PCOS en daarbij een overdonderende kinderwens

Ik zat in de kerk tijdens de doop van mijn nichtje en zag de gezinnen met kleine kinderen naar binnen stromen. Eigenlijk had ik op mijn vriend moeten letten, hij was tenslotte peetoom van zijn nichtje en had dus de grote eer om getuige te zijn bij haar doop. Maar in plaats daarvan kon ik mijn ogen niet van de kleine kinderen afwenden. Giechelend schoven ze heen en weer op de houten kerkbankjes.

Het was aandoenlijk om te zien en binnen in mij werd iets aangewakkerd, een wens, verlangen, droom. Ik wilde mama worden en mijn eigen gezinnetje stichten. Mijn vriend en ik waren ten slotte op dat moment al 6 jaren vol liefde samen, woonden in een prachtig koophuis en hadden beide een baan. Dit waren de belangrijkste voorwaarden om aan kinderen te beginnen, toch? Op dat moment voelde het zo intens dat ik bijna letterlijk mijn eierstokken voelde klapperen.

De doop was voorbij en we gingen naar het feest. Er waren taart, cadeautjes en vele spelende kinderen met zakjes chips in hun inimini handjes. Op de terugweg in de auto stelde ik mijzelf de vraag: “Hoe ga ik dit mijn vriend in hemelsnaam vertellen?” Verschillende scenario's hoe dit gesprek kon gaan verlopen spookten door mijn hoofd. Zou hij ook op dit moment al een gezin willen stichten? Of wilde hij nog even wachten? Of misschien wilde hij nog wel langer wachten?

Het scenario waar ik geen rekening mee had gehouden; mijn vriend was sprakeloos. Nu moet ik toegeven dat ik achteraf wel begreep waarom. “Mag ik stoppen met de pil?”, was mijn uit het niets komende vraag. Normaal heeft mijn vriend altijd een antwoord klaar en weet hij goed uit zijn woorden te komen. Maar nu viel er een stilte, waarna hij begon te lachen. “Daar moet ik toch even over nadenken schat. Die had ik niet zien aankomen.”

We gingen in gesprek over mijn kinderwens en ik respecteerde zijn standpunt en gaf hem de ruimte en het geduld wat ik kon opbrengen. Natuurlijk was mijn geduld al gauw op (na twee dagen haha) en vroeg ik hem of hij er al over had nagedacht. Hij veraste mij dit keer en zei me dat ik kon stoppen met de pil. Ik was dolgelukkig, vlindertjes fladderde in mijn buik. We spraken af dat ik de strip van de pil afmaakte en daarna zou stoppen. Die nacht was ik zo opgewonden dat ik de slaap niet kon vatten.

's Morgens vroeg besloot ik mijn huisarts te bellen om te vragen welke stappen ik moest ondernemen. De assistente gaf aan dat ik bij een kinderwens foliumzuur moest gaan slikken en dat het niet uitmaakte of ik aan het einde van pilstrip zou stoppen of meteen. Daarna moest ik wachten op een menstruatie. Weer werd ik zo opgewonden en belde mijn vriend op die op zijn werk was. Hij moest lachen om mijn ongeduld, maar gaf aan dat ik mocht stoppen met de pil. Ik slaakte een vreugdekreet en gooide al dansend de pilstrip in de prullenbak.

Oké, wachten op een menstruatie dus. Mijn schoonouders kwamen op bezoek en mijn, onze kinderwens kon ik niet voor me houden. Het was hét gespreksonderwerp van de avond. Mijn schoonmoeder vertelde me dat zij na één maand stoppen met de pil meteen zwanger was geraakt. Hier kreeg ik natuurlijk een enorme boost zelfvertrouwen van, waardoor ik hoopte op het beste (en vooral snelste) scenario.

Ook mijn moeder bleef niet onwetend en werd snel op de hoogte gesteld van onze wens. Na een paar weken gingen de vlindertjes in mijn buik iets minder hard fladderen en ging het normale leven weer door. Vier weken waren voorbij, nog steeds geen menstruatie. Vijf weken, zes weken en zelfs twee maanden gingen voorbij.

Na vele zwangerschapstesten en teleurstellingen nam ik toch maar weer contact op met mijn huisarts. Geduld, gaf de assistente aan. 'Ontpillen' kon immers een half jaar duren. Mocht ik tegen die tijd nog geen menstruatie hebben gehad, zou ik worden doorverwezen naar de gynaecoloog. Dus was het wachten, wachten en nog eens wachten geblazen.

Na drie maanden voelde ik dat iets mis was in mijn lichaam, net alsof ik het niet deed, alsof ik kapot was. Iedereen die van onze kinderwens af wist zei: “Ach dat komt wel goed, je lichaam moeten even herstellen na het gebruik van de pil. Geef het tijd.” Na zes maanden werd ik eindelijk doorverwezen naar de gynaecoloog.

Tijdens mijn eerste bezoek aan de gynaecoloog moest ik bloedprikken en kreeg ik een inwendige echo van mijn eierstokken. In het begin vond ik het maar beschamend dat ik met mijn benen wijd moest liggen, maar toen de klap kwam was ik dit gevoel vergeten. Op het echoscherm waren mijn eierstokken te zien met allemaal kleine blaasjes erin.

“Ja mevrouw, dat is een heel mooi beeld van PCOS.” Mijn wereld stond stil en ik kon alleen maar knijpen in mijn vriend zijn hand. In de afgelopen zes maanden had ik natuurlijk het hele internet al afgestruind over een uitblijvende menstruatie en mogelijke oorzaken hiervan. PCOS was één hiervan die ik al goed had bestudeerd. Wetende dat PCOS ervoor kon zorgen dat je minder makkelijk, of zelfs niet, zwanger kon worden brak mijn hart. Wat als ik nooit zwanger zou worden?

Op dat moment en zelfs nog een paar dagen daarna stond mijn wereld stil en werd ik geteisterd door angsten. We kregen informatiemateriaal van de gynaecoloog mee en moesten ons inlezen over 'het traject', het traject om zwanger te worden. Mijn vriend was er gelukkig vrij nuchter onder en zag onze kansen goed in.

De nuchterheid van mijn vriend kon mij na een paar dagen weer een beetje over de teleurstelling heen trekken. Ik voelde moed en hoop langzaam weer door mijn lichaam stromen. Mijn kinderwens was sterker dan deze teleurstelling! Angsten parkeerde ik in mijn hoofd en samen met mijn vriend gingen we de wonderlijke wereld van een ziekenhuistraject tegemoet.

In mijn volgende blog vertel ik jullie over het traject dat ik gevolgd heb bij de fertiliteitsarts. Ik kan jullie alvast verklappen dat het zware traject zijn vruchten heeft afgeworpen en er uiteindelijk een prachtige dochter uit voort is gekomen!