Ja! Wij willen een kindje

Het eerste jaar van onze relatie hebben we onszelf moeten intomen om niet te overhaast te werk te gaan. We kenden elkaar al 12 jaar, smoorverliefd, het voelde allemaal goed, het zat allemaal goed. Hij heeft een huis, we zijn rond de 30, ik start binnenkort aan de bouw van een huis,... Het kon niet snel genoeg gaan! Mocht ik plots zwanger zijn geweest, het zou meer dan welkom zijn!

Toch besloten we ons in te houden. Onze relatie was immers ontstaan uit zoveel emoties en ging ook nog gepaard met twijfels of onzekerheden. Maar het voelde zo enorm goed! Een ongelukje? Snel naar de apotheker voor de noodpil! We besloten wijselijk om eerst het huis te bouwen, te verhuizen en daarna onze relatie opnieuw te evalueren en te beslissen om al dan niet aan kinderen te beginnen.

Het huis werd gebouw, we verhuisden naar onze nieuwe stek en het zat nog steeds helemaal goed. Natuurlijk zouden wij aan kinderen beginnen! Rond de verhuizing lieten zijn ouders al vallen dat er snel kinderen van zouden komen. Ze zagen hoe goed het zat en hoe we er ons beiden bij voelden.

Ik stopte met de pil en we begonnen met ronde 1… We waren rond de 30, hij iets ouder, ik iets jonger. De leeftijd waarbij iedereen rondom je kinderen krijgt of heeft. Een collega zwanger, een vriendin zwanger, de overbuurvrouw hoogzwanger,... Onze tijd zal allemaal nog wel komen!

Ronde 1 werd niets. Niet getreurd, op naar ronde 2, we zijn jong en tijd genoeg. Ronde 2 werd ook niets, goed, naar ronde 3 dan maar… Bij ronde 5 of 6 hebben we de hulp ingeschakeld van ovulatietesten. Hopelijk kunnen die ons een beetje helpen bij het juist bepalen ‘wanneer’ het belangrijk is. Want na een half jaar proberen is de romantiek een beetje zoek! Al ons fantasieën waren al eens gebruikt.

Kunnen de ovulatietesten ons verder op weg helpen?