Thank You Jesus for IND, the new baby, my friend and family

Onze 9 jarige is echt zó oprecht lief! Er zijn tijden dat ik mijn kind wel achter het behang kan plakken en dan zijn er tijden dat ik denk “wat is de tijd toch hard gegaan”. En dan zijn er tijden; dan loop ik achter de feiten aan… Hoe dan ook, vandaag mag ik samen met alle andere ouders áchter het schoolhek staan.

Groep 5 komt eraan! Niet echt een groep waar je je kind meer in de klas brengt, I KNOW! Helaas! Door Corona mogen er ook geen ouders op het plein en in de school. ALL right, moeders blijft wel áchter het hek, maar mijn hart is al binnen en ik ‘spioneer’ in zijn klas en druk mijn kind nog een laatste kus op zijn krullenkoppie. Oh nee, kussen van moeders zijn nu echt ZÓ níet meer cool!

Qua leeftijd en grootte hoort de oudste in groep 6, maar omdat hij geen woord Nederlands sprak toen we naar Nederland kwamen is hij heerlijk een groep lager begonnen en begint, hoe spannend, dit nieuwe schooljaar in groep 5. De bovenbouw. Voor onze school betekent dat ook echt letterlijk dat de kinderen ‘boven’ zitten. “Ik ben nu niet meer beneden bij de ukken hoor mam”, zei hij. Ik weet niet wie het spannender vond dat hij zijn eerste schooldag had. Hij of ikzelf.

Nog maar net 3 dagen op school mag er thuis een vriendje komen voor een ‘sleep over’ / slaap ‘feestje’! Iets wat normaal gesproken echt NOT DONE is voor een doordeweekse dag. Maar nu is het anders. Het vriendje wordt grote broer. Er komt een baby en zijn ouders moeten naar het ziekenhuis. Nou FEEST DUS! Een babyzusje komt eraan en dus houden wij een ‘sleep over’ op een doordeweekse schooldag, wat normaal niet mag.

En dan zien we op diezelfde dag dat ons dossier is afgehandeld bij IND en mijn man geen visum heeft gekregen. Ik moet naar de tandarts en heb geen tijd om het echt tot me door te laten dringen. Maar schrik… en denk, daar is de beslissing, het antwoord waarop we gewacht hebben… maar hoe dan? Ons eiland zit dicht, laat geen mensen toe, alleen in sterfgevallen en als je de overlijdensakte op zak hebt… Hoe dan? Waarom? Allemaal vragen… en als ik stil word op mijn fiets op weg naar de tandarts waar ik ook nog heen moet vanmorgen, dan heerst er rust en vrede in mijn hart.

Net, gisteren, was er bij de Welkoop een aanbieding van regenlaarzen, die ik voor mijn man had gehaald, als cadeautje en grapje: “For Rainy Days in Holland-you will need them!” Hij was eendjes gaan voeren met de jongste, terwijl ik weer aan het werk mocht, en uitgegleden door de plassen en regen aan de glibberige oever.

“Als hij nu terug moet heeft hij die laarzen niet nodig Heer”, ging het door mijn hoofd, “Zo was dit niet in mijn beleving.” Sterker nog, we hebben helemaal niet over dit scenario nagedacht. Niet dat we ook maar iets vanzelfsprekend zouden willen nemen, maar in al onze gedachten zijn we EINDELIJK en DEZE zwangerschap helemaal bij elkaar in Nederland en bovendien is mijn man bij de bevalling! Tenminste, naar ik hoopte en in mijn gedachten al zo uitgestippeld had, en nu dit.

Geen tijd om echt na te denken, ik moet doorfietsen om niet te laat bij de tandarts aan te willen komen… Ik sta buiten op de bel te drukken tot ik binnen gelaten word, maar bij deze tandarts hoeft dat niet, hier mag ik gewoon doorlopen. Overal is het anders, er is geen touw aan vast te knopen.

Eerst handen desinfecteren dan mond spoelen, met een vreselijk Corona-proof goedje dat elke zwangere laat overgeven, maar okay, daar mag ik al. Er was een stuk van mijn tanden afgebroken en dit wordt vandaag hersteld. Ik moest al 2 maanden op de afspraak wachten en ondertussen was ik er al bijna aan gewend.

“Zo maar laten dan?” vraagt de tandarts? “Nee helemaal niet,” lach ik nu, “ik wil ‘mijn oude tanden’ terug alstublieft.” “Natuurlijk”, zegt ze lachend en hupsakee mijn stoel in zijn achteruit. Terwijl ik daar lig, denk ik aan het feit dat ik eigenlijk, met deze afgebroken tand, erg lijk op mijn eigen vader. Grappig eigenlijk, bedenk ik me.

In gedachten verzonken en uit het niets en opeens is daar Zijn liefdevolle zachte stem die zegt: “Maar Ik maak Alles Nieuw, Geloof je Me?” “Mijn tanden of mijn man zijn papieren? En de Beslissing?” denk ik, ‘vraag ik’ stilletjes en tranen lopen nu over mijn wangen, terwijl de tandarts mijn tanden weer restaureert naar het originele design. “Ik doe u toch geen pijn?” vraagt ze. Ik schud nee. Als ze me even later de spiegel overhandigt zie ik daar mijn tanden weer helemaal ‘normaal’. Het maakt zo gelukkig en dankbaar.

