No limits - De kraamweek

Wie zegt dat een kraamweek maar een week is?! of mag?? Of hoeft te zijn! IK STEM VOOR een KRAAM MAAND!!! En KRAAMWEKEN!!! Plural! Meervoud! Ik zit heerlijk de komende 6 weken op mijn roze wolk en blijf daar! Er zit geen max, geen limit aan! No Limits aan mijn kraamweek. I LOVE THE SOUND OF THAT! Ik hou ervan hoe dat klinkt.

Intens gelukkig word ik van beschuit met muisjes. Volgens mij heb ik er al wel 3 op vandaag! Als ontbijt, samen met de kraamvisite en voor het slapen gaan met een heerlijk kopje borstvoedingsthee, nou nee, dat laatste niet, ik kan een lekkerdere thee bedenken, maar het is voor een goed doel. Het moment zal vast aanbreken dat ik ze helemaal zat ben, die muisjes. Maar nu geniet ik ervan dat ik ze zie in ons bed.

Ik geloof dat ik zelfs bovenop ze slaap. (Prinses op de erwt style.) Ik zie ze van de bordjes van de kindertjes vliegen als ze zitten te genieten op de hoek van het bed, terwijl ze hun oogjes niet van hun lieve zusje kunnen houden, en ze zitten onder mijn voet, merk ik opeens, voordat ik die in mijn pantoffel stop als ik moeizaam uit bed kom. ONHANDIG! Want ik kan nog niet bukken om dat muisje tussen mijn tenen vandaan te halen, maar oh, I LOVE IT!!! En deze keer zijn ze roze en niet blauw!

Oh Baby, ik hou van jou en God I PRAISE YOU for this WONDERFUL CHILD YOU HAVE MADE (Psalm 139:14). En stiekem, de kraamverzorgster weet nog niet dat mijn man die muisjes veel te zoet vindt, en daarom zichzelf en mij graag herinnert aan het feit dat hij niet Nederlands is, en dat beschuit met muisjes eten voor hem niet zo belangrijk zijn. “That one in the hospital was enough.” / Eentje was genoeg in het ziekenhuis, zegt hij.

Mijn lachende antwoord: “PRIMA, no problem honey”!!" En ik pik dus heerlijk, mét toestemming, zijn beschuitje, welke de kraamverzorgster trouw ook voor hem had gesmeerd. Dat zijn er 4 vandaag! Ssst… do not tell anyone. Kraamvrouw geheimen… beschuiten met muisjes, die stiekem verdwijnen.

Wat een vreugde en wat een rijkdom. Terwijl ik kijk naar mijn kinderen en mijn man, bedenk ik me dat ik de rijkste vrouw op aarde ben en kan alleen nog maar huilen… van puur geluk. Oh wat hou ik van ze… oh wat ben ik dankbaar. Het is en blijft zo waar. Je vergeet alle pijn na de bevalling. Op zondag, dag 5 na de bevalling, merk ik hoe ik tegen mijn man zeg: “Ik wil stoppen met de pijnstillers. Volgens mij kan ik weer zelf uit bed klimmen. Je hoeft me er niet meer uit te takelen.”

De eerste dagen was het zo een behelpen. Vooral ’s nachts, als ik opeens moest plassen. Die po-stoel in mijn slaapkamer, zo een onheilig, afgrijselijk ding. Wat een prachtige service dat de Medipoint hem ter beschikking stelt. Zeker in ons geval zonder toilet boven. Maar ik weet het niet. Onze slaapkamer werd de kraamkamer, en ik wilde het ding er gewoon niet in zien.

Hier heb ik een kersverse baby, die helemaal heerlijk ruikt. Oh echt waar, ik vind de geur die aan newborn babytjes zit, zo bijzonder, zo speciaal, zo stel ik me de Hemel voor… en dan, dan moet je opeens poep en plas zien en ruiken in diezelfde kamer… Het past gewoon niet. Ook al kon ik in bed niet op of om. Traplopen ging goed. Langzaam. Maar goed. Dus ik kon makkelijk naar onze eigen toilet met toiletbril verhoger. Een uitkomst dat ding!

Het enige probleem was, van uit bed naar de trap komen. Mijn arme man, “babe I have to go NOW” porrde ik hem in zijn zij onverwacht in het midden van de nacht, “I cannot keep it up yet”. Ik moet nu gaan en ik kan het nog niet ophouden. Haha, de arme, maar ik denk / hoop dat hij hetzelfde dacht, de arme, ze kan zelf nog niet omhoog komen.

