Deel 1 van mijn rollercoaster PCOS ziekenhuistraject

   Zwanger worden    Moeilijk zwanger worden    Deel 1 van rollercoaster PCOS

blog over zwangerschap en mama zijn

Desi
   Volg je mij ook?
Schrijf je nu in
en krijg de mooiste blogs in je mail

Polysysteus Ovarium Syndroom - PCOS

De vorige keer vertelde ik jullie over mijn kinderwens voor een eerste kindje en over de grote teleurstelling die daarbij kwam kijken. Er werd namelijk PCOS bij mij vastgesteld. PCOS is een hormoonstoornis waarbij de eisprong (ovulatie) vaak uitblijft. Bij PCOS zijn de eicellen van een vrouw niet in staat om verder te rijpen waardoor ze achterblijven als met vocht gevulde blaasjes (dit kun je terugzien op de echo's). Door middel van bijvoorbeeld de pil te slikken kun je de symptomen van PCOS iets verminderen, maar PCOS is niet te genezen.

Waar mensen om mij heen in het begin zeiden dat ik geduld moest hebben en het wel goed zou komen, voelde ik zelf al een tijdje dat mijn lichaam niet werkte zoals een 'normaal' lichaam zou moeten werken. Hier kreeg ik dus gelijk in... Ondanks de teleurstelling en de angsten moest ik toch verder. Mijn kinderwens was immers groter dan deze negatieve gevoelens. Ongeveer een maand nadat PCOS bij mij werd vastgesteld was het tijd om te beginnen aan het traject bij de fertiliteitsarts.

"Het is niet veel, maar het is wel bijzonder actief"

Het was tijd voor de eerste afspraak. Ik was natuurlijk zo zenuwachtig als maar kon en was al drie keer van te voren naar de wc geweest. Mijn vriend ging mee naar het ziekenhuis. Hij heeft het helemaal niet zo op ziekenhuizen, maar ja, dit was toch belangrijk. Waar ik thuis al drie keer naar de wc moest gaan, deed hij dit in het ziekenhuis van de zenuwen. We moesten wachten in de wachtkamer op de afdeling gynaecologie/fertiliteit. De zenuwen maakte daar plaats voor verdriet; overal om mij heen liepen en zaten vrouwen met mooie ronde babybuiken. Ik legde mijn hand op mijn buik en werd verdrietig van de leegte die ik voelde. Ik hoopte zo erg dat dit zou lukken en ik een wondertje in mijn buik mocht gaan voelen.

De deurklink waar ons kamernummer op stond ging omlaag en de arts kwam naar buiten, een jonge lieve vrouw. Ze nodigde ons uit om naar binnen te komen. Zenuwachtig schuifelde ik van het plastic wachtstoeltje af en liep naar haar toe om een hand te geven. Ze had een warme glimlach waardoor mijn zenuwen iets minder hard door mijn lichaam gingen gieren. Mijn vriend en ik gingen aan het bureau zitten en de arts begon het gesprek.

Ze vertelde over de uitslagen van mijn bloed (dit gaf ook duidelijk PCOS aan), waarna ze vertelde over het potje dat mijn vriend een aantal dagen eerder had moeten afgeven. Ze moesten immers testen of het probleem alleen bij mij lag of ook bij hem. “Nou meneer... er zat niet bijzonder veel in het potje, maar de kwaliteit is bijzonder goed.” Mijn vriend schoot in de lach en zei: “Probeert u maar eens in dat potje te mikken dan.” Hierdoor moest ik enorm lachen en zakte de spanning wat meer weg. We waren blij dat mijn vriend 'het wel deed' en er dus meer opties voor ons lagen.

Hierna vertelde de arts ons over de stappen die we gingen volgen in het traject; allereerst moest ik pillen gaan slikken. Als dat niet ging werken zou ik hormoonspuiten moeten gaan zetten. En als dat niet zou werken zou IUI en daarna IVF nog een mogelijkheid zijn. Het was zo veel informatie dat ik op dat moment niet kon bevatten wat het allemaal zou inhouden. Ik liet het over me heen komen en de dagen daarna bezonk alles pas. Dit kon wel eens heel lang gaan duren...Ging het wel lukken?

