Terugblik op het eerste jaar - keizersnede en couveuse met 35 weken

Het is alweer een tijd geleden dat ik een stukje heb geschreven, dus bij deze.

Allereerst wil ik iedereen bedanken die mij benaderd heeft naar aanleiding van mijn vorige blogs over ‘Vasa Previa’. Ik wist niet dat het zo een impact had voor sommige mensen en dat ik mensen heb kunnen helpen met mijn ervaringen op dit gebied.

Velen van jullie vroegen mij via mijn Instagram of Facebook hoe het nu is afgelopen. Mijn zoon George is op 15 november 2018 geboren in het VUmc Ziekenhuis te Amsterdam.

Hij werd geboren door middel van een keizersnede. Ik had in mijn hoofd dat hij er huilend uit moest komen, dat alles dan goed zou zijn. Hoe hij ter wereld kwam zie ik nog voor me. Hij zwaaide soort van, plaste en huilde gelukkig. Toen ik hem voor het eerst zag leek het wel of ik hem al herkende, of ik hem eerder had gezien. Zo een mooi moment.

De hele kamer stond vol met artsen en extra bloed en alles was heel medisch en daar voelde ik me heel veilig bij. George huilde en werd direct apart genomen voor onderzoek. Ik zag dus op dat moment niets en probeerde wel naar achter te kijken, maar het lukte niet. Mijn vriend mocht wel bij de controle zijn. De controlfreak gemengd met het moedergevoel in mij kon dat niet bevatten, wat mis ik, wat gebeurt er allemaal. Ik zei, kom op, naai me dicht ik moet erbij zijn, kan het niet sneller. Ongeduld is iets wat George van mij heeft en dat is nu erg lachwekkend en ook herkenbaar.

De arts kwam bij mij met George in de couveuse: “Het gaat allemaal wel goed, maar het zelf ademhalen gaat nog niet perfect. Aangezien hij met 35 weken gehaald is, moet hij nog leren om zelfstandig te ademen.” Daarom kreeg hij zuurstof en voor de voeding een neussonde. Het aangezicht was niet prettig. Het liefst wilde ik hem pakken en knuffelen dat hij mij als eerst zou zien en ruiken, maar dat kon niet en het was ook beter voor hem dat hij meteen alle medische aandacht kreeg op dat moment.

Ze reden hem weg. Ik zei tegen mijn vriend: “Wat er ook gebeurt, jij gaat met de baby mee.” Dus zo ging het dan ook. Daarna leek het wel of er een maand verstreek. Ik mocht pas bij George, zodra ik mijn benen kon voelen. Ik was erg druk en opstandig op dat moment. Probeerde tegen mijn benen te slaan en uit alle macht te bewegen. Uiteindelijk lukte het. Ik schreeuwde naar de artsen: “Hallo, ik kan bewegen, HALLO.” Ze zeiden prima, we rijden je naar de afdeling Neonatologie.

Toen ik daar kwam, zag ik hem liggen. Allemaal draden en toeters en bellen. Best angstaanjagend om te zien. Hij was zo klein. Ik lag naast hem op een bed en kreeg meteen een borstkolf. Op dat moment leek ik net een koe, maar achteraf gezien ben ik zo blij, want mijn borstvoeding kwam direct op gang, wat niet altijd het geval is na een keizersnede. Ik was best impressed.

De arts kwam naar me toe. Het is wel een mannetje met een eigen wil (van wie heeft hij dat toch, dacht ik). Hij heeft na 4 uur zijn zuurstof er al uitgetrokken, dus we gaan kijken hoe hij het nu doet.

Ik zal jullie besparen de volgende 10 dagen in het ziekenhuis in detail te vertellen, want dan zou dit een boek worden in plaats van een blog. Anyways, het komt erop neer dat ik bijna zo een nacht of 10 amper heb geslapen. De saturatie van George ging steeds omlaag en dan gingen er alarmbellen af. Als de zusters al niet meteen kwamen, belde ik wel 100 keer, ik heb nog nooit zo vaak die rode knop aangeraakt.