Gelijk buiten probeer ik dan maar de IND te bellen, en gelukkig tref ik gelijk de persoon die ik graag wil spreken. “Wat staat er dan precies?” vraagt ze. En ik ‘lees voor’ uit mijn gedachten aan het bericht van vanmorgen. “Ja,” zegt ze: “het klopt. Uw dossier is afgehandeld en ik ben van plan uw man zijn verblijfsvergunning af te geven. De brief komt naar u toe, met alle informatie en mijn besluit. Waarschijnlijk staat het nog niet zo in het systeem, omdat die brief er nog uit moet.”

Mijn zwangere moederhart begeeft het bijna. “Rustig door laten kloppen, uw zwangere hart”, zegt de stem vol warmte aan de andere kant van de lijn en ze vertelt dan hoe nauwkeurig ons dossier was en hoe alles goed is en perfect op tijd was… we hebben zo’n mooi gesprek.

Tranen van geluk lopen over mijn wangen. “Het kan, door Corona, nog even duren voordat we de brief krijgen om e.e.a. op te halen. Maar nee, uw man hoeft niet terug, en ja hij mag blijven en zometeen ook werken. Wacht u maar rustig op de brief met waar en wanneer u zijn pasje op mag halen, alles is goed.”

Ik dank haar uit de grond van mijn hart en kan niets anders als naast mijn fiets op de grond blijven zitten… Ik was me er niet eens van bewust dat ik ondertussen geknield was, en ik kan alleen maar huilen van blijdschap en dankbaarheid “DANK U JEZUS!”

Nog nooit ben ik zo snel als een razende reporter naar huis gefietst. Ondertussen nog een keer stoppend en telefonerend, maar mijn man wil ik het echt thuis face to face vertellen! WAT EEN FEEST!!!

Nog maar net de poort door, wacht hij me al op en zegt: “Do you Believe Ana?” Ik antwoord natuurlijk: “Yes I do!” Hij zegt: “No, you do not understand, God spoke so clearly to me, do you believe? In spite of what you see?” Vertaald: “Nee, je begrijpt het niet, God sprak zo duidelijk, Geloof jij? Hoe het er dan ook uitziet?”

Ik zeg opnieuw: “Yes, I do!” en ik kan natuurlijk niet wachten om hem te vertellen van het gesprek met de Immigratie Officier, maar mijn lieve man, helemaal vol van zijn Encounter Met God over de topic, zegt: “Think about Lazarus, He really looked death, was death, for days already, and Jesus just raised him back to life.” Vertaald: “Denk aan Lazarus (het is een waargebeurd verhaal in de Bijbel) Hij leek dood, hij was dood, al een paar dagen, maar dan, Jezus bracht hem weer tot leven.”

“Ana, when you went to the dentist, God spoke to me, He asked me ‘Do you Believe?!’ And I believe Ana, that I am not going anywhere, that I am staying here with you and the boys and that my papers will come through.” Vertaald: “Ana toen jij naar de tandarts ging, sprak God tot mij en Hij vroeg me, Geloof jij? En ik Geloof Ana, ik geloof dat ik nergens heen ga en dat ik hier bij jou blijf en dat de papieren onderweg zijn.”

“Can I talk now?” / “Mag ik nu praten?” vraag ik hem lachend, “God vroeg mij the exact same thing / exact hetzelfde bij de tandarts, en ik geloof ook en ik heb haar al gesproken en, en, en…” Ik vertel het hele verhaal in geuren en kleuren. Samen danken we God. Waarlijk wat een wonder. Zo bijzonder, en dat allemaal op dezelfde dag als dat onze vriendin haar babytje in haar armen houden mag, een klein meisje, en wij op hun zoontje mogen passen en de jongens een slaapfeestje hebben. Het is feest in ons huis!

De oudste heeft een stoepkrijttekening gemaakt en net als ik de jongens naar binnen roep, roept hij me naar buiten. Zijn vriendje is even naar de wc en hij zegt: “Mommy can we pray right here?” “Kunnen we hier bidden mam?” Ik moet lachen, want het is meer een mededeling dan een vraag en hij begint: “Thank You Jesus for IND, the New Baby, my friend and my family and me!”

Well, AMEN son! Is alles wat ik daarop kan zeggen en opeens moet ik denken aan het krachtigste gebed wat ik ooit in mijn leven gehoord heb van mijn zoontje, aangaande zwangerschap.

Ik was zwanger van de jongste, had twee miskramen gehad en bloedde nu ook in deze zwangerschap, het jochie toen 6 jaar ging naar buiten in de stromende regen. Ik rende hem, na mijn jas gepakt te hebben, achterna, en vond hem op zijn knietjes in een modderplas. Geen idee tot vandaag waarom dat hij daar was gaan zitten, maar hij staarde naar de Hemel en bad achter elkaar maar 1 zin uit, tot hij vrede had leek het wel, want eerder kreeg ik hem niet mee naar binnen, non-stop bad hij:

“God protect the baby as how I was protected when I was in mommy’s womb.” / “God bescherm de baby net zoals ik beschermd was toen ik in mama haar baarmoeder zat.”

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ik wil er niets meer aan toevoegen… behalve dan… me volledig aansluitend bij het gebed van de oudste… toen en vandaag nog steeds en weer opnieuw.

God would you Please protect every single baby, as how their very mommy’s were protected, when they were in their own mommy’s wombs. In Jesus Name, Amen!

God beschermt U alstUblieft elke baby, op diezelfde manier, als dat hun eigen mama’s beschermd waren, toen zij in de baarmoeder van hun moeder zaten. In Jezus Naam. Amen!