Ik was dus Onvruchtbaar ... MAAR

Nog geen zes maanden geleden is er een stukje baarmoeder weggesneden, het litteken van mijn keizersnede is nooit helemaal goed geheeld en de niche (medische term voor “holletje”) die in de baarmoeder wand is ontstaan heeft me nagenoeg onvruchtbaar gemaakt. Gelukkig stuitte ik na ongeoorloofd doktertje spelen op Google op het onderzoekstraject dat het VUMC gestart was over dit specifieke onderwerp. Symptomen? Onverklaarbare secundaire onvruchtbaarheid (dus bij een tweede kinderwens) - CHECK, langdurig menstrueren (14 dagen, jaiks!) - CHECK en tussentijds “spotten” wat betekent nog meer bloeden, als dat eigenlijk in je cyclus echt niet zou moeten - CHECK.

De gynaecoloog in het VU bevestigde mij zo ongeveer onmiddellijk dat er zich een niche gevormd had vlak boven de baarmoedermond ter hoogte van het keizersnede litteken. En tja – als er dan een bevruchte eicel zich in de baarmoeder een weg zoekt om zich vast te bijten in de wand en er plotseling een stortvloed aan achtergebleven bloed uit het “holletje” komt zetten, dan moet die eicel wel van ongekend goede huize komen om niet met al dat bloed meegenomen te worden naar buiten. Ik was dus Onvruchtbaar. MAAR. En ik hou nog steeds van deze dokter om haar MAAR, ze konden er misschien wel iets aan doen …

Er zijn twee opties waarvan de eerste ronde een poging is, door middel van een kleine vaginale ingreep zonder buiksneden, de niche wanden “af te vlakken”. Zodat het holletje niet meer een holletje is, maar eerder een ondiep kuiltje waardoor vloeistoffen netjes kunnen worden afgevoerd. Echter, die optie bleek toch wat te simpel gedacht, aangezien ze tijdens die ingreep zagen dat de niche een complexer geheel van meerdere holletjes was. En dan proberen ze optie 2.

Eigenlijk is het ook voor non-medici zoals ik nog steeds best logisch wat ze doen bij optie 2; ze snijden het “slechte stuk litteken” weg en hechten de baarmoederwand simpelweg opnieuw weer aan elkaar. Als een foutje in de zoom van een gordijn. Dat doen ze, niet door een grote jaap te maken maar door vier mini- sneetjes te zetten in je buik waar ze gereedschap en een camera doorheen je baarmoeder in hengelen. Dat snijden en hechten doen ze dus niet op het oog maar via een beeldscherm. Briljant vind ik het.

Na die operatie had ik zes maanden moeten wachten. De baarmoeder “rust” moeten geven. Maar dat zijn er per ongeluk vijf geworden (ik vond dat zes menstruaties eigenlijk ook al wel als zes maanden door mochten gaan).

Schoorvoetend geef ik dit toe terwijl ik, altijd een charmant moment, met mijn benen wijd klaar zit voor een echo. Gelukkig kan het de gynaecoloog niet al te veel schelen dat we er een maandje afgesnoept hebben, wat ze vooral wil weten is of het klopt dat ik zwanger ben. Want ja, dat zou niet alleen een champagne moment zijn voor ONS, maar ook het onderzoeksteam mag zich dan succesvol verklaren.

De inwendige echo laat al snel een vlekje zien. Geen stom vlekje, dat iets naars zou kunnen zijn. Maar een fantastisch, - hier worden we zielsgelukkig van – vlekje. Een vlekje, waarvan er normaal gesproken nog geen oplichtend hartje te zien is, aangezien dat vlekje nu pas vijf weken oud is maar... daar knippert toch iets. Het is minuscuul. De “baby” is een mini versie van een mini versie, nog geen links of rechts valt te onderscheiden. Maar dat kloppende hartje is nog kleiner, een speldenprikje. We zien het alle drie. Het is echt waar.

De dokter zou natuurlijk geen dokter zijn als ze ons niet zou waarschuwen; mijn baarmoeder zal onder veelvuldige controle staan, een miskraam behoort zeker tot de mogelijkheden en oh ja – deze gaat sowieso met een keizersnede ter wereld komen (oh jee - niet weer …). Maar al die voorwaardes lijken, als we buiten staan en elkaar verbluft aankijken, op de achtergrond te raken. Want – OK – als dit in een miskraam eindigt is er nog steeds een wonder gebeurd. Ik mag het vakje “Onvruchtbaar” dat ik met een licht potloodstreepje ingevuld had uitgummen en het vakje vruchtbaar aanvinken met een dikke merkstift!