Baby gaat heel lang slapen - ontijdige geboorte na 18 weken

Als een donderslag bij heldere hemel kwam de uitslag van de echo in week 18 van onze zwangerschap. De gynaecoloog had net gekeken in de computer en de uitslag van de combinatie test was goed. Geen verhoogde risico's op de aandoeningen waar men op onderzoekt. Ook mijn bloeddruk hield zich goed, alle andere echo’s waren ook prima. Ik had naast extra honger en af en toe wat misselijkheid en vermoeidheid geen klachten waar ik me zorgen over maakte.

Toch, toen we de echo kregen deze keer, ging de gynaecoloog er even bij zitten en na nog eens goed inzoomen zei hij dat het hartje niet klopte. Hij deed de kleurfunctie aan op het echo apparaat waarbij het rood en blauw van de bloeddoorstroming oplichtte. Ten slotte ging de volumeknop aan en behoorde je het geluid van de hartslag te kunnen horen. Helaas leidde dit allemaal niet tot een nadere conclusie. Vol verdriet en ongeloof gingen we naar huis.

Het ene moment ben je een kinderwagen aan het uitzoeken, het volgende moment ben je met de uitvaartverzekering aan het bellen. De dag na de echo was zwaar. Ik ben gaan wandelen met Quintin. Een heel eind gaan wandelen. We zijn naar mijn moeder, Oma, gegaan en om daar wat te gaan drinken. Om het uur kwam die brok in de keel, maar huilen lukte niet. Thuis is Sydney met de tuin bezig. We hebben een perkje gemaakt met een kabouter en viooltjes, een vogelhuisje met solarlicht. Dat gaf enige ontspanning en lucht.

De dagen erna waren een rollercoaster van emotie. We spraken met een maatschappelijk werker en de gynaecoloog. We willen het nu nog niet aan de grote klok hangen, maar kregen het waardevolle advies dat als je het aan enkele mensen vertelt, dat je er ook steun aan kan hebben. En dat bleek, we kregen veel steun van degenen met wie we dit bericht hebben gedeeld.

Toch waren we voorzichtig, want ergens is er toch dat stukje in je hart wat denkt dat het allemaal niet echt is. Misschien was het echo apparaat stuk? Of heeft de gynaecoloog een vergissing gemaakt? In een stuk gevoel van berusting hebben we een kamer ingericht om afscheid te kunnen nemen van ons kindje. Hij verdient een waardig afscheid, immers maakt hij al deel uit van ons gezin.

Of hij het volledig begrijpt weet ik niet, maar we hebben uitgelegd dat Baby naar de hemel is en hier nog even komt afscheid nemen. Hij had zelf de babypop gepakt en in de wieg gelegd en zei: "Baby slapen baby moe", en ik: "Ja, baby heel lang slapen." *

* De verpleegkundige van de verloskamers legde uit dat het niet goed is om je kleine kindje de dood uit te leggen als 'heel lang slapen': het kan zijn dat je kindje dan bang wordt on zelf te gaan slapen. Beter is om de waarheid te vertellen en uit te leggen wat de dood betekent. Hier zijn ook goede boekjes voor te leen bij de bibliotheek. Ook de maatschappelijk werker kan hierbij adviezen geven.