Je zou bijna zeggen dat de teleurstelling went. En weet je, ergens doet dat het ook. Het is weer bijna de tijd van de maand, je voelt je borsten gevoelig worden, je voelt je even misselijk... zou het dan? Vol zelfvertrouwen blijf je hopen en geloven in je lichaam. “Een positieve mindset helpt”, en dan toch.... Bloed bij het afvegen, dus ongesteld. Zucht... pijn... pijn in mijn hart.

Waar ik een paar maanden geleden moeite had om energie te vinden om nog een maand door te gaan, heb ik het nu meteen gevonden. Terwijl ik een tampon pak, denk ik, volgende maand is het vast beter. Ik kijk naar de ovulatieberekenaar en check de vruchtbare dagen.

“Er niet zo mee bezig zijn...” dat helpt, maar leg mij eens uit hoe je dat dan doet? Want als vrouw weet je toch ook wanneer je ongesteld moet worden, dus weet je de rest eigenlijk zelf ook. Hoe gênant is het anders als je ergens bent en opeens word je ongesteld en je hebt niks bij je...?

En dan... een appje: “We zijn zwanger.” Kut. Slik. Gefeliciteerd. Fijn. Kut. Kut. Kut. Hoe erg ik het andere mensen ook gun, hoe fijn ik het vind om te horen “het was de eerste keer meteen raak!”, hoe kut voelt het in mijn lichaam.

Ik faal. Ik kan mijn man geen baby geven. Het ziekenhuis geeft aan, dat het niet aan mij ligt, ik ben helemaal onderzocht. Manlief wilt niet. “Ik heb al twee kinderen, bij iemand die niet zwanger kon worden, ik heb super zaad” was het antwoord. Of verzwijgt hij toch iets wat het ziekenhuis mij wel zou vertellen...?

Ondanks die nare gedachten... schouders er onder, positief, Tralalala, ooit gaat ’t lukken, ik kan het, mijn lichaam kan een baby dragen, ik kan het, het lukt, poging 22, here we go!!!