Hij wil geen kindje van ons samen

Het weekend is weer voorbij... Zoals bijna elke zondagavond eindigen we op de bank. Jij languit in de ene hoek met je voeten op mijn schoot en ik zit aan de andere kant. Ik kijk de aflevering '90 days before the 90 days' terug. Dit gaat over stelletjes die een partner in een ander land hebben. Ze hebben 90 dagen de tijd om uit te zoeken of ze bij elkaar willen zijn en of ze willen trouwen om zo de ander naar hun eigen land te kunnen halen.

De meeste stellen die mee doen hebben een groot leeftijdsverschil. Zo ook het stel waarover ik wat wil schrijven. Het is een man van halverwege de 50 en een vrouw van begin 20 jaar. Beiden hebben ze al een kind, hij al een kind van 29, zij een jong kind.

Zij geeft hem aan dat ze nog een kinderwens heeft. Hij vertelt haar dat hij geen kind meer wilt. De reden waarom doet er niet toe. Zij geeft hem aan dat ze dan wilt nadenken of ze überhaupt verder met hem wilt. Ik zeg iets te hard: “En terecht!”

Mijn man was verdronken in zijn eigen schermpje en kijkt op. “Wat is er schat?” vraagt hij. Ik vertel hem dat hij geen kind meer wil en dat zij moet nadenken over hun relatie. Ik zie het als ideale opening om ons gesprek ook eens te beginnen. Want in principe zitten wij op hetzelfde punt, alleen lijkt hij zich hier totaal niet van bewust.

Hij heeft geen idee dat dit in mijn hoofd een enorm ding is. Hij is heel gelukkig met ons huwelijk en hoe ons leven nu is, maar hij heeft geen idee dat ik elke maand tot nu toe nog heel hard vecht tegen de tranen van teleurstelling. Dat ik niets liever wil dat een kindje, een kindje van ons samen.

“Wat een gelul”, zegt hij als reactie en verdwijnt weer in zijn eigen scherm. Hij is zo gefocust, bewust of onbewust, op zijn eigen schermpje dat hij mijn traan niet ziet. Ik vlucht naar de keuken en pak wat drinken.

Eenmaal in de keuken herpak ik mezelf weer. Ik besluit een kopje thee te pakken en daarna naar bed te gaan. “Ga je nu al?” vraagt mijn man. “Ja”, antwoord ik, “kom je nog even lekker knuffelen en spelen?” Mijn man moppelt dat hij straks wel komt, maar buikpijn, hoofdpijn, beetje misselijk.... Ik zucht onhoorbaar. Het lijkt soms wel alsof mijn man de enige man op deze aarde is die geen zin heeft in sex met mij.

Eenmaal in bed draaien mijn gedachten overuren. Waarom wilt hij geen sex? Is hij bang dat hij me toch zwanger maakt? Is hij in zijn hoofd dan met hetzelfde gevecht bezig alleen dan andersom? En dan krijg ik een app van mijn ex; Weet dat hier de deur altijd open staat... voor alles. Ik weet waar mijn ex op doelt. Even, al is het maar een milliseconde, schiet het door mijn hoofd, als ik gebleven was, was ik misschien WEL zwanger…?