Het IVF-traject en de punctie

In mijn vorige blog vertelde ik dat mijn vriend en ik er tóch voor gekozen hebben om een IVF-traject in te gaan. Vervolgens ben ik begonnen met spuiten. Op het laatst voelden de eitjes in mijn buik als knikker, maar lang zouden ze niet in mijn buik blijven zitten…

De punctie werd gepland. De punctie waar ik zo tegenop zag. Ik las verschrikkelijke verhalen op het internet. Het zou ontzettend veel pijn doen. Het hele traject was al geen pretje en dan moest ik dit ook nog doorstaan. Zo voelde het voor mij; als wéér een obstakel dat ik moest zien te overwinnen. Maar hé, ik moest het ook van een positieve kant zien, er zijn weer kansen. Daar had ik graag een beetje pijn voor over. Dus ook die punctie zou ik wel aankunnen.

De dag van de punctie werd ik al vroeg in het ziekenhuis verwacht. Terwijl vriendlief vertederend keek hoe ik ongemakkelijk op mijn buik op een ziekenhuisbed lag, kreeg ik een paar tellen later een verdovende spuit in mijn bil. Dit leek mij ook niet echt fijn, maar de spuit viel reuze mee. Een paar minuten later mocht ik meekomen naar de behandelkamer.

Daar werden mijn vriend en ik door twee artsen verwelkomd. Ondanks de toen nog geldende coronamaatregelen, mocht mijn vriend ook in de behandelruimte plaatsnemen. Terwijl ik in de stoel ging zitten en mijn benen in de beugels legde, hield hij mijn hand vast. Net als bij eerdere onderzoeker werd het lange echoapparaat ingebracht. Daaraan vast zat een holle naald die de eierstokken aanprikt en waarmee de eicellen worden opgezogen. Dit zou het pijnlijkste gedeelte zijn, maar eerlijk is eerlijk; ik heb er nauwelijks iets van gevoeld.

Er waren nogal wat eicellen aan te prikken, in totaal bijna 20 stuks. Toen het voorbij was voelde ik mij echt trots. Ik zag er zo tegenop, maar het is gelukt. En dat zonder pijn. En de vangst lijkt veelbelovend. Ondanks de verdoving, die langzaam begon uit te werken, voelde ik mij energiek en blij. Terwijl ik in de uitrustkamer lag, was ik alweer bezig met mijn werk. Ik wilde zo snel mogelijk weer aan de slag gaan.

Niet veel later, kregen we al bericht over het resultaat. Uiteindelijk hadden ze 15 eicellen uit mijn buik gehaald waarvan er 12 goed genoeg waren. Daarvan bleken er 8 bevrucht. Dat was fantastisch nieuws. Er werd direct een afspraak gemaakt voor de terugplaatsing. Op een zondag. Een bijzondere dag voor een afspraak in het ziekenhuis. Hoe de terugplaatsing in zijn werk ging vertel ik volgende keer…