Achtendertig jaar en helemaal klaar met mijn overgewicht

Lieve mama, lieve lezer, lieve friend. Ahum, ik merk dat ik echt even mijn keel moet schrapen voor ik aan dit artikel begin. Here help mij. U maakt vrij en overwinnen zal ik, zullen wij, door de kracht van Uw bloed en het woord van ons getuigenis. Is niet mijn eigen idee, maar zegt Uw Woord, mag het een bemoediging zijn voor diegene die het nog nooit hebben gehoord. Revelation 12:11.

Ik ben er nog niet Here. Ik worstel op dit gebied. Help mij Here vrij te worden en als er ook maar een andere vrouw / moeder / omie hier is, die dit leest en die vecht met dit ‘issue’, dan help haar ook Here en mag mijn reis bijdragen aan haar herstel. Opdat dat de enige hoopvolle ‘reden’ is dan Here dat ik hier doorheen ga. Heer ik vertrouw op U in Jezus naam.

Zo dames. Het is een gegeven, dat als het goed gaat met de ouders, dat het goed gaat met de kinderen. Toch? Ik zit niet lekker in mijn vel en ik weet eigenlijk precies waar het aan ligt. Ik vrees dat ik niet zozeer over zwanger zijn of kindjes klein zal schrijven, omdat ik op dit moment niet zwanger ben en iets anders me bezig houdt. Ik zal heel open en eerlijk met jullie zijn.

Ik heb een GROOT verlangen, maar vooral ook een NOODZAAK, om af te vallen en geen jojo effect te zien. Al een tijdje speel ik met de gedachte om dit te delen… ofwel ik me schaam voor mijn (over)gewicht, ik geloof niet dat ik de enige ben die ermee vecht en ik geloof ook niet dat ik de enige ben die er wanhopig vanaf wil.

Omdat ik bij mijn laatste zwangerschap met veel overgewicht zwanger ben geweest… en het lichamelijk alles was, behalve feest, wil ik mijn lichaam die roofbouw niet nog een keer aandoen. En, noem het een doel, een hoop, een intens gebed. Ik ben vorige maand 38 jaar geworden en I want to be 38 without overweight. Het rijmt in het Engels en het helpt me als ik het steeds weer tegen mezelf zeg. Hou me ten goede, ik heb twee stukken taart op mijn verjaardag gegeten, en bij elke visite die een dag later kwam, ook weer, en die weegschaal ging als een speer de verkeerde kant op en nu kan ik en wil ik NIET MEER!!!

Ik voel me depressief en agressief, gefrustreerd en weet ik veel wat nog meer als ik naar mezelf kijk en als ik mijn lichaam voel. Letterlijk ik heb allemaal klachten waar ik zonder (al te veel) overgewicht nooit last van had. Sinds we in Nederland zijn eet ik brood en vooral krentenbollen, vooral in de zwangerschap, met mosterd.

En ik tel er oprecht 45,1 kilo bij die ik er de afgelopen jaren (gedurende twee zwangerschappen) bij heb gegeten! WAANZINNIG!!! Ja echt waar! Eerst gaf ik de schuld aan de zwangerschap van de middelste… en na die zwangerschap viel ik niet af. En toen ik zwanger was van baby G heb ik vrolijk verder krentenbollen met mosterd gegeten. Ik vraag me op dit moment af of er nog wel hoop is voor me.

Zal ik het maar gewoon eerlijk met jullie delen? Zodat het in het licht is en de duisternis zijn grip en kracht verliest en ik jullie ook deelgenoot laat zijn aan dit ene gebied in mijn leven, welke ik alleen gewoonweg niet lijk te kunnen overwinnen. Ik heb jullie nodig lieve mama’s, lieve lezers, lieve friends.

Ik wil gezond zijn. Geen wandelende vetbom met mijn longen en alles ingeklemd door vet. Laatst keek in naar de foto’s van de keizersnede van baby G en ik zag mijn eigen vetlaag zitten… ik had dit nog nooit gezien, maar dacht gelijk, deze foto moet ik in mijn keuken hangen. Ik heb het nog niet uitgeprint en opgehangen, maar het zit als op mijn netvlies gegrift. (Maar beter ook, ik wil het liefst niet dat mijn man die foto ziet.) Stel je voor, de leugen die ik mezelf daar vertel, hij was erbij, bij de keizersnede. Nou ja, ik hoop dat hij dat is vergeten.

