Eindelijk kennis maken met mijn zoon

Inmiddels ben ik al iets langer dan een week een moeder. Tijd om te schrijven hoe het allemaal gegaan is, nu ik er de energie voor heb. Zoals beschreven in mijn vorige blog moest ik ingeleid worden door een te hoge bloeddruk. Dit vond ik erg jammer, want ik wist dat het daardoor nooit een natuurlijke geboorte zou kunnen zijn. Ook is de kans op pijn daardoor veel groter, omdat je de hormonen van buitenaf krijgt, waardoor je lichaam niet in staat is het knuffelhormoon aan te maken wat ervoor zorgt dat je in de 'high' terecht komt.

Om ingeleid te worden kreeg ik als eerste een ballon geplaatst. Helaas was het bij mij niet zo makkelijk, omdat mijn baarmoedermond blijkbaar onnatuurlijk ver naar achteren ligt. Elke verloskundige of arts in opleiding tot gynaecoloog had moeite met het voelen van de baarmoedermond. Het leuke daarvan is dat ze daardoor een enorme druk moeten zetten om erbij te kunnen... en ja dat is echt pijnlijk! Uiteindelijk bleek dat ik geen ontsluiting had, dus begonnen ze met het plaatsen van de katheter. Dit deed gelukkig niet zoveel pijn, wel voelde ik een soort menstruatiekramp. Deze ballon zou tot de volgende ochtend moeten blijven zitten.

De volgende ochtend werd ik wakker, ging ik rechtop zitten, en voelde ik een knap en plots liep er een heleboel vocht uit mijn vagina. Ik hoopte dat mijn vliezen waren gebroken, maar helaas bleek alleen het ballonnetje geklapt te zijn. Bij onderzoek bleek ook dat het ballonnetje niet goed had gezeten en dat ik nog steeds geen ontsluiting had! Vervolgens werd er een nieuwe ballon geplaatst, met weer het geduw om er bij te kunnen...

De volgende ochtend haalde ik het ballonnetje er zo uit, dus ik hoopte eindelijk ontsluiting te hebben. Ik werd dan ook alvast naar de verloskamer gebracht, want ik moest nu toch echt wel ontsluiting hebben als de ballon er zo uit kwam. Dit bleek dus niet zo te zijn. Inmiddels was ik al drie dagen in het ziekenhuis, aan het wachten op ook, maar het begin van mijn bevalling. Ik werd er ongedurig van. De verloskundige die mij op had laten nemen was dan ook erg verbaast dat ik nog steeds in het ziekenhuis was, laat staan nog steeds zwanger zonder ook maar enige ontsluiting. De vraag werd: ballon of medicijnen? Ik kreeg die dag driemaal een zetpil om de ontsluiting op te wekken.

Op de vierde dag was er dan eindelijk 3 cm ontsluiting en konden mijn vliezen gebroken worden. Niet snel daarna kreeg ik medicatie om de weeën op te wekken. Die kwamen al snel. In het begin waren ze nog goed weg te zuchten. Maar naarmate de dosis werd verhoogd, werden ze steeds heftiger. Na een paar uur weeën, die echt best wel heel erg pijn deden, bleek dat ik nog maar 5 cm ontsluiting had. De dosis werd weer opgehoogd en de weeën werden alleen maar intenser. Ik kon het niet meer uithouden van de pijn. Daarom heb ik een ruggenprik gevraagd.

Wellicht dat er mensen zijn die laconiek op mijn vorige blog hebben gereageerd met: wacht maar... Nou ik ben nog steeds van mening dat als je bevalling door je eigen lichaam op gang komt, dat het heel anders kan zijn. Maar ik was nu overgeleverd aan weeënopwekkers, waarvan de dosis continu werd opgehoogd. Terwijl mijn lichaam duidelijk er nog niet klaar voor was om te gaan bevallen (vrijwel nooit duurt het drie dagen om ook maar enige ontsluiting te krijgen).

Na de ruggenprik werd het gelukkig wat fijner. Inmiddels was het al avond en was ik al sinds 8 uur in de ochtend bezig met de ontsluitingsweeën. Bij controle bleek dat ik nog steeds maar 5 cm ontsluiting had. Dus hup, nog meer weeënopwekkers... Ik was blij dat ik het niet meer hoefde te voelen... Ik kon zelfs een beetje slapen.

