Valse start - onrust in mijn buik

Het is 32 weken en 2 dagen. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Ik voel onrust in mijn buik. Om de 3 minuten krijg ik krampen. Dat de hele nacht door. In de ochtend bel ik toch even het ziekenhuis. Kom direct hierheen, zegt de vrouw van de spoedpoli. Ik bel Mustafa om te zeggen dat ik naar het ziekenhuis ga, omdat ik al de hele nacht krampen heb wat steeds terugkomen.

In het ziekenhuis word ik aan de ctg gelegd. Binnen 10 minuten (normaal zit ik wel 30 tot 45 minuten aan de ctg) komt de verloskunde aangelopen. Ze plukt me van de ctg. “Melia, ik denk dat je gaat bevallen en wij hebben geen plek voor je. Ik zie weeën activiteit. Kom mee dan maken we een echo en doen we een inwendig onderzoek.”

De echo ziet er goed uit. Wel is mijn kleine dame al naar beneden gezakt. Dan gaat ze mij toucheren. Ik voel dat je baarmoeder week is en wat open staat. Mustafa, mijn moeder en ik kijken elkaar aan. Wat betekent dit? Ga ik nu bevallen? Ik moet mijn urine afgeven en bloed laten prikken. Daarna moeten we in de wachtkamer gaan zitten.

Uren gaan voorbij. Drie uur later komt de verloskunde naar me toe. Je hebt geen blaasontsteking, je hebt ook geen infecties. Ga maar naar huis, maar als je bij het avondeten nog last hebt, dan bel je ons weer op en kom je hierheen.

Ik voel mijn hele zwangerschap dat er iets niet goed is. Ik heb dit al heel vaak aangegeven aan de gynaecoloog. Ik hoop dat de bevalling doorzet. Ik trek dit niet meer. Bij het avondeten krijg ik meer krampen. Dan bel ik weer de spoedpoli. Ik kan gelijk komen.

Ik word weer aan de ctg gezet. Na 20 minuten komt de verloskunde. “Melia, je gaat naar de verloskamer. Je hebt weeën. We geven je een prik petadine dat je goed kan slapen en geen pijn hebt en dan wachten wanneer de bevalling echt van start gaat. De kinderarts is al gebeld en we hebben plek om de baby op te vangen.”

Mustafa en ik installeren ons in de verloskamer. Ik bel mijn ouders op dat de kleine waarschijnlijk vannacht zal komen en dat ze spullen voor ons moeten meenemen. In de kamer word ik aan de ctg gelegd.

Ik krijg in de avond de petadineprik en de weeën houden op. Ik ga proberen te slapen, zodat ik eindelijk eens een nacht goed slaap voor de baby komt. En dan gebeurt er niks. De volgende ochtend mogen we naar huis. Ik zeg tegen Mustafa dat mijn gevoel zegt dat er iets is. Ze geeft het aan. Ze laat ons vast wennen aan paniek. Dit wordt nog wat.