Het was vooral ook heel druk steeds op mijn kamer. Er kwam een lactatie deskundige om George te helpen om te drinken aan de borst, er kwamen steeds artsen en studenten. Schijnbaar was het een hele happening dat George best wel op een goed gewicht was na 35 weken (2630 gr). Na 5 dagen werd ik overgeplaatst naar het Amstelland ziekenhuis waar hij niet meer bij mij op de kamer lag. Dit kon ik even niet verkroppen.

Ik kreeg wel een monitor en zo kon ik hem zien. Maar hij lag voor mijn gevoel kilometers verder. Ik mocht hem wel bezoeken. Dus daar maakte ik dan ook dankbaar gebruik van. Ik stalkte de afdeling met mijn bezoekjes. Ze zeiden: “Bel ons maar op, dan halen we je in de rolstoel.” Maar ik dacht, daar wacht ik niet op. Door de verplaatsing naar het Amstelland had hij een lichte terugval. Hij was dagen zo vermoeid dat drinken ook niet meer goed ging. Zijn energie was niet meer goed op peil.

Als ik bij hem was gaf ik borstvoeding of mocht ik helpen met verschonen en dergelijke. Dat waren dankbare momenten. Nu ik dit weer schrijf merk ik hoe emotioneel het allemaal was. Mijn bezorgdheid was zo enorm intens. Het personeel van het Amstelland ziekenhuis was echt heel lief voor me. Het voelde als een warm bad. Iedereen leefde zo mee. Uiteindelijk was er ook een moeder/kind kamer voor mij geregeld. Ik was in de wolken.

Toen kwam het moment, we mochten naar huis. Samen! Dat was fijn en angstaanjagend tegelijkertijd. “Maar kan hij dan zomaar van de monitor af”, was mijn vraag. “Ja, anders nemen we dit besluit niet”, zei de kinderarts. “George voldoet aan alle eisen. Hij kan zelfstandig ademen, eten en dergelijke.”

Mijn ouders haalden me op. Samen met mijn vriend en George verlieten we het ziekenhuis. Ik liep op eieren. Snel de auto in, heeft hij het niet te koud, gaat alles wel goed. Thuis aangekomen was een feestje, alles was versierd. Wat heerlijk ook dat het rustig was. Niet 10 artsen, verplegers en andere mensen. Gewoon alleen wij 3-en.

George sliep op onze slaapkamer. Gelukkig had ik nog kraamhulp. We kregen wat tips over het opmaken van zijn bed en in bad doen. Verder zei ze, ik kan jou niet helpen, want het is hier helemaal op orde. Ik hou nooit zo van dingen uitbesteden. Dat wasje doe ik liever zelf. Ik zei tegen mijn kraamhulp dat ik het lastig vond en dat ik bang was dat George wellicht toch zuurstof te kort kwam en dat ik dat dan niet zou zien. Ze zei dat ik het los moest laten.

Ik nam om de 3 uur zijn temperatuur op en hij at om de 3 uur ook in de nacht. Ik zat in een ziekenhuis stramien. Dat kwam omdat hij zichzelf nog niet goed warm kon houden. Ze leerde mij vervolgens meer op gevoel te redeneren. Dat voelde goed en ik kon hier en daar wat meer loslaten. Boven zijn bed hing ik toch wel. Ademt hij nog, is hij verkouden, voelt hij koud?

We zijn inmiddels 1,5 jaar verder en ik kijk altijd nog voor het slapengaan naar zijn ademhaling. Dus dat zal altijd wel blijven. George groeit op als een heerlijk mannetje. Hij is het zonnetje in huis. Loopt als een gek, brabbelt, eet alles.

Zijn eerste verjaardag hebben we heel groots gevierd. Psychologisch leek ik iets af te sluiten op dat moment. Hij is 1 jaar en dan is alles voorbij, de kwetsbaarheid en de angst. Het was een knalfeest met als thema ‘Winter ONEderland’.

Momenteel zijn we gezien de Corona tijd veel binnen. Ik werk gelukkig thuis en ik laat hem voorlopig zeker nog niet naar de crèche gaan. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat alles is goed gekomen en ik dank elke dag dat ik George in mijn leven heb. Het is een toevoeging aan ons gezin en het is echt een lekker klein clowntje. Tot de volgende blog!

Liefs,
Fi
PS: volg me ook op Insta (overdressedfairytales).