Zingend vloog ik deze maand door. Ik voelde me anders. Veel vrolijker. Tot afgelopen weekend. Met mijn oudste zoon keek ik een film. Van begin tot eind heb ik gehuild. En waarom? Geen idee…. Ik kon werkelijk geen minuut kijken zonder tranen te voelen stromen. Ook om maandag… ik ging even op visite bij mijn nichtje, en ook daar stroomden de tranen rijkelijk. Hormonen denk ik.

En ik had daardoor juist goede hoop! Zou het dan?? Onder de douche stroomden mijn borsten leeg, melk… Nog meer bevestiging nodig dacht ik zelfs. Duizend keer op een dag plassen… Nee, ik hoef me geen zorgen te maken. “Kom maar lekker hier, je bent welkom lieve baby”, zong ik al in mijn hoofd.

En dan opeens… Hoe bruut kan de realiteit zijn?

Ik ga naar de wc en zie in mijn string twee helderrode druppels, twee dagen voor DE dag… Alsof ik een ravijn instort, een vliegtuig tegen me aan vliegt, een trein me overrijdt, ik een vrije val maak en niemand me opvangt.

Ellendig voel ik me na die twee druppels… maar ik moet terug de winkel in, mijn stagiaires wachten, hoe zet ik dit masker op? Wacht, mondkapje. De helft van je emoties vallen weg door dat stomme ding… Maar nu, het voelt letterlijk als een masker. Ik verstop me en druk de tranen die ik van het weekend heerlijk liet lopen, nu maar ver weg.

En delen met mijn man? Geen denken aan. Hoe kan ik iets delen, als hij niet eens weet waar ik mee bezig ben?