We zijn de dagen doorgekomen zonder waterballet en terugkijkend denk ik WAUW!!! 5 Dagen veel pijn en daarna EEN FEEST omdat het minder mocht zijn. Wat zijn onze body’s toch fascinerend gemaakt, met wat een zelf herstellend vermogen. Ik verbaas me er werkelijk over.

En dan ons meisje…oh wat is ze mooi. Kleine handjes, kleine vingertjes, klein neusje, klein mondje, kleine oortjes, álles zit eraan. Ze heeft een kopje vol met kleine zwarte haartjes. Stijle haartjes, nog geen krulletje te bekennen. ZO LIEF!!! Ze reageert op onze stemmen, kijkt soms heel lief scheel, omdat ze zo haar best doet om ons te zien en ‘op scherp te stellen’ lijkt het wel. Ze drinkt zo goed. Ze slaapt heerlijk.

Ze geniet zo veel van in de tummy tub gaan en oh ik geniet gewoon de hele dag. Heb bewust alle telefoons op stil en de laptop even uit. Ik wil haar leren kennen. Precies haar signalen begrijpen. “Nu heb ik honger mama, nu is er een vieze pamper. Nu heb ik krampjes…” Oh ze is zo lief en Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend… echt, ik ben ervan overtuigd dat we nooit te veel tijd met onze new born door kunnen brengen. Baby’s need us! They need physical touch.

De eerste dagen in het ziekenhuis moest ze steeds huilen als de zuster haar teruglegde in het glazen wiegje. Ik wilde haar niet wegleggen, maar ik was ook bang in slaap te vallen met haar naast me, omdat je gewoon doodop bent na zo’n nacht en dag. Maar, met een kussen links en een kussen rechts en een voedingskussen op mijn buik en onder dochter lief. Huid op huid, HEERLIJK en niets aan de hand en genieten maar. Kleine liefste wij horen bij elkaar en oh wat ben ik DANKBAAR!

Nee hoor, maar die kwamen als bewolking aan hemel blauwe lucht waarin babylief en ik op onze roze wolk vertoefden, en die gingen weer, of losten zich op, beter gezegd. Mijn kleine meisje had zóvéél honger. Noemde ik de jongens nog kleine piranha’s hier, had ik nu een klein meisje welke een hele nieuwe definitie gaf aan piranha zijn.

Dus ik leerde een nieuw fenomeen. Powerkolven. Ik koos voor dubbelzijdig kolven – 60 minuten. Je kolft 20 minuten, neemt 10 minuten pauze en eet een beschuitje met muisjes (natuurlijk), kolft 10 minuten, neemt weer 10 minuten pauze en dat gedurende 3 dagen! Zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen geef je zo echt je melk productie een boost.

En girls, onze kraamverzorgster was een kraamverzorgSTER!!! Ze legde ons kleine meisje dan voor me en zei dan: “Het gaat niet om de aantal milliliters in je kolf Ana maar omdat je hersenen en productiecellen een seintje krijgen: “Wij moeten meer melk aanmaken” I LOVE IT!! en GETEST en GOEDGEKEURD! HET WERKT!

Overigens waren er ook deze keer, net als bij baby twee geen pijnlijke tepels, geen wondjes, niets en ik dank nog steeds God en mijn Busi Buerste! Echt waar, zeker met mijn kleine lieve piranha!

I LOVE BREASTFEEDING vanaf het eerste ogenblik! Die oogjes die je aankijken, die geluidjes die een kleine newborn maakt als ze drinkt, de dag dat de melk toeschiet, dag 3 was het deze keer, en ik was er zo blij om, want ik weet wat de boeken zeggen, na een keizersnede kan het allemaal langer duren. Maar het ging goed en het ging fijn.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, wat ik je wel echt aanraad en het was echt een tip die ik zelf kreeg van de intakester van de kraamzorg, zorg dat je een borstkolf in huis hebt. Mocht je deze nodig hebben, dan hoef je niet te wachten op de postbezorging, die het mega druk heeft op het moment, al was het maar met kaartjes en cadeautjes naar ons huis bezorgen. Er was nu gewoon geen stress, ik had een kolf nodig en hij was er, netjes in de kast, gesponsord (het merendeel) door Pro Life! THANK YOU SO MUCH HEALTH INSURANCE!

