Het fertiliteitstraject in met IUI

Toen we bij de gynaecoloog vandaag kwamen, wisten mijn vriend en ik het zeker: we gaan voor IUI. Na maandenlange onderzoeken, een kijkoperatie en de diagnose waren we eigenlijk nog geen steek verder gekomen. De endometriose zit mijn vruchtbaarheid niet in de weg, maar een andere oorzaak voor een aflatende zwangerschap is ook niet bekend. Omdat we het al zo lang op de ‘natuurlijke’ manier aan het proberen zijn, zonder succes, willen we toch verdere stappen zetten.

Het voorstel van de dokter om met IUI te starten, gaan we dus ook serieus overwegen. Nou ja, overwegen. Zoals je in de eerste zin al kunt lezen, zijn we er al over uit. We gaan ervoor! Makkelijk zal het niet worden, maar oh, wat heb ik het er allemaal graag voor over. De dokter laat er geen gras over groeien; in de eerstvolgende cyclus mag ik beginnen met het spuiten van hormonen.

Op dag 3 van mijn menstruatie mag ik beginnen met het injecteren van Menopur. Dit goedje spuit ik elke ochtend in mijn buik. Ik kom er zo nog even op terug hoe dit de eerste keer voor mij bevallen is. Menopur zorgt ervoor dat er in plaats van één follikel, meerdere follikels groeien. Idealiter zijn dit er twee of drie. Dit verhoogt de kans op de een zwangerschap. Kanttekening is wel dat wanneer er vier of meer follikels groeien, de poging wordt gestaakt. Een meerlingzwangerschap van een vierling of meer wil het ziekenhuis graag voorkomen in verband met extra risico’s en eventuele complicaties.

Na een dag of tien krijg ik een echo, om te kijken hoeveel follikels er uitgroeien tot potentiële kanshebbers. Is dat er minimaal één of zijn het er twee of drie, dan mag ik gewoon doorgaan met het spuiten van Menopur. Twee of drie dagen voor de verwachte eisprong krijg ik nog een echo om te zien of de follikels mooi gegroeid zijn. Is dat het geval dan krijg ik een planning mee naar huis. Hier staat op wanneer ik mag stoppen met de Menopur, op welke dag + tijdstip ik mezelf injecteer met Pregnyl, wanneer mijn vriend zijn bijdrage mag inleveren en wanneer ik word ingepland voor de inseminatie. Daarna begint de grootste uitdaging: wachten.

Mijn cyclus is er één uit het boekje. Ik kan de klok erop gelijk zetten wanneer ik ongesteld word. Ook deze keer komt mijn menstruatie niet onverwachts. Hoewel we ook deze maand geprobeerd hebben om zwanger te worden, was ik voor het eerst niet teleurgesteld toen ik ongesteld werd. Oké niet zwanger, maar eerlijk gezegd vervloog die hoop ook met de maand.

Deze menstruatie betekent een nieuwe kans; we gaan nu echt beginnen met het iui-traject. De eerste dag bel ik het ziekenhuis om het nieuws te melden, zo kunnen zij zich voorbereiden op mijn behandeling. Ook moet ik bloedprikken om bepaalde ziekten of aandoeningen uit te sluiten. Op dag 3 mag ik voor het eerst langskomen. Ik krijg een echo van mijn baarmoeder. De verpleegkundige kijkt of er cystes zijn en of mijn baarmoeder klaar is voor de behandeling. Dat is het geval en ik mag diezelfde dag of een dag later (ik weet het niet meer precies) nog starten met de eerste injectie.

Wegens corona helaas geen fysieke prikinstructie, dus ik word verwezen naar de website waar ik een filmpje kan kijken. Niet ideaal, maar het is even niet anders. Thuis kijk ik het filmpje, maar ik vind nog niet alles duidelijk. Ook mijn vriend kijkt mee en hij lijkt het precies te snappen. De eerste prik gaat hij dan ook zetten. Ik ben niet echt zenuwachtig, maar nu het moment dichterbij komt, vind ik het toch wel spannend.

