Mijn bevallingsverhaal, een spoedkeizersnede

Rond 8 uur savonds kreeg ik het gevoel dat ik moest persen, de gynaecoloog werd er weer bij geroepen en ik had 9 centimeter ontsluiting. "We gaan rustig alle spullen klaarzetten en tegen die tijd mag je persen" zei ze. Uiteindelijk kwam hier geen vooruitgang in. Dit zag ik zelf ook doordat er in de kamer waar ik aan het bevallen was een grote strandfoto hing van glas.

Als het donker is en er een felle lamp schijnt, kun je deze foto dus als spiegel gebruiken. Er zat geen vooruitgang in en dat hadden ze zelf ook door. De woorden "je doet het hartstikke goed, nog een keer, kin op je borst en nee echt niet, er gebeurt niks" bleven door de kamer gaan.

Tussendoor werd er steeds gecontroleerd of het nog wel goed ging met de baby via een monstertje bloed dat ze van zijn hoofdje namen. Zijn hartslag was niet meer in de gaten te houden, omdat het apparaat het steeds verwarde met die van mij.

Nadat er een andere gynaecoloog kwam kijken hoe het ging, wilde zij ook voor de zekerheid nog een keer een monstertje bloed afnemen van het hoofdje. Gelukkig dat zij dit deed, want er moest duidelijk actie ondernomen worden. De baby had nog maar voor een halfuurtje zuurstof en bleek een sterrenkijker te zijn, hij moest er direct uit.

Het werd een spoedkeizersnede. Voor dit echt door drong reed het bed al langs de wachtkamer, waar inmiddels heel wat familieleden zaten te wachten die dachten dat hij er nu wel zou zijn. Ik deed net alsof ik ze niet zag, want daar enige reactie op geven lukte me niet. Aangekomen op de OK werd er gelijk met spoed alles klaar gemaakt. Iedereen heeft zijn eigen taak op dat moment en ze daarin storen is bijna onmogelijk.

Ik moest van het bed snel de operatietafel op en gaan zitten waarbij ik werd geholpen, daarna werd snel alles weer klaargezet en ging de anesthesist aan de slag met de ruggenprik. Op dat moment had ik een perswee en lukte me het niet om stil te zitten.

Mijn vriend was weer even weg gelopen, omdat hij zich opnieuw moest omkleden. De kleding die hij had gekregen was die dag net nieuw, en nog niet al het personeel kende die kleding. Ik vroeg of er iemand was die mij kon vasthouden, omdat ik het gevoel had dat ik elk moment van de operatietafel af kon vallen.

Hier was even niemand voor aanwezig, dus op het laatste moment greep er iemand in om me tegen te houden tijdens een perswee toen de ruggenprik gezet werd. Eigenlijk meteen al voelde ik geen pijn, maar dat ik het Spaans benauwd kreeg.

Nog geen vijf seconden kreeg ik helemaal geen lucht meer en kon ik me niet meer bewegen. Dit probeerde ik te zeggen maar m’n stem en armen deden het ook niet meer. Opnieuw sloeg de paniek weer toe en dacht ik dat ik doodging. Uiteindelijk zagen ze aan de angst in m’n ogen dat er een kapje nodig was met lucht, voor mijn gevoel deed dat hele kapje echter niets.

Ik hoorde ze roepen: "blokkade en we halen de baby eruit dan mag ze slapen". Met slapen bedoelde ze dus onder narcose gebracht worden, maar voor dit gezegd was en voor mijn eigen zoon was geboren was ik al weg.