Kind aan huis in het ziekenhuis

Ongeveer een maand daarna kon ik starten met de eerste pillenkuur (ik moest namelijk van te voren een kunstmatig opgewekte menstruatie hebben gehad). Het slikken van de pillen ging in drie verschillende dosissen. Mochten alle drie de dosissen niet werken, zouden we overgaan op hormoonspuiten. De pillen zouden ervoor moeten zorgen dat mijn hypofyse werd geprikkeld en deze zelfstandig de hormonen zou gaan maken die nodig waren om een eitje te laten rijpen en deze te laten springen.

Daar gingen we dan; de eerste pillen waren geslikt en nu was het afwachten op de eerste echo. Mijn vriend moest die dag werken dus reed ik op mijn scootertje naar het ziekenhuis toe. Ik parkeerde de scooter voor het ziekenhuis en liep naar de afdeling toe waar ik waarschijnlijk kind aan huis ging worden. Ik moest ongeveer twee tot 3 weken lang, 3x per week een inwendige echo maken om te kijken naar de groei van eitjes in mijn eierstokken. Ik werd al vrij gauw binnen gelaten door een verpleegkundige die de echo's deed maken. Ik moest op het bedje gaan liggen om het bekende stokachtige apparaat met een grote condoom eromheen weer zijn werk te laten doen. Bah, wat was dit toch gênant! Maar het was voor een goed doel, motiveerde ik mezelf.

Telkens hetzelfde ritueel

Bij de eerste echo van mijn eierstokken was er geen groei te zien, enkel de talloze met vocht gevulde blaasjes. Ik hield hoop en herinnerde mezelf eraan dat de arts zei dat het tijd nodig zou hebben. Tijd en geduld. En laat geduld nu één van de eigenschappen zijn die niet in mijn DNA zit. Drie weken vlogen voorbij. Telkens hetzelfde ritueel; met de scooter naar het ziekenhuis, scooter parkeren, naar de afdeling lopen vol spanning, het stokapparaat met de grote condoom eromheen, de grote teleurstelling en het niet veranderende beeld van mijn eierstokken.

Na mijn eerste cyclus waarin ik geen positief resultaat behaalde, verhoogde de arts de dosis van de pillen. Ik begon met slikken van de medicatie om een menstruatie op te wekken, waarna ik startte met de tweede, hogere pillenkuur. Hetzelfde ritueel speelde zich af. Mijn vriend kwam af en toe mee, maar was vaak verhinderd door zijn werk. Bovendien kon niet iedere maand zeven of acht ochtenden verlof aanvragen om mee te gaan naar het ziekenhuis en mijn handje vast te houden.

Tot mijn grote teleurstelling gebeurde er ook tijdens deze tweede cyclus niets. Het beeld van mijn eierstokken bleef onveranderd. De uitspraak die de arts maakte die mij diagnosticeerde spookte door mijn hoofd. “Dit is een heel mooi beeld van PCOS.” Wat nou mooi?! Dit is niet mooi! Dit is iets wat kapot is!

Een verjaardag die ik me heel anders had voorgesteld

Mijn geloof in de medicatie was verdwenen terwijl ik startte met de derde cyclus en met de laatste verhoogde dosis. Mijn hypofyse is kapot, dacht ik. De derde cyclus ging ik in met weinig vertrouwen in slagingskans. Dit voelde aan de ene kant fijn, omdat het rollercoaster-gevoel hierdoor iets minder werd. Maar aan de andere kant werd ik er verdrietig en een beetje boos van.

Waarom moest ik deze derde dosis nog proberen als het toch niet zou werken? Ik voelde aan mijn lichaam dat er nog steeds niks gebeurde..Toen ik deze vraag aan de arts stelde gaf ze aan dat we de standaard procedure moesten volgen en dat ik dus nog geduld moest hebben. Bah, weer dat vieze woord.

Het was mijn 23e verjaardag. Ik had me deze dag heel anders voorgesteld. In mijn fantasie stelde ik me voor dat ik mijn familie veraste met ons babynieuws. Ik stelde mijzelf voor dat ik gekleurde muisjes in de taart verstopte. Als de taart werd opengesneden rolden de gekleurde muisjes over de tafel heen. Blauwe en roze muisjes én veraste gezichten van mijn familie. In plaats daarvan hield ik mijn 'lege' buik vast en voelde intens verdriet. Ik probeerde om voor één moment mijn kinderwens opzij te zetten en te genieten van de dag. Dit lukte met momenten, maar ik bleef de leegte voelen.

