Ik ben volledig op hol geslagen, ik wil zwanger worden

In mijn vorige blog heb ik verteld over mijn keuze voor het afbreken van mijn eerste zwangerschap vier jaar geleden. Mijn vriend was niet blij met deze keuze en hij kan hier tot de dag van vandaag nog steeds boos over zijn.

In de afgelopen 4 jaar heb ik het onderwerp kinderen voor mij uitgeschoven, tot onvrede van mijn vriend. Iedere keer als hij het onderwerp aansneed wilde ik het er niet over hebben. Ik kon het op een of andere manier niet aan om erover te praten. Ik heb jaren excuusjes gezocht om het maar voor mij uit te schuiven. Eerst school afmaken, dan een huis kopen, mijn werk op orde hebben, verbouwen in huis en ga zo maar verder.

Daarnaast scheurde ik in 2016 heel ongelukkig een pees af in mijn elleboog. Hier ben ik aan geopereerd maar het resultaat was niet voldoende. Mijn laatste excuus was dan ook: eerst mijn arm fixen en dan kunnen we. Het is immers niet handig te opereren aan je arm terwijl je zwanger bent of als je kleintje hebt die afhankelijk van jou is. Het uitstellen van het krijgen van kinderen heeft mijn vriend en mij bijna uit elkaar gedreven. Zijn wens was al zo lang zo groot.

Het verlangen werd bij mij ook steeds groter. Mijn beste vriendin beviel in oktober van haar kindje. Ik heb bij haar alles van zo dichtbij mogen meemaken. Ik was er zelfs bij toen zij ging bevallen. Heel bijzonder en zo werd de emotionele barrière naar het onderwerp kinderen steeds meer afgebroken bij “tante” Chrissie. Iedere week vaste prik zit ik bij mijn vriendin en kleine “neefje” thuis.

Ik volg alles op de voet en mijn vriendinnetje geeft mij ook (voor mijn gevoel dan) veel vertrouwen en verantwoordelijkheid met haar kindje. Nou geloof me, dan komen die rammelende eierstokken wel. Ik durfde nu ook voor het eerst tegen mijn vriend uit te spreken ‘ik wil ook een baby’. Nou die heeft geloof ik een hele week met een grijns van heb jou daar rond gelopen. Alleen zaten we nog steeds met die arm in onze maag.

Na een second opinion werd er een operatiedatum geprikt: eind maart 2018. Nu was er eindelijk een moment om naar toe te leven. Met deze wetenschap ben ik sinds eind december 2017 gestopt met de pil. Beter maar alvast de hormonen uit mijn lijf krijgen en even tijdelijk veilig vrijen. Ik ben toen gelijk gestart met het registreren van mijn cyclus. Kan van pas komen als het moment dan eenmaal daar is.

Eind maart was het dus zover. De operatie aan mijn arm is mij gelukkig niet tegengevallen en ik kan dit nu ook rustig typen met één arm in het gips. Ik verveel me trouwens stierlijk met dat thuiszitten. Misschien ook wel daardoor dat ik er zo mee bezig ben.

Een krappe week na de operatie checkte ik mijn appje met de cyclus kalender en wat zag mijn oog? Over twee dagen zou ik kans hebben op een ovulatie. Ik zeg met opzet kans hebben, want die cyclus van mij is nog niet zo stabiel. Lees: 37 en 39 dagen sinds eind december. Nu ben ik alweer zo lang aan de pil geweest, dat ik geen idee heb wat een normale cyclus voor mij is.

Afijn, ik heb mijn vriend gelijk een appje (ja zo doen we dat tegenwoordig) gestuurd met allemaal smileys, die duidelijk moesten maken dat hij naar boven moest komen, om een baby met mij te maken. Binnen 5 seconden stond ie in de slaapkamer met weer diezelfde grijns op zijn kop. Wil je dit echt??? vraagt hij dan ook nog.

Vanaf dat moment ben ik volledig op hol geslagen. Ik heb nu 4 verschillende apps op mijn telefoon staan waar ik mijn cyclus in bijhoud. Deze gaven alle 4 wat anders aan omdat die cyclus zo lang is waarschijnlijk. Dus zijn we vanaf dat moment iedere 2 dagen gaan vrijen. Ik kocht gelijk weer online een voordeelpakket aan zwangerschapstesten en ovulatietesten. Je kunt maar beter goed voorbereid zijn.

Ik zou mezelf niet zijn als ik het niet kon laten om gelijk een zwangerschapstest te doen. Ja oké, ik weet zelf ook wel dat dat geen zin heeft, maar puur om mezelf wat rust te geven. Ook heb ik een ovulatietest gedaan. Dit was eigenlijk op het moment dat ik op ál mijn appjes al een ovulatie zou hebben gehad. Wederom niet erg zinvol, maar ik kon mij weer eens niet bedwingen.

Ik weet zelf ook wel dat het nog maanden kan duren voor het zover is, maar stiekem hoop je toch dat het al zover is. Het internet is nu dus ook mijn beste vriend geworden. Iedere avond als mijn vriend gaat slapen (hij moet er erg vroeg uit), speur ik het hele internet af naar tips en weetjes. Als je dan zo van alles leest, probeer ik dus ook van alles te voelen en waar te nemen.

De vorige zwangerschap was ik er erg vroeg bij met alle symptomen en met die weet in mijn achterhoofd baal ik nu al een beetje. Ik zou dan nu toch alweer last moeten krijgen van gespannen borsten enz. Iedere zwangerschap is anders dat lees ik ook overal. Toch ben ik bíjna in staat om obsessief in mijn borsten te gaan zitten knijpen om te kijken of het al gevoeliger wordt (hahaha).

Ik heb vandaag besloten om pas weer een zwangerschapstest te gaan doen, op het moment dat de eerste app aangeeft dat ik ongesteld moet worden (dat is over iets minder dan een week). En dat in mijn borsten knijpen doen we ook maar niet, anders worden ze straks vanzelf gevoelig hahaha.

Volg Chrissie in haar wens zwanger te worden door op "volg ook Chrissie" te klikken.