Dit is zo niet gezond of zelfs maar flatterend. Het is zo NIET gezond. Ik wil er vanaf meiden, voor eens en voor altijd. Ik start deze strijd. En ik wil gewoonweg een lijstje met jullie maken. Voor mezelf, om het van me af te schrijven, maar vooral ook denk ik, voor de toekomst. Mocht één van jullie één van de dingen herkennen? Laten we dan samen sterk staan. SAMEN STAAN WIJ STERKER EN BETER.

Hierom wil ik afvallen. (Ik schrijf dit op voor jullie en ook mezelf, zodat ik dit artikel kan teruglezen om mezelf te herinneren.)

• Ik voel me niet goed. Ik voel me rond, vet en ongezond. Zonder vorm. Als een kolos. En diep de klos ook al weet ik dat ik elke kilo er zelf heb aangegeten.
• Praktisch pas ik mijn kleding niet en kan me ook niet herinneren dat ik mijn lievelingsjurk heb aangehad die ik meegenomen had van het eiland waar wij vroeger woonden … mijn been past er nu in, daar waar eens mijn bovenlijf zat. Dat is de harde realiteit. Ik wil dingen niet vergoelijken, dan is het net alsof ik in een leugen leef. Ik wil waarheid en geen leugens in mijn leven.
• Ik ben zo klaar met een geest van armoe denken. Die alleen brood en chips eet… in het bijzonder omdat ik de waarheid weet. Jezus Christus is het Brood des Levens en een mens kan niet, ja KAN NIET, leven van Brood alleen. Ik heb Hem nodig. Mezelf volstoppen met eten is geen oplossing voor de problemen om me heen of binnen in mij. God alstUblieft maak mij WAARLIJK VRIJ!
• Ik schaam me als ik de klasgenootjes van mijn zoontje hoor zeggen ‘je moeder is super lief maar ook erg dik’. Ik overdrijf niet, en mijn hart is vol van verdriet, als ik denk dat mijn kids zich voor mij moeten schamen, ook al zeggen ze dat zelf niet.
• Ik wil gezond zijn, omdat ik mijn kinderen wil zien opgroeien, nu ben ik een wandelende tijdbom.
• Ik wil met ze zwemmen, rennen en paardrijden en geen dingen hoeven te vermijden. Stel je voor, ik kan niet eens op een paard stijgen nu, want ik ben te zwaar. Ik zou het arme dier zo’n pijn doen.
• Ik schaam me als ik foto’s kijk met mijn man van vroeger. Mijn man was mijn grote sterke beer. Groot is hij nog steeds, maar ik ben nu breder dan hij. Ik kan er niet bij, het maakt me zo intens verdrietig. Wat doe ik ook mijn man aan? Hij heeft er nog nooit iets van gezegd. Stiekem denk ik soms, deed hij dat maar… dan zou dat mijn stok achter de deur zijn.

Waar is mijn eigenwaarde? Waarom heb ik het zover laten komen en waarom blijf ik het voeden? Voedsel kan me niets geven wat een eeuwigheidswaarde heeft, het is nog nooit zo geweest.

Ik schaam me als ik foto’s zie. Laatst nog, een vriendin wilde graag op de foto met mijn drie kids. Een prachtige foto van haar met mijn kinderen. MIJN KINDEREN, nota bene! ik wilde niet… en toen ik uiteindelijk toch ging, kon ik de foto niet onder ogen zien. Ik herken mezelf niet meer. Help mij, en elke vrouw, elke moeder die ik bereik, die hulp nodig heeft, Heer.

Ik moet er niet aan denken dat ik nu we in Nederland zijn oude klasgenootjes tegenkom, van vroeger. Of dat ineens iemand het idee krijgt een reünie te organiseren. Het liefst zou ik me verstoppen… Had ik me maar niet vol moeten proppen. Laatst zei ik tegen mijn man, soms voelt het net alsof ik in Nederland niet echt leef… meer overleef. Het is gek… in een land met zoveel welvaart… voelt het alsof het zo moeilijk is om te leven.

