Kort na de feestdagen mochten we opnieuw op meting. Onze laatste ‘natuurlijke’ kans met het nemen van clomid en pregnyl. Onze gyneacoloog is met verlof, we werden dus doorverwezen naar een gespecialiseerd centrum. Ik voelde me wat zenuwachtig, een gynaecoloog is iets persoonlijks, die heeft je vertrouwen en je schept een band. Hier voelde ik me echt het volgende nummertje in de rij. We kregen weinig informatie.

Toen ze de follikels ging meten zag ze een kleintje, aan haar stem te horen te klein om nuttig te zijn. Aan de andere kant zag ze een grote. "Wat betekent dit?" vroeg ik. "De grote is te groot, een follikel zonder eicel, een cyste, dus te verwaarlozen. En die kleine… die is veel te klein maar wie weet groeit die nog, zet morgen maar je pregnyl." Aangezien we altijd al 2 mooie en grote follikels hadden gehad voelde dit een beetje als een teleurstelling. Dit is onze laatste kans en eigenlijk klinkt het niet als een goede kans.

Onze laatste kans alvorens ivf… en eigenlijk hebben we nog steeds geen info over ivf. Het waren dus zeer onzekere weken en ergens hadden we alle hoop al opgeborgen, deze kans zag er toch niet zo best uit. Maar we deden wel wat we moesten doen. Dik twee uren na het zetten van de pregnyl voelde ik iets heel erg vreemd rechts boven mijn lies/onderbuik.

Het voelde als een bolletje, iets hard dat ergens door wou. Mijn vriend kon het zelfs van ‘buitenaf’ voelen. Wat was dit? Was dit de cyste die… bewoog? Was dit een eisprong waarvan ik die nog nooit eerder gevoeld had? Was dit nog iets anders relevant? Of beginnen we op den duur overal iets achter te zoeken?