Op een gegeven moment vielen de weeën weer weg, waardoor ik nog meer opwekkers kreeg. Het bleef maar doorgaan, maar de ontsluiting kwam echt niet meer op gang en bleef steken bij 6/7 cm. Wat erg ongelukkig was, dat in de loop van de avond, mijn ruggenprik los was geraakt. Hierdoor moest de anesthesist naar boven komen om hem weer goed aan te sluiten. Helaas duurde dit een tijdje, waardoor ik een tijdlang weer de weeën heb gevoeld.

Tijdens de uren in de avond was het steeds meer te zien dat het hartje van mijn baby daalde tijdens weeën. Ook was er andere hartactiviteit waarvan de verloskundige zich zorgen maakte. Rond middernacht wilde de arts een echo maken om de liggen van de baby te bekijken. Het bleek dat hij een sterrenkijker was. (Op dat moment wist ik het niet, maar google heeft mij geleerd dat sterrenkijkers zorgen voor een extra lange of moeizame ontsluiting en hele heftige weeën omdat hij er niet goed voor ligt.).

Ze begonnen zich steeds meer zorgen te maken, omdat het hartje nu bij elke wee daalde. Hij ging daarna wel weer omhoog, maar toch werd de gynaecoloog erbij gehaald. Uiteindelijk werd besloten dat ik een keizersnee moest krijgen. De combinatie van: geen vorderende ontsluiting, steeds slechtere hartactiviteit van de baby en dat hij een sterrenkijker was op dat moment gaf geen goede prognose. Hij was op dat moment niet in acuut levensgevaar, maar zou dat wel kunnen zijn over ongeveer drie uur.

Binnen een uur werd ik naar de operatie zaal gereden. Beneden werd er een verdoving toegediend via mijn ruggenprik. Helaas was de helft ernaast gelopen, waardoor ik niet goed verdoofd was. Eenmaal op de operatietafel werd getest hoeveel ik nog voelde. Dat bleek nog te veel en ik kreeg twee keer extra verdoving. Toch voelde ik aan de linkerkant nog wel een doffe pijn. Inmiddels was ik erg bang geworden dat ik niet goed verdoofd zou zijn en dat ik alles zou voelen. De gynaecoloog werd ongeduldig, en ik kan mij nog herinneren dat ze zei dat ze nu geen zicht had op mijn baby en dat ze zo snel mogelijk wilde beginnen.

Ik kreeg de keuze: of beginnen met snijden, als ik scherpe pijn voelde dan zouden ze mij gelijk onder narcose brengen. Of gelijk onder narcose. Aangezien ik wel aanwezig wilde zijn bij het moment dat mijn zoontje geboren zou worden koos ik voor het eerste. Ik was ontzettend bang om de pijn te voelen, maar ik duwde die gedachte opzij, zei dat ik er klaar voor was en liet hen snijden. Gelukkig voelde ik het niet zo extreem, maar wel een hele doffe pijn aan de linkerkant.

Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft, maar na een tijdje hoorde ik opeens een baby huilen. Op dat moment kreeg ik tranen in mijn ogen. Hij werd eerst onderzocht door de kinderarts. Hij bleek klem te hebben gezeten in mijn bekken, wat voor de helse pijn had gezorgd. Hij had een grote bult op zijn hoofd en hij had enig zuurstoftekort. Hij kreeg voor een korte tijd zuurstof toegediend, waarna hij op mijn borst werd gelegd voor de hechting.

Helaas bleef hij maar huilen, en kon ik niet zoveel omdat ik nog vast lag op de operatietafel. Het hechten duurde ook nog best lang en ondertussen lag mijn zoontje maar te huilen op mijn borst. Ik voelde mij zo machteloos, want ik wilde hem troosten, maar ik kon niks doen. Dat zorgde ervoor dat ik mij gelijk een slechte moeder voelde. Onzin natuurlijk, maar ja, ik was ook niet meer helemaal helder.

Later op onze kamer heeft onze zoon ook nog een uur bij mijn man gelegen. Op dat moment werd hij gelukkig wel rustig en stil, waardoor die gedachte weer omhoog kwam. Maar nu weet ik dat ik waarschijnlijk stijf stond van de stress, wat hij natuurlijk voelde.

Na een lange dag en nacht, ben ik rond half 5 in slaap gevallen met onze baby in een bedje tussen onze bedden. Hij was nog zo klein. Het voelde nog zo onwerkelijk. Ik voelde me nog niet echt een moeder. Zo gingen wij onze kraamtijd in.