Stormachtige bevalling in vier uur

   Geboorte    Blogs bevallingsverhalen    De stormachtige bevalling

blog over zwangerschap en mama zijn

Chrissie
   Volg je mij ook?
Schrijf je nu in
en krijg de mooiste blogs in je mail

Het begon met dubbele pech

Jullie hebben al een tijdje niets gehoord en dat heeft een reden! We zijn trotse ouders geworden van een klein prinsesje! Ik neem jullie nog even mee hoe de aanloop is gegaan.

Ik vertelde in mijn laatste blog dat mijn vriend zijn werkcontract niet werd verlengd. Hadden we nog geen week later nog een tegenslag te pakken. Zijn auto ging stuk en hij had deze nodig voor zijn nieuwe baan. We waren al keihard aan het sparen voor een andere auto, maar hadden het gewenste bedrag nog niet bij elkaar. Gelukkig mogen we wat geld lenen bij mijn ouders.

Op vrijdag heb ik mijn vriend opgehaald vanuit het werk en zijn we naar Gouda gereden voor een proefrit. Daar stond ik dan met mijn dikke buik te wachten om in een auto te stappen met aardig wat vermogen. De verkoper gaf de sleutels aan mijn vriend en mijn vriend gaf ze gelijk weer door aan mij. Hier hebben we in de auto nog even hard om gelachen, terwijl ik de auto even flink op z'n staart trapte.

Die avond gingen we nog naar mijn ouders, omdat mijn vriend de auto van m'n moeder mocht lenen. Eenmaal bij mijn ouders had ik het gevoel dat de baby tegen mijn ribben had getrapt. Mijn omschrijving op dat moment was: alsof ik met een gummiknuppel was geslagen. Mijn vader grapte nog: “Dan gaat het vast niet lang meer duren.”

Zaterdagochtend. Mijn vriend moest werken en maakte zich klaar. Ik moest plassen, dus ik ging ook de badkamer in. Ik voelde een soort plons die ik niet onder controle had. Toen ik weer terug naar de slaapkamer liep, verloor ik nog wat. Mijn vriend was ondertussen weg en ik wist nog steeds niet of het vruchtwater was, wat ik kwijt was. Ik appte mijn moeder en die vroeg of ik nog wat op kon vangen. Ik stuurde haar een foto en ze zei: als het zoet ruikt is het vruchtwater. Nou lekker dan, het rook naar niks.

Mijn ouders zouden sowieso die dag komen om een beetje te helpen in huis, dus dat was wel een prettige gedachte. Omdat ik niet zeker wist of het vruchtwater was, wilde ik mijn vriend niet ongerust maken. Ik dacht laat ik eerst maar even gaan douchen. Mezelf nog even scheren daar beneden, want als het wel gaat gebeuren vandaag, moet het er wel een beetje fatsoenlijk uitzien.

Eenmaal uit de douche verloor ik weer wat. Toen heb ik maar besloten mijn vriend te appen. “Lieverd, ik denk dat je tegen je baas moet zeggen dat je naar huis moet gaan. Mijn vliezen zijn gebroken denk ik…” Dit was om kwart over 8 in de ochtend.

Er was geen plek in het geboortehotel

Op dat moment had ik dus nog geen wee gehad hè. Ook had ik mijn moeder gezegd dat het misschien handig was als ze snel zouden gaan rijden, ze wonen immers een uur van ons vandaan. En toen kwamen ze hoor. De weeën. En in een tempo van heb ik jou daar. Ik had de timer op één van mijn zwangerschapsapps aangezet om bij te houden hoe snel ze kwamen. Wanneer mijn vriend thuis kwam om kwart voor 9 waren de weeën al om de DRIE minuten! DRIE MINUTEN!!!

Mijn vriend heeft de verloskundige gebeld. Die zei in eerste instantie, kijk het nog een uur of 2 aan. Later bedacht zij zich dat we uit Lelystad (naar Amsterdam) moesten komen. Ze ging het geboortehotel bellen en zou ons daarna terugbellen. Toen kwam het nieuws. Het geboortehotel lag vol. Dat gebeurde bijna nooit. En op de dag dat ík ging bevallen was het vol! Mijn hemel wat baalde ik.

