Hoera het is een ...! Echo met geslacht van onze baby

Gezonde spanning slaat vrijwel direct over in een misselijkmakende zenuwachtigheid die ik direct herken. Precies ditzelfde gevoel had ik tijdens de pret-echo's van onze andere 3 mannetjes. En nu lig ik daar weer - te midden van mijn gezin - met 4 paar ogen starend op het beeldscherm van de echoscopist.

Spannend hè roep ik, maar ik krijg geen reactie terug. Alleen manlief knikt wat. Mees, Finn en Rav zitten als gekluisterd. "Nou, ik weet het geslacht van jullie baby!", zegt de dame die nu dus over gouden informatie beschikt.

Naar mijn mening duurde het wat langer om het geslacht te 'vinden' dan bij de heren. De keren dat ik daar lag was het na een halve minuut al duidelijk dat er iets tussen de beentjes bungelde. Nu moest er echt even wat meer werk verricht worden.

Als mij gevraagd wordt wat ik denk zeg ik daarom ook; een meisje? Helemaal zeker ben ik natuurlijk niet. "Mama heeft gelijk jongens! Jullie krijgen een zusje! Gefeliciteerd!"

Het nieuws wordt ontvangen met gejuich, ze hadden er stiekem op gehoopt merk ik. Een meisje! Dat is geweldig. Een overweldigend gevoel van puur geluk heeft plaats gemaakt voor de zenuwen van zo-even.

Dat wordt een roze taart halen jongens, voor zo direct bij de familie, want die zitten ook in spanning af te wachten bij oma thuis. Onderweg naar de bakker zie ik een moeder met een knalroze kinderwagen. Leuk denk ik, is echt iets voor mij!