Mijn vriend maakt het spuitje klaar, terwijl we het filmpje stap voor stap bekijken. Dan moet ik er toch echt aan geloven. Met een ‘rolletje’ buikvet tussen mijn vingers telt mijn vriend af; 1… 2… 3, tjak! De naald zit erin. Dat viel mee. Nu het goedje erin spuiten. Ik voel het, maar pijnlijk is het niet. Oeff… we did it! De dagen die volgen, gaan een stuk makkelijker.

Tot het moment dat mijn vriend voor wijn werk in het buitenland zit. Dan moet ik het zelf doen. Naald klaarmaken, Menopur bereiden, buik desinfecteren en spuiten maar; yes, ik kan dit ook alleen! Na tien dagen heb ik van de hormonen geen last. Sterker nog; ik voel mezelf fitter dan ooit. Ik ga meer sporten, nog gezonder eten en voel me meer ontspannen. Hopelijk blijft dit gevoel aanhouden.

Na ongeveer tien dagen word ik in het ziekenhuis verwacht. Met een inwendige echo wordt gekeken of het hormoon aanslaat en of er minimaal één goede follikel groeit. Dat blijkt het geval. Er zitten zelfs twee grote follikels, één aan de linkerzijde en één aan de rechterzijde. De follikels zijn beide al groter dan 20 mm, dus moeten we het vervolgproces wat versnellen. Ik krijg de instructie om direct bij thuiskomt Pregnyl te spuiten en twee dagen later vindt de inseminatie al plaats.

De Pregnyl vond ik een gemener goedje dan de Menupur. Ook de spuit zit iets anders in elkaar, dus daar waren we even mee aan het stoeien. Gelukkig was mijn vriend thuis, dus heeft hij mij weer geholpen. De naald zelf was iets dikker, dus het zetten voelde ik wat beter. Wat ik niet had verwacht, is het gevoel dat ik kreeg toen hij de vloeistof injecteerde. Branderig en zelf een beetje pijnlijk. Niet fijn! Ik was blij toen het voorbij was. Ik ging weer aan het werk, maar na een uur was ik doodop. Van werken is niet veel meer gekomen, ik heb de hele middag geslapen.

Twee dagen later werd mijn vriend al vroeg verwacht in het ziekenhuis. Eerder had ik al een potje meegekregen, daar kon hij het sperma in kwijt. Hij vertrok met een gevuld potje naar het ziekenhuis, terwijl ik een uur later werd verwacht. Door corona mocht mijn vriend niet bij de behandeling zijn. Dat vond ik echt heel jammer. Daarbij had ik het gevoel dat mijn eisprong al een dag eerder had plaatsgevonden. De follikels waren twee dagen daarvoor erg groot en stonden op springen. Omdat er geen echo meer plaatsvond, heb ik al die tijd gedacht dat ik ‘te laat’ was.

Eenmaal in de behandelkamer kreeg ik te horen dat de zaadkwaliteit van mijn vriend goed bevonden was, dus de inseminatie kon doorgaan. Broek uit en in de stoel liggen. Weer even die ongemakkelijke eendenbek in en het rietje waar de zaadjes doorkomen werd erbij gepakt. Alleen kon de verpleegkundige mijn baarmoedermond niet vinden. Ik moet ‘hoesten’, op mijn handen zitten, naar voren, naar achteren, maar ze kon er maar niet bij.

Al met al duurde het erg lang en maakte ik mij zorgen over de kwaliteit van het sperma. Hoe lang zou dat goed blijven? Uiteindelijk kreeg ze met een hoop moeite het rietje in mijn baarmoedermond en werd het zaad door het rietje gespoten. Het was gelukt, maar een goed gevoel had ik er eigenlijk niet bij. Ik had pijn van het lange zitten en het vele gepriegel, maar voelde ook dat deze poging gewoon niet zo geslaagd was.

Hoe dan ook… de eerste IUI-behandeling zat erop. Nu is het wachten op… tja op wat eigenlijk? Op niet-ongesteld worden. Keep my fingers crossed!