Moederscha(a)p

Ik zag haar in de wei, helemaal alleen, in een slootje, ze keek niet blij, haar vacht was mottig, vól met modder en ze modderde maar wat aan, ze had geen kracht meer op om te staan. Maar opeens kwam Hij eraan. Haar Herder, haar Redder. Hij ontdekte een gebroken pootje. Hij haalde haar uit het slootje. Hij waste haar van top tot teen, hield haar nauwlettend in de gaten en liet haar niet alleen.

De Herder verzorgde haar, dag in, dag uit. Haar pootje begon te genezen en langzaam verhief ze haar lieve snuit. Langzaam won Hij haar vertrouwen en liet haar zien: “Op Mij kun je bouwen”. “Ook al begrijp je me niet, lief moederschaap, dat hoeft ook niet, vertrouw Me maar, volg Mij maar, Ik bescherm jou, Ik ben trouw en houdt jou, weg van elk gevaar.”

Lief moederschaap begreep inderdaad helemaal niet alle woorden die Hij sprak, maar oh wat voelde ze zich op haar gemak en… Oh wat was ze dankbaar, de Herder haalde haar eruit. Uit het slootje, maar meer nog, uit haar zorgen en haar pijn. Op de één of andere manier wist ze, hier hoor ik, en Hij zal voor altijd bij mij zijn.

Ook als Hij niet sprak, hoorde ze Zijn eerste woorden, vaak nog echoën in haar hart: “Spoedig lief moederschaap”, zei Hij, terwijl Hij haar pootje spalkte, “zal het allemaal genezen zijn en je zult niet meer alleen zijn, je zult weer rennen, je zult jezelf niet meer terug herkennen.”

Dankbaar voor het thuis dat ze vond bij Hem, de droge stal, vol vers stro en vers water, hoorde ze de Herder praten, Hij had het in de gaten. Vol liefkozen zei Hij: “Je wordt dikker lieve schapenkop, ga maar liggen, rust maar uit, de pap is op. Volgens mij, loop jij binnenkort niet meer alleen in de wei.”

Het duurde niet meer lang of de lente brak aan en de winter was voorbij. Het moederschaap dat eerst eenieder links liet liggen, dat bijna dood was en opgegeven, blaakte nu van leven. Vaak rende ze dwars door de wei, helemaal vooraan, en achter haar huppelden maar liefst 3 kleintjes aan. Vrolijke lammetjes snuitjes, klein, wollig, teer, Oh wat een ommekeer.

Ze was MOEDERSCHAAP! Ze was het al de hele tijd.

Maar ze wist het niet, ze was eerst verwikkeld in een blind makende strijd. Een strijd van leven en dood. Een strijd in de sloot. Maar ze koos leven, en niet zij Hem, maar Hij vond haar en wilde haar niet opgeven. Het maakte Hem niet uit, hoe vies en gebroken ze was… Het leek wel alsof Hij het niet eens zag. Hij zag alleen maar haar… Oh wat was ze KOSTBAAR.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ik realiseerde me zoiets moois deze week. Het zijn nog 15 dagen tot aan de uitgerekende datum en ik vind het allemaal zó spannend. De hele week al, merk ik hoe DANKBAAR ik ben dat we zover gekomen zijn en dat het bijna zover is. Ik ben moe, maar kan tegelijkertijd uren wakker liggen en me afvragen hoe kleine Baby G eruit zal zien, hoe de bevalling zal verlopen, hoe het thuis zal gaan als ik in het Ziekenhuis ben enzovoort enzovoort…

Maar terug met twee benen op de grond, lag ik afgelopen weekend met twee benen in de lucht. Ik was de was in de zolder op aan het hangen en viel. In een poging onze kleine twee jarige ‘te redden’ van een val van de trap naar beneden, viel ik zelf. En in mijn uiterste poging om maar niet op mijn buik te vallen, brak ik mijn val over een kofferstand en schoenenrek en bezeerde alleen mijn voet. De kofferstand en het schoenenrek, door mijn gewicht, beiden dwars over midden.

Nu lag ik daar, waarlijk als een schaap op haar rug. Met mijn dikke buik vooruit, en benen languit in de lucht. Ik kon geen kant op. Voelde me gefrustreerd en hopeloos, geschrokken en tegelijkertijd ook dankbaar… ik lag niet op mijn buik. Ik voelde kleine baby G niet. Maar kon me dat tegelijkertijd zo goed voorstellen na zo een aardbeving, ik zou ook schuilen.

