Het is hartje zomer toen ik jou leerde kennen. Ik was al een tijdje vrijgezel, en had totaal geen zin meer in mannen. Door mijn vorige relatie had dat een flinke deuk opgelopen. Dat ik jou tegenkwam was een verrassing waar ik me maandenlang tegen heb verzet.

Uiteindelijk kon ik niet meer om je heen, en bezweek ik voor je mooie uiterlijk en je lieve woorden. Je gaf me het gevoel alsof ik de enige vrouw op aarde was voor wie je ooit liefde gevoeld had en liefde voelde.

Ik leerde je kennen als vader van een zoontje. En je wilde niet perse nog een kind. Na een maand kwam je zelf op deze beslissing terug... van mij wilde je wel nog een kindje. Misschien ook wel omdat je van mijn vriendinnen hoorde hoe graag ik een groot gezin wilde hebben en hoe ik droomde van nog een kindje.

Je voegde daad bij je woord... na vijf maanden gooide je mijn pil-strip weg en je vroeg me ten huwelijk. We zaten in een sneltrein, maar wel eentje waar we ons beiden goed bij voelde. Ik zei volmondig JA en na nog eens vijf maanden trouwden we. Klein en bescheiden, maar zo ontzettend liefdevol...

We vreeën de sterren van de hemel, wanneer en waar het maar kon. Ik had het dan ook niet zien aankomen dat jij van de een op de andere dag tegen me zei: "Ik wil geen kind meer."

De tijd stond stil toen jij die woorden uitsprak... "Hoezo?", was het enige wat door mijn hoofd ging. Gevolgd door een enorm gevecht tegen de tranen. Want mijn kinderwens is wel heel sterk...