Lets go Home - Sneeuwvlokje

Oh wat doet een Keizersnede pijn! Zó een pijn! Ik was het helemaal vergeten! Ik hoor mezelf maar klagen over mijn rechter flank. En toch in mijn bed, ik moet zo vaak en zo veel lachen van oprecht geluk, als ik naast mijn bed in het doorzichtige ziekenhuis bedje kijk naar ons kleine meisje. Ik moet lachen om een opmerking die de verpleegkundige maakt, maar eigenlijk kan dat helemaal niet want, OH wat doet lachen PIJN!

Lachen is misschien dan wel het beste medicijn, maar het is nu even HELEMAAL NIET FIJN! Ik merk dat mijn lippen droog zijn, maar van de lippenbalsem op mijn lippen ga ik hoesten! OH EN IK WIL HELEMAAL NIET HOESTEN!! Want OH WAT DOET OOK DAT PIJN, dat is nog erger dan lachen!!!

“Ik kan niet meer!” Ik klaag non-stop de eerste 24 uur. Ik wil niet opstaan. Ik kan de verpleegkundige, die het katheter wil verwijderen, wel slaan. “IK WIL NIET OPSTAAN. Als u het katheter verwijdert. Hoe moet ik dan naar de wc gaan?” Daar komt de eerste kraamtraan, ik kan het even niet meer aan… Ik voel me lichamelijk VRESELIJK, to say the least!

Ik kies voor het avondeten één of ander runderstoofpotje hospital roomservice style en moet ook daar weer echt lachen, deze keer om mezelf. Ik eet het liefst geen vlees, maar nu, ik heb er zó een trek in. Een paar uur later echter staat het huilen me nader dan het lachen. Het runderstoofpotje was heerlijk, met één of andere heerlijke boter-jus. Maar mijn hele maag zegt nu “aju-paraplu”. Dit eten is veels te vet, en mijn hele maag voel en hoor ik draaien. Ik ben bang dat ik naar de wc moet voor nummer 2. Ik kan niet eens opstaan, laat staan, dat ik nu echt, écht moet gaan! Oh Help Here, HOE DOE IK DIT?!

Afschuwelijk voel ik me! Ik kan mijn man niet om hulp vragen, want die is al weg met de boys en oh… ik moet weer op die knop drukken. Oh, wat heb ik een bewondering voor het verplegend personeel. Echt waar! Je hebt geen idee waar ze buiten jouw kraamsuitedeur mee bezig zijn, toch dan, als ze jouw kamer binnen komen, heerst er vrede, rust en aandacht om de kersverse, hulp behoevende moeder te helpen.

Met het aanleggen van de baby aan de borst, met het naar de wc gaan van de kraamvrouw, met het alweer de baby in en uit het bedje tillen bij moeder in bed en dan weer terug. Water inschenken, nog een glaasje alstublieft, wat heet, geef die hele kan maar hier, please.

Oh, ik heb de nurses in het ziekenhuis helemaal gek gemaakt die 48 uur dat ik er was. Toch, ze hebben er geen seconde over geklaagd, maar waren elke keer zo vol liefde daar voor de baby en voor mij. Oh wat maakt dat gelukkig en blij. I LOVE ST. JANSDAL HARDERWIJK!!! “Oh Here Zegent U dit Ziekenhuis en bouw hier Uw Koninkrijk, Zegen Elke Patient en Al het Personeel, Show them Above All Jesus, That You are Real!”

Er is alleen één dingetje. Ik bloed niet. Gewoon helemaal niet. Geen druppeltje, geen veegje, niets. Ik had gebeden dat ik niet zoveel bloed zou verliezen, omdat ik niet van rood vlees en dergelijke eten hou… maar helemaal geen bloedverlies… ja dat maakt me nu ook weer zorgen. De ene dag maakt de gynaecologe ter controle een echo en de volgende dag de verloskundige, maar alles ziet er keurig uit.