De verloskundige had het bevalcentrum in het OLVG al gebeld en die hadden gelukkig wel plaats (een kamer met een bad). We konden met een uurtje wel gaan rijden. Mijn ouders kwamen om 10 uur bij ons. Mijn moeder heeft nog onze vluchttas klaargemaakt. Want ja, dat had ik nog niet gedaan. Stond op mijn lijstje voor dat weekend. Ik was immers nog maar 37+2. Mij was verteld dat meestal de eerste later dan de uitgerekende datum kwam. Erg veel haast had ik er dus niet mee gemaakt.

Met weeën onderweg naar OLVG

Kwart over 10 zaten we in de auto. De A6 was dicht bij Almere, dus we moesten helemaal door Almere heen. Het was ook nog eens giga druk op de weg en niemand leek plaats te kunnen maken voor verkeer dat enige haast had. Er reed op een gegeven moment een auto op de linker baan die maar niet naar rechts ging. Mijn vader (die de auto bestuurde) zat na een minuut of wat te seinen dat ie aan de kant moest. Wat doe je links als je toch niet aan het inhalen bent??? Toen we er langs konden zat die jan doedel nog te wuiven dat we rustig aan moesten doen. Ik presteerde het om midden in een wee mijn middelvinger naar hem op te steken.

Onderweg zei ik nog: als ik straks in het ziekenhuis ben en ik heb maar 1 centimeter ontsluiting ga ik echt huilen. Kwart over 11 kwamen we aan in het OLVG. Mijn vriend reed mij in de rolstoel naar de afdeling, terwijl ik aangegaapt werd door iedereen die we tegen kwamen. Allemaal keken ze vol medelijden mij aan en ik moest me beheersen om niet te zeggen: “Kijk voor je! Heb ik wat van je aan of zo?”

Ik wilde toch een badbevalling?

Eenmaal op de afdeling waren we de enige! Zo vol als het geboortehotel was, zo leeg was het hier! De kraamverzorgende zette het bad aan en maakte cappuccino voor mijn vriend. Ik was druk met de weeën wegpuffen en een houding zien te vinden die prettig was. De verloskundige was nog onderweg. Toen het bad vol was mocht ik er in. Een gigantisch bad, we hadden er zelfs met de hele familie wel in gepast.

Ik kwam niet verder dan de trap. Ik zat met mijn kont op de bodem en leunde met mijn rug tegen de trap en mijn hoofd op de rand. Weeën om de anderhalve minuut of nog korter. Ik kon mij niet eens verplaatsen naar de goede kant van het bad. Ik wilde een koud washandje, want ik kreeg het Spaans benauwd. Mijn vriend kon niks vinden, en kwam dus met papieren handdoekjes die hij koud had gemaakt. Een van de handdoekjes viel in het bad. Ik viste hem eruit en gooide hem uit bad. Zo tegen de borst van mijn vriend. Die had dus een behoorlijke natte plek op zijn trui.

Toen kwam het. Ik wilde zo graag in bad bevallen, maar nu wilde ik niets anders dan het bad uit. Ik schreeuwde tegen mijn vriend dat ie mijn rug moest ondersteunen, terwijl ik achterover hing. Kort daarna kwam de verloskundige binnen. Die vroeg hoe het ging en ik wilde alleen maar uit bad. Zij en mijn vriend hielpen mij naar bed. Eenmaal op bed was dat absoluut mijn houding niet.

Ik moest even blijven liggen, zodat ze kon checken hoe ver ik was. Mijn hemel wat een ellende dat liggen op mijn rug op dat bed. Ik kon nergens heen met mijn handen. Was maar om mij heen aan het graaien om iets te pakken, maar alles wat ik vast had voelde niet goed. De verloskundige voelde en zei: “Nou... dat is een volledige ontsluiting! Ik ga de baarkruk pakken!” Zij en de kraamverzorgster zetten alles neer. Mijn vriend ging op de grote stoel die er stond zitten en de baarkruk stond ervoor. Hij vroeg nog net op tijd of ik mijn moeder erbij wilde en ging haar snel halen. Ik was haar namelijk zo vergeten. Hij op de stoel twee kussens voor hem, zodat ik achterover kon leunen tegen hem aan. Dit was de beste houding voor mij.

