De dagen van wachten, de dagen van met spanning naar de wc gaan, de dagen van met spanning intiem zijn, de dagen van onzekerheid... ze zijn er weer.

Terwijl de ene na de andere zwangerschapsaankondiging weer voorbij komt, voel ik me met de dag futlozer en misselijker. Als je met zoveel onzekerheid de week door moet komen, jezelf elke dag weer doorsleept en God dankt op je blote knieën als je geen bloed aantreft op je wc-papier, op je onderbroek of tijdens de sex…

Het is een uitputtingsslag... en dan die collega: “ik ben zwanger” … als een klap in je gezicht. Ik verbijt me. Voor de zoveelste keer. “Tof zeg!” hoor ik mezelf zeggen en vol roze wolk gedachten hoor ik haar praten over hoeveel ze vergeet, hoe moe ze is, hoe emotioneel ze is, hoe misselijk. Ik luister, ik knik en van binnen sterf ik een stukje. Ja ik herken dat enthousiasme, ja ik gun het haar, echt. Ja ik zou willen dat... slik... tranen...

En ik weet ’t, ik heb al het geluk van kinderen mogen ervaren, en juist daarom begrijp ik het niet. In het ziekenhuis konden ze niks vinden. “Proberen”, was het antwoord... Maar hoe lang? Wanneer stop je met proberen en accepteer je dat het “geen optie” meer is?

Ik word verdrietig als ik daaraan denk. Laat ik maar gewoon heel hard hopen en duimen dat het nu een keer wel raak is. En ik beloof dat ik met gepaste blijdschap naar iedereen om me heen zal kijken. Want zwanger worden is helaas niet zo eenvoudig als dat het ooit leek...

Elke keer is het zwaarder. Elke maand doet wat met je. Elke maand voelt het verdriet van het niet lukken zo zwaar dat ik wil stoppen met proberen... Maar hee, niet alles lukt in een keer... Ik probeer alle kracht te vinden om naar ronde 24 te gaan. De allerlaatste kans...

Ik sta onder de douche met mijn man. Lief wast hij mijn haren. Ik vertel over de pogingen van mensen om zwanger te raken. Hoe erg ik de teleurstelling nu eindelijk begrijp en hoe erg ik er nooit over na heb gedacht dat de vraag: “Willen jullie kinderen?” zoveel meer omvat dan alleen ja of nee.

Het kan je stuk maken, het kan je breken. Hoe gelukkig ik ook ben met mijn twee lieve zoons, zo intens veel pijn doet het dat het nu niet lukt. Ik ben tot alles in staat...

De woorden van mijn man splinteren mijn ziel, hoe lief hij het misschien ook bedoelt: “Soms is het gewoon niet weggelegd voor mensen en moet je je erbij neerleggen dat het er niet komt...”