“Ben je gelukkig hier?”, vroeg mijn man toen… Ik kon alleen maar huilen, alsof er een diepe diep weggestopte heimwee in mijn hart schuilgaat… Is het gek om te zeggen dat het soms echt zo voelt alsof ik niet echt leef? Of tenminste dat leven leef waarvoor het net is alsof ik hier niet voor ben gemaakt. Keurig wonende in een rijtjeshuis, wil ik het liefste wonen aan de andere kant van de wereld en eenieder die het maar horen wil vertellen over de Reddende Boodschap van het Kruis.

Ik verlang naar de eilanden, ik verlang naar Afrika en Australië, naar avontuur. Nu maak ik me zorgen over de huur… daar heb ik me nog nooit zorgen over gemaakt. Ik wil niet wikken en wegen waar het beter is. In mijn hart is een gemis. Ik wil niet omstandigheden of anderen de schuld geven, maar tevreden zijn met wat ik heb, vandaag, ik wil geen vrouw of moeder zijn die klaagt, maar eentje die intense vreugde en GEEN OVERGEWICHT draagt!

Ik hou van lachen en ik hou van leven. Waarom lijk ik hier vast te zitten en dit niet aan mijzelf te kunnen geven?

Lieve mama, Lieve lezer, lieve friend, ik wil het in het licht brengen, al schaam ik me er diep voor, ik weeg nu 115,8 kilo en ik hoor met mijn lengte ergens in de buurt van de 70 kilo te zijn. Al dit vet doet me pijn. Ik ben sloom en mijn conditie is ver te zoeken. Op het eiland zwom ik elke avond en elke morgen. Het lijkt alsof ik hier in Nederland ben gestopt met voor mezelf te zorgen. Ik vind het hier koud, ik mis ons oerwoud. Het hart van mijn Vader is mijn Thuis.

Ik weet het diep van binnen… NOG MEER dan nieuwjaars voornemens… wil ik gewoon opnieuw beginnen. Ik verklaar de oorlog aan de krentenbollen… Jullie zullen mijn spijsverteringsstelsel niet meer inrollen! Zakken chips! IK BEN KLAAR MET JULLIE! Ik gooi jullie ERUIT! Ik ben mijn man zijn bruid. Ik wil geen vet meer. HELP MIJ HEER! Ik wil een gezonde vreugdevolle moeder zijn. Zonder lichamelijke klachten en pijn.

Help elke andere mama, elke andere lezer, elke andere friend, als die hiermee vecht alstUblieft ook. U kocht ons leven, met Uw leven, en die prijs is onbetaalbaar, wij zijn niet te koop. Ik stel mij op Uw Woord uit Spreuken: “De bloedzuiger heeft twee dochters: Geef, Geef. … Deze drie dingen worden niet verzadigd; vier zeggen niet: Het is genoeg!” Spreuken 30:15. Ik zeg dat ik niet wil dat mijn buik groot is en groter wordt ALSOF ik zwanger ben van een tweeling door mijn eigen vraatzucht Heer.

Dat is niet van U, zo heeft U mij niet gemaakt. Heer ik bid U dat u over mijn gemoedsrust, mijn hart, mijn mond en mijn handen waakt. Here reinig mij en maak mij vrij. In Jezus Naam. En terwijl we toch bezig zijn. Heer, mag mijn buik alleen nog groot worden voor een tweelingzwangerschap en moge dat voor Uw Glorie zijn! Geen hebzucht of gulzigheid! KLAAR! VOORBIJ met deze tijd! Geen gulzigheid! Geen vraatzucht! Geen verleiding, maar een gezonde relatie tot eten! GEEN VRETEN!

Lieve mama, lieve lezer, lieve friend, wat een lelijk artikel… maar ik kan niet anders. Wie oud wil worden, moet vroeg beginnen… en beter laat dan nooit!

Ik heb jullie nodig dames vandaag en op deze reis! Liefs, Ana