Tweelingzwangerschap: blog zwanger van een tweeling

Dit is een vervolg op de vorige blog van Juliet Uitgedroogd door extreme misselijkheid

Niet leuk natuurlijk naar het ziekenhuis met HG. Maar het positieve was dat wij niet meer hoefden te wachten op mijn afspraak bij de verloskundige. Ik wist dat ze hoogst waarschijnlijk nu al een echo zouden maken! Dat vonden wij beide natuurlijk heel spannend. We hebben daar de eerste weken echt naartoe geleefd. Zal er wel iets in mijn buik zitten, doe ik het wel ergens voor? Klopt het hartje wel? Toch altijd heel spannend en speciaal zo`n eerste echo.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis had ik met veel pijn en moeite een infuus gekregen. Mijn aderen liggen van zichzelf al heel diep, maar nu was het helemaal dramatisch. Ik kreeg eerst vocht en er werd bloed afgenomen. De eerste zak werd er snel ingepompt en al snel volgenden er meer. In de middag mocht ik mee naar de spreekkamer van de gynaecoloog. Hier werd een echo gemaakt om te controleren of er sprake was van een “intacte” zwangerschap. Deze was er!

Danny plaagt mij al weken met die reclame van die verzekeringsmaatschappij waarbij vader en moeder wezenloos voor zich uitstaren op de bank terwijl hun kindje drie, drie, drie staat te roepen. Het werd een inwendige echo omdat de zwangerschap nog erg pril was (7 weken en 5 dagen). Eerst zie je dan een soort zwart gat, maar al snel was er teken van leven. Ik was zo trots! Een kindje! Ons kleine garnaaltje zit er toch wel degelijk. Het is een gevoel wat bijna niet te omschrijven valt. Trots, blijdschap, het is gewoon geweldig.

“Gelukkig is het er maar 1 Danny.” Totdat … de verloskundige een beetje bijdraaide met het echo apparaat … Twee zwarte gaten met kleine garnaaltjes erin!! De gynaecoloog werd erbij geroepen om ook een kijkje te nemen. Ik ging door de grond en Danny trok wit weg. Achteraf gezien vond ik dat wel grappig natuurlijk maar op dat moment gaat er veel door je heen. Blijdschap, ongeloof, verbijstering.

Tweelingen komen niet voor in onze families, hoe is dit mogelijk! Niet dat het niet welkom is maar wij hebben ook al twee kinderen. De drukte wordt enorm, hoe gaan we dit doen? Zijn de risico`s in een tweelingzwangerschap groter? Straks worden ze te vroeg geboren? Allemaal vragen schoten door mijn hoofd. Uiteindelijk besloot ik maar in tranen uit te barsten en nam angst de overhand. Hoe ga ik dit volhouden als ik zo ziek ben? Straks doe ik het niet goed en krijgen we naast een tweeling ook nog een of twee ongezonde kinderen? Hoe ga ik ze in hemelsnaam op de wereld krijgen? Ik word straks free willy 2.0 zo dik!

Gelukkig was er een hele lieve verloskundige waar ik goed mee kon praten. Het leek ons niet verstandig om gelijk alle vragen te laten beantwoorden dus we besloten het eerst maar 's te laten bezinken.

Dat bezinken is nog best wel een dingetje. Ik voel me belabberd, zwak en de hormonen deden hun ding. Helder nadenken was dus best lastig. Ik ben nu 10 weken zwanger van onze tweeling en nog moet ik het laten bezinken. Na een kleine week mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik heb medicijnen gekregen voor de misselijkheid. Helaas helpen ze niet heel goed, al neem ik de hoogste dosis, maar ze halen het scherpe randje er op sommige dagen een beetje af.

Ik leef met de dag en kom amper buiten. Sommige dagen kan ik wat eten en dit geeft mij gelijk weer nieuwe energie. Maar veel dagen lig ik alleen met mijn beste vriend (de kots-emmer) in bed en is elke beweging mij te veel. Vrienden en familie helpen ons met de huishouding, het koken en met onze kinderen. Dat is natuurlijk heel erg lief maar ik voel me enorm schuldig. Ik kan niet eens voor mijn eigen kinderen zorgen, dat vind ik nog wel het moeilijkste van allemaal. Toch haal ik troost uit de kinderen. Mijn mooie lieve zoon en dochter zijn het zeker waard. Straks nog twee erbij en daar doen we het voor!