Herdenking van alle overleden kinderen in het AMC

Een aantal weken geleden kwam er een brief binnen van het AMC, aan de ouders van Kane Sasha. Wat is dit nou? Het bleek een uitnodiging te zijn voor een herdenking in het AMC. Deze herdenking was voor alle kinderen die in de eerste helft van 2018 waren overleden in het AMC. En vandaag was het zo ver.

Onze eerste gedachte was om er niet heen te gaan. Niet omdat ik onze kleine man niet wilde herdenken, maar meer voor de pijn die je dan weer voelt. De pijn wordt nooit minder, maar op zulke momenten word je toch nog even extra met je neus op de feiten gedrukt.

We besloten om er toch heen te gaan, hoe confronterend ook. Wij wilden dit doen, voor onszelf, maar vooral voor hem. En toen was de dag daar.

Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn buik, met de gedachte dat we die dag weer terug zouden gaan naar de plek waar we zoveel emoties hebben gehad. Het moment bij de geboorte van onze kinderen, wat ondanks alles ontzettend mooi was. Het moment hoe goed onze meiden het ziekenhuis daar verlieten door het goede werk van al het lieve personeel van de neonatologie.

Hoe fijn, ondanks dat ikzelf daar ook bijna 3 weken heb gelegen, en super gezellig ik het daar heb gehad met het personeel van de verloskunde en van de zwangeren afdeling. Ik heb het nog over de roti die ik daar te eten kreeg, heerlijk! Daar waar ik waggelend de laatste dagen zelf naar het koffie apparaat liep en weddenschappen afsloot met het personeel om flessen prosecco.

Maar ook het moment dat onze kleine man zijn laatste adem uitblies. Dat was ondanks alles ook weer een mooi moment, omdat we niet hadden verwacht dat we hem levend in onze armen zouden kunnen hebben. Dat we hem een kus konden geven en zeggen: “Welterusten lieverd, tot ooit.” en dat hij dat nog zou horen ook.

Er werd gevraagd of we een bloem mee wilden nemen. Bij de brief kregen we een kaartje, of we daar de naam van ons kindje op wilden zetten. Als je wilde mocht je wat versiering aanbrengen op de kaart. Ik als crea bea heb mij even uitgeleefd, het kaartje moest perfect zijn.

We kwamen bij de herdenking aan. Er stond een dame op ons te wachten. Zij vroeg ons om onze bloem in de vaas te zetten die daar klaar stond. We gingen de zaal binnen en er zat een dame prachtig piano te spelen. Ik kreeg gelijk al een brok in mijn keel. Er stond een prachtige houten boom. Niet zozeer mooi, maar in de boom mocht je het kaartje ophangen met de naam van je kindje en dat maakte de boom prachtig. Alle kindjes waren zo samen.

De herdenking begon en de dame begon met een speech. Ik was toen al zo emotioneel dat ik niet echt heb mee gekregen wat ze vertelde. Ik geloof dat ik niet de enige was, want alle ouders om mij heen hadden volgens mij hetzelfde probleem. Toen de dame stopte met praten kwam er een man binnengelopen met de vaas die vooraan bij de zaal stond.

De vaas stond inmiddels ontzettend vol met bloemen, echt heel mooi. Er waren meer dan 100 mensen aanwezig en alle aanwezige hadden een andere bloem bij zich, echt prachtig zo al die verschillende bloemen bij elkaar. Ook werd er een grote kaars aangestoken voor de vaas met bloemen.

Streep hun naam niet door
al zijn zij tot stof vergaan.
Streep hun naam niet door
alsof ze nooit hebben bestaan.

‘t Liefste dat ik had bezeten
‘t toekomstbeeld van mijn bestaan,
  vraag me niet dat te vergeten
en gewoon weer door te gaan.

Want ik wil weer verder leven
maar ik weet niet hoe dat moet.
‘k Hoor bij hen die achterbleven.
Overleven vergt veel moed.

Streep daarom hun naam niet door.
Noem hun naam en laat me weten
dat ook jij niet zult vergeten.
Zo alleen kan ‘k verder gaan.

Die kwam wel even binnen.

Hierna werden alle kindjes in alfabetische volgorde opgenoemd, die werden herdacht bij de herdenking. Op de een of andere manier was ik blij dat het niet op datum was, want dan waren wij als één van de eersten geweest, nu één van de laatsten. Ik zat te shaken in afwachting naar zijn naam. Toen hij eenmaal genoemd werd, brak ik door tweeën. Nu was het echt definitief. Het is natuurlijk altijd al zo geweest, maar nu werd het echt bevestigd voor mijn gevoel.

Hierna mochten alle aanwezigen een kaarsje aansteken. Opa’s, oma’s, broertjes, zusjes, ouders, vrienden, iedereen. De pianist begon weer te spelen. Het was ontzettend mooi om te zien en te horen en het maakte het moment één om nooit meer te vergeten. Zoveel verdriet, zoveel tranen, zo alleen voelen zonder kindje, maar toch ook weer één voelen met iedereen om je heen, omdat je allemaal hetzelfde verdriet deelt.

Na afloop was er gelegenheid om een kopje koffie of thee te drinken en om bij te kletsen met ‘lotgenoten’ zoals ze dat noemen. Er waren ook een aantal verpleegkundigen bij van de kinderafdelingen. Zo ook Suze. Zij heeft onze ‘kleinste’ verzorgd toen ze op de NICU lag.

We hebben haar bedankt voor het goede werk dat ze heeft verricht. Na ons verhaal wist ze meteen onze achternaam en wie we waren. Ik liet haar foto’s zien van haar ‘baby’ op dat moment. Ze schrok: “Woow! Dat was in januari toch?! Zo die is gegroeid! Zij was toch die kleine?” Ja Suze, dat klopt!

Daarna kwamen we ook nog een verpleegkundige tegen van de verloskunde. Ze herkende mij al in de zaal en kon ons zo, na een kleine hint, ons verhaal vertellen en ze wist nog precies op welke kamer ik lag. Na een lang gesprek over goede en slechte dingen namen we afscheid van elkaar. “Bedankt voor je goede zorgen.” Ik bedankte haar. “Mag ik je nog even een dikke knuffel geven?” Tuurlijk mag dat! Ze gaf de rest van de familie ook een knuffel.

We liepen daarna naar de auto. Ergens voelde ik opluchting. Ik vond het toch fijn om er te zijn geweest. Ik zal je naam nooit doorstrepen lieve man!