En ik realiseer me wat een cadeautje het voor mij is om mijn nu lege baarmoeder op de monitor te mogen zien. Het is zo onwennig, 9 maanden de baby in mijn buik en dan is die buik opeens leeg. Het helpt me op de één of andere manier, met de kraamtranen, alsof ik afscheid neem van deze zwangerschap. Het klinkt raar, ik heb mijn baby in mijn armen, maar ik had dit nodig. Ik weet ook niet precies waarom. “Als het om kraamtranen gaat”, zegt de verpleegkundige “is er helemaal niets stom.”

Er is niets raars te zien en ik hoef me geen zorgen te maken. Het vloeien begint bij mij waarschijnlijk gewoon iets later… ik mag naar huis. Ik zou hier nu het liefst willen schrijven dat ik toen uit mijn bed sprong, maar niets is minder waar Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend. Op dat moment wist ik helemaal niet hoe ik uit mijn bed zou komen thuis. Ik maakte me er zorgen over en tegelijkertijd verlangde ik naar mijn man en kinderen. Ik wilde niets liever als naar huis met ons kleine meisje.

Ik drukte op de knop en vroeg of de verpleegkundige me mijn telefoon alsjeblieft kon geven zodat ik de kraamzorg kon bellen om te vertellen hoe laat ik ongeveer thuis zou zijn. Oh Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, wat is dit toch FANTASTISCH geregeld in Nederland. De kraamverzorgster is er als de kraamvrouw naar huis komt! WAT EEN RIJKDOM!

En dan heb ik het opeens echt op mijn hart mijn moeder te bellen en haar de eer te geven als eerste te komen als ons kleine dochtertje thuis komt. Na 4 kleinzoontjes (2 van mijn sister en 2 van ons) is dit een eerste kleindochtertje. Mijn ouders zijn 'bang' voor Covid en ik weet dat ze niet zouden komen als er iemand anders zou zijn. In plaats van dat ik een blije moeder en oma aan de telefoon krijg, heb ik echter nu een huilende moeder en oma aan de andere kant van de lijn die me vertelt hoe erg het allemaal is en of mijn man me al iets verteld heeft.

Ik zit nu op de rand van mijn ziekenhuis bed en zeg: “Nee, hij komt ons zo om 12 uur halen.” Waarop mijn moeder vervolgt dat mijn man niet wilde dat ik het nieuws zou ontvangen als ik alleen was… Ik was zo rustig, zo vredig, en ik wist op dat moment... mijn oma is gestorven.

Ik kan het niet uitleggen… maar er was dit moment op de OK, net na het gebed voor het begin van de sectio, toen ik echt alles en iedereen in Jezus Zijn Handen had gelegd, dat ik opeens wegzakte. Ik hoorde mijn man en gynaecologe dingen vragen als ook de anesthesiste, met dezelfde naam als mijn vriendin in Oostenrijk, maar ik kon niet antwoorden, ik zakte volledig weg leek het wel.

Het was een moment waarvan ik dacht ik ga naar Huis… en opeens was het alsof er een gevecht was van leven en dood, en vervolgens hoorde ik ineens zingen. Zingen over de dochters van Jerusalem die OP STAAN… want de Koning komt eraan… oh ik zou willen dat ik het op had kunnen nemen… ik wilde antwoorden, maar ik kon niet. Het waren seconden denk ik, maar ik weet het niet, en opeens was ik er weer. Aan het zingen.

De vertrouwde stem van Dr. R was er: “Gaat het weer?” Ja, het gaat weer en ja, ik was er en ik hoorde mezelf zeggen: “Ja het gaat weer, maar ik moet zingen.” Ook dat mocht en dat is precies wat ik de hele operatie verder heb gedaan… gezongen… tot onze kleine hummingbird er was… Gezongen over de dochters van Jeruzalem die Opstaan in Jezus Naam. Achteraf gezien vertelde mijn man dat hij de enige man was in de operatiekamer, verder Just Ladies! Just Girls, Allemaal dochters... zo mooi.

Het was waar, mijn moeder bevestigde het. Oma is gestorven. Toen jij naar de OK ging en het ons liet weten, wilde zij een dokter zien, omdat ze dacht dat ze ging sterven. Mijn moeder vertelde dat ze de foto van de baby heeft laten zien, dat ze nog zei: “Wat fijn.” Mijn sister had er een foto van gemaakt en ’s avonds is onze oma rustig ingeslapen.

