Wat moet ik nou? Wat doe ik fout?

Het is midden in de nacht als ik wakker wordt van immense buikkrampen... Chinees gegeten... misschien had ik dat toch niet moeten doen. Zoals altijd als ik dat eet, gaat mijn maag protesteren.

Ik ga in het donker en op de tast naar de wc. Ik wilde mijn man niet wakker maken. Op de wc ontdek ik dat ik flink ongesteld ben geworden... dus geen buikkrampen van de Chinees, maar die k** menstruatie. Ik kan wel janken. En ja, dat doe ik dan ook. Midden in de nacht, zit ik dan, huilend op de wc, zonder dat iemand het weet of me kan troosten.

Met een bol gezicht van tranen loop ik terug naar m’n bed. Mijn man zal niks merken, hij slaapt. Hij zal rustig dromen zonder dat hij ook maar iets voelt van mijn hartverscheurende pijn en verdriet. Met een hoofd vol gedachten die ik niet wil hebben val ik in een korte slaap.

Mijn man wordt wakker van de wekker en geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Weer slecht geslapen?” vraagt hij. Ik knik.

ik wil verder niet praten. Ik kan alles met hem delen, om een scheet kunnen we al lachen, sporten kunnen we samen als de beste en praten over alles.... behalve dan dit. Hij heeft geen idee hoe diep geworteld mijn wens is. En hij heeft geen idee hoe kapot ik ga. Hij heeft geen idee…

De moed om hem hierover toch in te lichten is er niet. Het verhaal van een muzikale kennis die door de overgang en door de sterilisatie van haar man toch zwanger is geraakt boeit hem wel. “Das bijzonder”, zegt hij. En hij geeft aan dat hij het knap vindt dat ze de baby gewoon laten komen en het een geweldige verrassing vinden.

Dat blijft mij stiekem hoop geven. Elk beetje hoop houdt me binnen dit huwelijk. Want een geweldige man, is het wel... maar nu nog mijn droom waarmaken...

En in diezelfde avond zit ik weer alleen op de bank. Hij is lusteloos... zoekt weinig toenadering. “Ik kom vanzelf wel naar je toe”, zegt hij. Dus ik laat hem. Maar ik laat hem al een week. En sorry hoor, we zijn nog amper een jaar getrouwd, geloof dat ik dan wel meer mag verwachten dan één keer per week. Ik heb hem al gevraagd hoe dat komt dat hij zo weinig wil.

Vind je me niet leuk meer, ben je bang ergens voor, is er een ander...? Volgens hem is dat allemaal niet zo. Maar het maakt me knetter onzeker. Volgens hem ook totale onzin, want: “Je weet toch hoeveel ik van je hou?” Ja prima, maar ik wil het ook lichamelijk voelen... Ik ben nog niet bejaard! Dus ik doe maar weer niks, weer geen toenadering zoeken, geen kus geven, geen knuffel... in de hoop dat hij dan mij opzoekt. Maar het blijft angstvallig stil. Wat doe ik fout? Of is dit een machtsspelletje?

Een vriendin liet me iets lezen over narcisme en vertelde over haar ervaring met haar ex. Enigszins vond ik wel gelijkenis, maar in sommige dingen ook helemaal niet. Zolang je maar genoeg zoekt, vind je overal iets in... of steek ik nu mijn kop in het zand? Zo langzaamaan word ik gek van mijn gedachten...

Ik ben onrustig, onzeker, hoge prestatiedrang en ondertussen draait ’t normale leven door. Hij ligt moe te zijn, en ik doe het huishouden, alle bedden verschoond, twee wasjes gedraaid, toiletten gepoetst, boodschappen gedaan, kinderen verzorgd overhoort en in bed gedaan... zucht... wat moet ik nou?