Een sterrenkindje - vruchtje is met 10 weken gestopt met groeien

Eens binnen bij de gynaecoloog kreeg ik er geen woord tussen.

“U komt voor de termijnecho? Proficiat, de 12 weken voorbij! Ik heb uw dossier ingekeken, ziet er allemaal prima uit, zoals u gescreend bent ziet het er tip top uit.”

Door onze voorgeschiedenis hebben wij al heel wat onderzoeken en testen achter de rug. We wisten dus al dat er op verschillende vlakken geen problemen konden zijn. Nadat ze uitgeraasd was van positivisme vertelde ik over mijn bloeding.

“Dat zal een vliesje zijn dat gelost is, kan geen kwaad, we zullen eens kijken.”

Toen ze ging kijken zag ik haar gezicht zo veranderen van ‘een vreugdevolle zwangerschap’ naar ‘dit is niet goed’. Ze zei eerst nog niks. Ze haalde er de uitwendige echo bij. Zonder dat ze nog maar iets moest zeggen zag ik het al (ondertussen ken je jezelf wel vanbinnen). Mijn baarmoeder was volledig leeg…

Volgens haar moet het vruchtje rond de 10 weken gestopt zijn met groeien. Van het afstoten daarvan had ik niets gemerkt. Maar nu was mijn lichaam zichzelf aan het reinigen en aan het leegmaken. Ze zat er enorm mee in. Dit had ze niet zien aankomen.

Terug naar beneden naar mijn man. Hij voelde het ook al aankomen. Alsof we op voorhand ons al hadden voorbereid dat het hier voor ons zou stoppen. Alsof we voor onszelf al hadden uitgemaakt dat we dit kwijt waren. We konden het vrij snel samen plaatsen, we zaten volledig op dezelfde golflengte.

Dit ‘kind’ was nog niets. Niets tastbaar, niets voelbaar, we wisten nog niet eens of het een jongen of een meisje was. We hadden dus ook nog niet nagedacht over een naam of kleren, een kamer... Stel je voor dat de resultaten van de nipt test niet goed waren en je zou zelf voor de keuze staan?

Of je verliest het op 5 maanden wanneer je wél al een naam kan hebben, meter of peter kiest, kleertjes en andere spullen begint te verzamelen? Stel je voor dat je zover geraakt dat je op de sterrenweide op het kerkhof je kindje legt? Dat lijkt me zoveel erger! We waren realistisch om wat de risico’s nog steeds waren.

We maakten ons wel zorgen om het praktische. De crèche die ondertussen vast lag, mijn school waarbij 35 personeelsleden, 200 kinderen en alle bijhorende ouders op de hoogte waren (want ja, ik moet plots terug gaan werken!!), de tijd die je ondertussen weer kwijt bent, de ouders… die wilden we besparen van alle miserie. Vandaar dat we hen pas op het einde iets gezegd hadden en nu zitten ze er toch nog middenin? Het was de rompslomp daar rond dat het zoveel erger maakten. Het sterrenkindje is één ding, maar alles waar je mee achter blijft weegt ook zo zwaar.