Contact met je kindje blog Brenzen

En dan ben ik opeens toch al weer 17 weken zwanger… morgen begint de 18e week. Wat vliegen de dagen opeens om nu ik mij fitter voel en niet meer misselijk. Ik zie en voel mijn buik groeien, en na de pretecho in de 16e week, laat het beeld van een klein jongetje in mijn buik mij niet meer los. Het wordt nog tastbaarder door het te weten…

In de tijd van de misselijkheid was er bij wijze van spreken geen minuut dat ik niet met die zwangerschap bezig was. Ik kon ieder uur wel 100x zuchten vanwege de moeheid of weeïgheid… en nu… ik ben er soms uren niet mee bezig en wanneer heb ik voor het laatst rustig op de bank gezeten met mijn handen op mijn buik, en mooie muziek aan, en 'gecommuniceerd' met dat wezentje dat groeit en zich voedt met mijn lichaam?!

De dagen glijden om, en ik zorg goed voor mezelf, maar ik had me toch voorgenomen om dit heel bewust mee te maken en veel momenten te nemen waarin ik heel zen en bewust met het kindje contact zou maken? Het dagboek ligt al 2 weken te verstoffen in de kast… sorry baby… ik voel me zo fijn op het moment, ontspannen, dat het er heus wel helemaal is, jij, en het besef dat ik zwanger ben… maar ik sta er niet de hele tijd bij stil.

Ik voel me daarom wat schuldig… er is zo iets groots gaande, en waarschijnlijk zal ik dat ook maar 1 keer mee maken. Hoe kan ik er toch iets meer bij stil staan? En bijvoorbeeld samen met mijn man momentjes creëren waarin we echt even in de cocon van dit mooie avontuur kruipen?

Dat wordt toch wel het doel van de komende tijd, want als het goed is, ga jij toch gauw wat van je te laten 'voelen' … en krijg ik dat eerste porretje in mijn zij… ik kan niet wachten, en dat zijn vast ook de momenten dat ik wel even stil moet staan, en met een glimlach naar jouw komst uit ga kijken.

Gelukkig gaan we zondag een weekje naar Sardinië, volop de tijd om samen bij dit wonder en onze toekomst stil te staan en te genieten van deze bijzondere tijd.