Ondertussen waarschijnlijk het hele huis, (lees waarschijnlijk de hele straat), tijdens de val bij elkaar gegild hebbende, kwam mijn man naar boven. Het enige wat ik kon zeggen, was “I have no idea, how to get up…” Onze kleine twee jarige huilde en wees naar mijn voet, helemaal onder het bloed, maar dat was echt alles en ik voelde mijn voet niet eens. Hij kroop naast me op de grond en ik kon alleen maar mijn arm om hem heen slaan, en terwijl ik tegen hem zei, niet huilen liefje, begon ik zelf, van de schrik denk ik. Mijn man strekte zijn armen uit en trok ons omhoog. Een hele transactie, grapte hij… en ik bleef maar denken aan een schaap in de wei…

De Dierenbescherming zegt dat een schaap dat op zijn of haar rug, of langere tijd op de zij ligt, niet zelfstandig overeind kan komen en zonder hulp rechtstreeks de dood tegemoet gaat. De Dierenbescherming roept mensen op niet te aarzelen wanneer ze een schaap op de rug zien liggen, te hulp te schieten en zo zijn of haar leven te redden. Bizar, ik wist dit, maar het was zo goed om het nog eens na te lezen. Een echt schaap heeft hulp nodig als zij/hij op haar rug is geland. Maar wij mensen ook. Soms kunnen we zelf niet meer overeind komen.

Ik kon niet anders als voet verzorgen, eigenlijk niets aan de hand, en pen en papier pakken, Moederschaap en Moederschap is maar 1 letter verschil. De eerste keer van mijn leven dat ik het zag. Zelfs in het Duits past het. Mutterschaf und Mutterschaft! In het Engels gaat het niet op. Één van de vorige blogs deelde ik over de belofte waar ik met heel mijn hart aan vast houd in deze tijd en voor de bevalling uit Jesaja 40:11. Hij zal als een Herder Zijn kudde hoeden. Hij zal de lammetjes in Zijn armen nemen en ze dragen. De schapen die jongen hebben, zal Hij rustig leiden.

Ladies!!! Na Zwangerschap komt Moederschap! Maar we zijn al ‘moederschapen’. Wij allemaal als vrouwen. Dit zorgende, dit beschermende, het is ons aangeboren. Of we nu één, of géén kinderen hebben. Twee kinderen of een heel huis vol. Misschien geen huis vol kinderen, maar een huis vol dieren, welke anders op straat zouden zwerven en sterven. LADIES! Wij als vrouwen zijn voor Nieuw Leven Geven, uitverkoren. Onze mannen niet. Zij hebben geen Baar Moeder. (Baarmoeder).

Een andere vergelijking, geef een vrouw een leeg huis en een budget. Uit niets maakt zij iets. En ‘geeft leven’ aan elke kamer in dat huis en creëert zo een THUIS!

Voor diegene die nu denkt, “Yeah Right Ana, stop this Sheep thing, I AM NOT A SHEEP / Hou op met dit schapen gedoe Ana, IK BEN GEEN SCHAAP”. Hang on, bare with me, Luister alsjeblieft.

Mijn oudste hoorde ik recent zeggen: “My mom is a Tiger, not a Lioness, you understand, so you better watch out! If you dare touch, one of her children, whether, hers or those put in her care, you are in problems.” (Vertaald; mijn mama is een tijger, niet een leeuwin, als ik u was zou ik uitkijken. Als u één van haar kinderen aanraakt, en of dat nu haar eigen kinderen zijn of die haar toevertrouwd zijn, dan heeft u problemen.)

Verbaasd over zijn ‘vechtlust’ en ‘verdediging’, waarlijk ik hoefde er zelf niets meer aan toe te voegen, de boodschap bleek meer dan duidelijk, vroeg ik hem later thuis: “Lieverd, waarom vergeleek je mama nou met een tijger? En waarom zei je dat ze geen leeuwin is?” Denkend aan een vredig plaatje van een leeuwin moeder met haar welpjes. Antwoordde mijn Freek Vonk Junior: “Mam, weet u dan niet dan tijgers veel bloeddorstiger zijn dan leeuwen?”

“Mmm, nee dat wist ik niet lieverd. Maar of dat nou een compliment is?”

“Yes mom it is, most definitely!” (Ja mam, dat is het zeker weten!)

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ik ben er nog niet helemaal over uit… maar laat het vandaag voor wat het is… en sluit. Mag het Moederscha(a)p in jou / u Rust, Redding, Vrede en Genezing vinden als je / u dat nodig hebt. Het is er opnieuw ELKE DAG! Mag je / u de Herder kennen en ervaren, want zoals Hem, THE LION of the Tribe of Judah is geen enkele te evenaren.

Mag de Tijger in jou opstaan en aangesproken zijn, als het gaat om medemensen, groot en klein. Mag je kiezen en vechten voor Het Leven en mag je dit aan de volgende generatie doorgeven. Net zoals ons (bovenstaande) moederschaap en haar drie lammetjes… Soms zien we de volgende generatie (nog) niet… maar die is er… waard om ervoor te vechten. Heb geen verdriet.

From my heart to yours, Ana