De volgende stap: hormonen spuiten

Na mijn verjaardag werd gevoel over mijn lichaam bevestigd; de derde pillenkuur had niet aangeslagen. Mijn hypofyse stuurde mijn eierstokken niet aan om eitjes te laten groeien. Ondanks dat mijn gevoel mij dit al had gezegd, werd ik toch weer enorm teleurgesteld. Veel tijd om deze teleurstelling te verwerken was er niet. Het was namelijk tijd om aan de volgende stap te beginnen; hormonen spuiten.

De arts vertelde me over de procedure van het spuiten. Hoewel ik er enorm tegen opzag dat ik mijzelf moest gaan spuiten, had ik grote hoop in dit middel. Mijn hypofyse hoefde zelf geen hormonen aan te maken, maar kreeg ze gewoon rechtstreeks toegediend. Misschien ging dit ervoor zorgen dat er iets in mijn lichaam zou gaan gebeuren.

Liefde voor onze Rex

In mijn volgende blog wil ik jullie vertellen over het volgende gedeelte van mijn rollercoaster-ziekenhuis traject. Maar voordat ik dat ga doen wil ik hier nog een eerbetoon aan onze hond Rex maken. Toen ik stopte met de pil besloten mijn vriend en ik om een pup te nemen. Een Cane Corso genaamd Rex.

Ondanks de pijn die ik voelde door de leegte in mijn buik, werd ik dolgelukkig door Rex. Hij was op dat moment mijn baby en hij blijft altijd mijn eerste zoon. Door de zorg die ik droeg aan Rex kreeg ik een nieuw doel, waardoor ik wat werd afgeleid van mijn negatieve gevoelens. Hij maakte op dat moment ons gezinnetje compleet totdat er een nieuw wondertje bij zou komen.

‘Niet iedere dag is een goede dag, maar in iedere dag zit iets goeds.’

Van onze blogger Desi

blog over zwangerschap en mama zijn

Desi   •      Volg je mij ook?
Ik ben blogger bij ikbenZwanger

Hoi, ik ben Desi. Ik ben 26 jaar en heb een prachtige dochter van 2 jaar samen met mijn man. Met mijn PCOS en dwangstoornis was (en nu soms nog haha!) het niet altijd even makkelijk. Toch heb ik me er doorheen weten te slaan en ben ik een heel aantal ervaringen, mooie herinneringen en wijze lessen verder. Ook heb ik een geweldige nieuwe baan als sociaal werker met volwassenen in een maatschappelijke opvang. Ik vind het erg uitdagend en super interessant! Al jaren wil ik meer doen met schrijven, omdat ik dit heel erg leuk vind. Ik wil mensen inspireren met mijn ervaringen en mijn visie op het leven.

Lees mijn vorige blog: PCOS en daarbij een overdonderende kinderwens
Lees het vervolg: Momentjes waarop ik het meeste van mijn peuter geniet
   Volg je mij ook?

(Bijna) zwangere bloggers gezocht

Vind je het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je kinderwens, zwangerschap, bevalling of baby? Mail ons!

Facebook groepen voor jou!

Word lid van één onze besloten Facebook groepen Kinderwens 1e kind of Kinderwens 2+ kind.

Zin in iets leuks? Zoek een geboortekaartje uit

Ontdek het leukste geboortekaartje voor jou!

Boeken over zwanger worden voor jou! meer

Mama worden
Mama worden
Een streepje tegen
Een streepje tegen
D
D

Beste artikelen over Moeilijk zwanger worden

Zwanger worden gaat niet altijd vanzelf. Vruchtbaarheidsproblemen komen voor bij zo'n 20% van alle stellen. Bij 10% van alle stellen met een kinderwens is medisch ingrijpen nodig. De meeste vrouwen worden uiteindelijk zwanger. Ongeveer 3-8% blijft onvrijwillig kinderloos. Lees onze beste artikelen en blogs:
ICSI behandeling »
In-vitro Fertilisatie (IVF) »
De eerste ronde IUI »
8 superfoods voor superzaad »
Valse hoop wederom niets »
Clomid kans tweeling »
IVF we gaan ervoor »

Schrijf je nu gratis in bij ikbenZwanger

Vriendin worden van ikbenZwanger.com! Meld je aan

Je reactie op Deel 1 van rollercoaster PCOS

Alleen op de knop 'Bericht plaatsen' klikken als je zelf de volledige inhoud hebt geschreven en akkoord gaat met de richtlijnen.