… Daar zat ik nu, op mijn ziekenhuisbed, het leek even een eiland ver weg. Ik ben vernoemd (met mijn eerste doopnaam, zoals we dat in Nederland doen) naar mijn oma. Die nu op 88 jarige leeftijd, heel onverwacht, gestorven is op de dag dat ons dochtertje geboren is. Mijn opa is woedend. Verdrietig natuurlijk, maar uit zijn mond kwamen de woorden, "God bestaat niet". Ik moest gelijk denken aan de spreuk... “only a fool would say in his heart, there is no God.” Ik begrijp zijn verdriet, maar oh wat doet die opmerking zeer...

Toen mijn man en ik de naam van onze baby droomden, met een afstand van een paar weken van elkaar, ik heb het in een eerder blog geschreven, toen wisten we, dit is God Zijn Naam voor haar. Ook al wisten we toen niet of onze baby G een jongen of een meisje was. God was heel duidelijk. Het is een meisje en ze heet Jeorgiana.

Bewust noemden we haar onze baby G(irl) zo en heel bewust vernoemden we haar niet naar mijn oma en haar moeder en haar overgroot oma. Heel bewust braken we die traditie. Heel bewust baden we dat er een mondige generatie van vrouwen op zal staan, die God vrezen en eren… oh Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, er is kracht in elke naam. Ook de strijd, als het ware op de OK, was achteraf gezien een realiteit, maar God geeft Nieuw Leven, maakt Alles Nieuw en Bevrijdt.

Ik moest gelijk denken aan de sneeuw, waarvan ook steeds meer leek te vallen… Wat een prachtige dag om te bevallen. Ja dat was het. Maar ook en nu voor mijn oma, zo bedacht ik me, wat een prachtige dag om te sterven. “Ieder mensenleven als een sneeuwvlokje”, had de verpleegkundige nog gezegd, en ik vond het zo mooi… “Ja” dacht ik nu “en dit sneeuwvlokje, mijn oma, is naar huis gegaan.”

Mijn man kwam eraan… “Let's go home.” Ik kon niet huilen. Ik was dankbaar. Dankbaar, dat hij tegen mijn familie had gezegd dat ze moesten wachten om het te vertellen. Het zou niets veranderd hebben aan het sterven van oma, maar wel aan de vreugde rond de geboorte van ons kleine meisje.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, weet u, weet je, wat ik graag wil zeggen. Ik kan het niet echt uitleggen, maar ik hoop en bid dat deze blogs een reflectie zijn van het feit dat het leven zoveel beter is als je Jezus Christus kent. Sterker nog, ik zou bijna willen zeggen, dan begint het pas. Hij is zo praktisch, zo ten midden van elke realiteit, daar met Zijn Aanwezigheid. Hij is daar om ons te dragen, voor Hem kunnen we nooit teveel klagen. He can handle… ALLE VRAGEN! Hij laat ons geen moment alleen, Hij is altijd om ons heen! He sends the snow, He sends the rain. He takes the pain…

De trouwtekst van mijn opa en oma kwam uit Psalm 121:7-8 en het is bijzonder genoeg, ook de tekst die hoort bij mijn naam. Ik wil het jullie graag meegeven vandaag. Mijn oma is er aan deze kant van de Hemel niet meer, maar ALTIJD blijven de woorden van God, onze Lieve Heer. Het zijn Zijn Woorden, Zijn Beloftes, ook voor jou…Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, Hij houdt van jou en Hij is Trouw. Tegen elk kwaad zal de Heer je beschermen. Hij bewaart je leven. De Heer zal zich over jou (en je kinderen ontfermen) waar je ook bent, waar je ook gaat, nu en voor altijd.

Amen! Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Meid.

Ons kleine meisje kwam thuis met nog steeds sneeuw overal… Wij danken Onze Koning van het Heelal en het Hele St. Jansdal! Wij danken Hem voor ALLE SNEEUWVLOKJES en vooral voor NIEUW LEVEN dat Hij aan ons heeft gegeven.

With all my love, from my heart to yours, Ana