Flink persen en daar was ze!

De verloskundige zei: “Als je de drang voelt om te persen, mag je mee persen.” Dit was om 12.25. Dus ik persen en persen en persen. Er leek werkelijk geen eind aan te komen. Ik schreeuwde dat ik wilde weten hoe lang het nog zou duren. Waarop de verloskundige zei: “Niet lang meer.” Ja, daar heb ik toch geen moer aan! De kraamverzorgster kwam binnen en ik schijn tegen haar te hebben geschreeuwd dat ze op moest rotten en weg moest gaan. Mijn moeder wilde mijn hand pakken. Heb ik dus ook tegen geschreeuwd laat me los, rot op.

Toen kwam het punt dat ik in een soort wanhoop belandde. Dit ging ik geen uren meer volhouden! Mijn moeder zei: “Kom op Chris! Ik zie haar hoofdje al!” Dus ik voelde aan mijn vagina en voelde helemaal niks wat leek op een hoofd! Dus schreeuwde ik weer dat ze me in de zeik zaten te nemen. De verloskundige zei heel liefdevol dat ik nog even moest volhouden en dat ik het zo goed deed. Waarop ik schreeuwde; "Hou je bek!” Ik voelde immers geen hoofd.

Nou dat hoofd was er na een paar keer persen. Ik zal eerlijk zijn, ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld. Ik heb best wat heftige blessures gehad aan mijn lijf, maar eerlijk; ik breek nog liever drie keer opnieuw mijn knieschijf, dan de pijn die een bevalling met zich mee brengt. En toen kwam het hè. Zuchten zuchten zuchten. Nog één perswee en haar lichaampje was er ook uit. Daar zat ik dan om 12.44. Compleet overrompeld met een klein mensje op mijn buik. Ik kon niet eens huilen op dat moment. Ik was gewoon leeg. Letterlijk en figuurlijk. Ik kon alleen maar voor mij uit staren.

Na 4 minuten was de placenta er met één pers uit. Wat voelde dat als een opluchting zeg! Ik ging van de baarkruk naar het bed en kon eindelijk bij komen van de weeënstorm die de afgelopen 4 uur had plaatsgevonden. Iets meer dan 4 uur geleden stond ik mij nog te scheren onder de douche, omdat ik dacht: “Wie weet gebeurt het vandaag wel.” Nu lag er een klein meisje bij mij op de borst. Pas later kon ik huilen van geluk...

Mijn volgende blog zal op KindjeKlein zijn. Volg mij daar verder!

Van onze blogger Chrissie

blog over zwangerschap en mama zijn

Chrissie   •      Volg je mij ook?
Ik ben blogger bij ikbenZwanger

Ik ben Chrissie 27 jaar. Ik woon samen met mijn 27 jarige vriend. Ons dochtertje is 6 april 2019 geboren. Wij hebben een nieuwe kinderwens en hopen snel mooi nieuws te hebben!

Lees mijn vorige blog: Veel veranderingen: geen vast contract
Lees het vervolg: Wat een abnormale kraamweek, alles wat mis kon gaan ging mis
   Volg je mij ook?

(Bijna) zwangere bloggers gezocht

Vind je het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je kinderwens, zwangerschap, bevalling of baby? Mail ons!

Zin in iets leuks? Zoek een geboortekaartje uit

Ontdek het leukste geboortekaartje voor jou!

Boeken die je helpen over de bevalling meer

Dagboek van een verloskun
Dagboek van een verloskun

Adverteren voor Boeken bevalling?

Hier kan uw advertentie staan

Beste artikelen over Blogs bevallingsverhalen

Schrijf je nu gratis in bij ikbenZwanger

Vriendin worden van ikbenZwanger.com! Meld je aan

Je reactie op De stormachtige bevalling

Alleen op de knop 'Bericht plaatsen' klikken als je zelf de volledige inhoud hebt geschreven en akkoord gaat met de richtlijnen.