Het vloeien bleef de hele week uit en het eerste bloedverlies was pas 8 dagen later. Daarna was het zo hevig en verloor ik zelfs stolsels ter grote van een, nou ja ik zou het bijna willen vergelijken met een tennisbal! WERKELIJK NOG NOOIT zoiets meegemaakt of gezien! Maar volgens de kraamverzorgster… een bijzondere moeder met bijzondere dingen… het paste bij ons.

’s Ochtends had ik nog tegen mijn man gezegd. “I feel funny, but I cannot put my finger on it.” Vertaald “ik voel me gek, maar ik weet niet waarom.” Daarna was het de hele week een soort van ‘Open Floodgates’, maar ik was allang blij, want Yeah! Hoehoe! Ik bloedde ook, er was niets mis met mij.

Ik kon / mocht niet in de sneeuw naar de begrafenis van mijn oma en was de verloskundige en kraamverzorgster oh zo dankbaar, ik had het op geen enkel vlak aangekund, op dit moment. Ik wilde geen struisvogel spelen, maar hier was de ooievaar net geland, ik had zo de rust nodig en wilde niet weg uit ons Beloofde Land…

Het laatste kraamweek-‘probleem’ wil ik het liefst gewoon even heel beeldend met jullie proberen te delen en ik hoop dat ik het zo uit kan leggen dat jullie me volgen. Ik was wezen douchen. HEERLIJK! Éxtra lang en éxtra warm. HEERLIJK ontspannend. HEERLIJK haren geföhnd. HEERLIJK mijn hele buik, die nu echt op een in één gevallen pudding lijkt, helemaal ingesmeerd. Tandengepoetst een beetje make up op gedaan, aangekleed. Nog niet op topsnelheid, maar wel gewoon heerlijk helemaal zelf. Geen hulp meer nodig om sokken aan te trekken.

Kom ik vervolgens in de slaapkamer, waar ik hoopte heerlijk even te gaan liggen na alle inspanningen en om little Baby G te voeden. Is mijn kant van het bed bezet, omdat mijn man languit, dwars over midden op het hele bed ligt, helemaal knock out en kleine Baby G ernaast in haar nestje ook nog helemaal knock out.

Ze heeft een co-sleeper, maar overdag heb ik haar heerlijk graag dichtbij in het nestje van grote broer, ons jongste zoontje, die een vriendin gemaakt had toen we op de camping woonden. ABSOLUUT GÉÉN PLEK voor deze mama en mijn slapende man was niet wakker te krijgen. De kraamverzorgster kwam vervolgens de slaapkamer binnen en keek naar het scenario en zei heel droog: “Nog nooit meegemaakt, kraamvrouw kan het kraambed niet in, omdat manlief het bed compleet verspert.”

Ik schoot in de lach, en ik kon eigenlijk helemaal niet lachen, oh het deed zo pijn, maar oh het was zo grappig en oh tranen van het lachen liepen nu over mijn wangen, mijn man was niet wakker te krijgen… gewoon helemaal niet.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ken je / kent u dit gezegde: een dag niet gelachen een dag niet geleefd? Zo is het! Daar wil ik graag mee afsluiten vandaag… VERGEET NIET TE LACHEN! Het liefst met tranen! Het liefst hardop en met heel je hart. Het klinkt raar, maar ik geloof echt dat ook in momenten van rouw, juist intense vreugde aan en over die dingen die je wel hebt, zo genezend zijn. Zij verzachten ALLE PIJN! Count your blessings and you will be fine. Tel je zegeningen en het zal okay met je zijn.

De kraamverzorgster, mocht nog een 9e en 10e kraamdag bij ons zijn en op de laatste dag vroeg ze of er nog iets was wat ik graag gedaan wilde hebben, of dat ik nog een wens had. “Ja! Had ik!” Heel stilletjes had ik het de dag ervoor opgeschreven in mijn kraamjournaal. Ik zou zo graag een fotoshoot van ons kleine meisje hebben. Bij de oudste deden ze dat al in het ziekenhuis. Bij ons jongste zoontje op de camping… en nu durft niemand het aan vanwege de Pandemie-Enemy.

Ik vroeg het haar en ze zei gelijk: “Ja, dat vind ik super leuk om te doen!” En ze was er nog super goed in ook! And I did not know! Wauw! Wat een cadeau!!! En dus sloten we de laatste kraamdag met kraamverzorgSTER af met een fotoshoot! GOD IS GOED!!!