Drieling bevalling in het ziekenhuis afwachten

Dag drie in het ziekenhuis: het gaat goed met mij en ik kom op een andere kamer te liggen. Ze besluiten mij longrijping prikjes te geven, om te voorkomen dat straks alle 3 de kindjes te weinig longrijping hebben voor als ze wel geboren zouden worden. Ik zie heel erg op tegen die spuit, hij schijnt heel zeer te doen.

De verpleegkundige vertelt mij als ik mezelf ontspan en met mijn tenen wiebel, dat het dan het minste zeer doet. Ik voel echt werkelijk NIKS! Een meevaller dus.

De verpleegkundige komt binnen met het nieuws dat we een rondleiding krijgen over de neonatologie afdeling. "Heel eng" denk ik eerst, maar het was heel indrukwekkend.

Al die piepkleine baby’tjes maken wel indruk. Variërend van 26 weken tot 33 weken zien we baby’tjes liggen, in verschillende maten en soorten. We krijgen te zien wat ze bij onze premature baby's ook verwachten. Een soort snorkeltje om straks bij de ademhaling te helpen.

Ik had het heel eng verwacht, maar vind het heel erg meevallen. De verpleegkundigen die er werken doen hun werk allemaal met zoveel liefde en passie. Het voelt gewoon heel goed dat straks de zorg voor onze kindjes bij hun in handen ligt. We mogen zelf zo vaak langs komen als we willen, we hebben geen bezoektijden. Heel fijn om elk moment bij onze kanjers te kunnen zijn.

De tijd tikt langzaam voorbij en ik merk dat er het een en ander aan het veranderen is in mijn lichaam. De kindjes zijn druk en ik krijg steeds meer harde buiken. Ook mijn man merkt verschil. Ik besluit om 10 uur in de avond dit toch even te melden bij de verpleegkundige. De verpleegkundige vindt het nodig om toch even een CTG scan te maken, voor de zekerheid.

Na drie kwartier flink worstelen heeft de verpleegkundige eindelijk alle hartjes. Deze ontdekt dat ik helemaal geen harde buiken heb, tenminste dat geeft dat apparaat aan. Met de kindjes gaat het ook hartstikke goed. Ik voel toch degelijk wat in mijn buik, maar het zal wel, dat apparaat zal het wel weten toch?

Het is half 2 in de nacht en ik blijf maar woelen in mijn slaap. Ik heb afgesproken met de verpleegkundige dat ze mij in de nacht een aantal keer komt bezoeken, om te kijken of het met mijn medicatie goed gaat en of ik geen aanvallen heb. Ik vertel haar dat mijn buik toch elke keer wel heel hard wordt. "Als het erger word, trek je dan aan de bel?", vraagt ze. Om half 4 worden de krampen meer en meer.

Daar gaan we weer, CTG scan. Wonder boven wonder heeft ze in één keer alle drie de hartjes gevonden, een meevaller dus. Al snel is te zien dat ik echt wel harde buiken heb. Ze worden steeds constanter en gaan zelfs over in weeën. Na 3,5 uur aan het CTG apparaat besluiten ze om mij weeën remmers te geven, die gelukkig goed aanslaan.

De longrijping prikjes moeten na 24 uur herhaald worden voor optimale werking, dus dat de weeën remmers werken is super goed. Nu is het een kwestie van geduld hebben en wachten. Wanneer onze baby’s geboren worden? Alleen zijzelf weten dat! Spannend...