De laatste loodjes wegen het zwaarst

Trimester 3 is voor mij bij verre de zwaarste trimester. Alles is opgezet.. mijn neus.. mijn lippen.. mijn gezicht.. mijn billen mijn “punani” en over mijn buik ga ik het niet eens hebben. Joh, die lijkt wel een watermeloen. Ik krijg alsmaar de vraag of ik een tweeling verwacht. Nou daar kan ik soms echt pissig van worden, omdat ik me al een zeekoe voel en zulke vragen nu gewoon niet kan waarderen. Ik ben ook verschrikkelijk moe en ik moet letterlijk om de 5 min plassen! Knettergek word je dan. Maar het is allemaal voor een goed doel…

Zit ik dan bij de gynaecoloog. Helaas is Mick niet meegekomen dit keer, omdat hij een belangrijke vergadering heeft op het werk. Maar goed, wanneer ik aan de beurt ben mag ik gaan liggen voor de echo. Inmiddels was ik al 41 weken en 1 dag zwanger en verwachtte ik dat de baby nu wel ingedaald zou zijn. Nou, dat was ze dus niet en ik krijg te horen dat ik de volgende dag ingeleid word middels een gel om de baarmoedermond rijper te maken en de weeën op te wekken. Ik zag hier heel erg tegenop en was heel bang. Thuis vertel ik alles aan Mick een die probeert me gerust te stellen dat alles goed komt en dat hij er zal zijn. Toch was ik niet opgelucht, maar bloednerveus.

“Nu gaat het toch echt gebeuren”, zeg ik tegen mezelf terwijl ik mijn tas inpak om naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige staat al op me te wachten. Ik mag gaan liggen in de verloskamer aan de ctg scan. Alles gaat goed en baby’s hartslag is heel mooi. Dan begint de verloskundige met toucheren. Dit vond ik echt vreselijk veel pijn doen en erg ongemakkelijk. De verloskundige kijkt moeilijk en zegt: “Ik ga even de gynaecoloog bellen”. Mick en ik kijken elkaar verward aan van ok, wat is er aan de hand???

De verloskundige komt de kamer weer binnen en zegt dat de baby nog veel te hoog ligt in mijn baarmoeder. Ze is nog helemaal niet ingedaald. Het heeft dus geen zin om mij in te leiden en daarom gaan zij over tot een keizersnede. Dit was kwam aan als donderslag bij een heldere hemel. Ik was sprakeloos… en verward maar ergens toch opgelucht. Nu hoef ik niet te vechten met die weeën dacht ik. Maar een keizersnede… dat is toch een operatie omg… dat is heftig.

Mick geeft me een knuffel en zegt dat alles goed komt en we er samen doorheen gaan. Dat is heel fijn. Ik mag naar de rustkamer toe en de volgende dag zal ik geopereerd worden in de ochtend. Hoe zal de keizersnede verlopen? Is dat erger dan een natuurlijke bevalling en hoe zit het nou met het herstel?! Dat lees je in mijn volgende blog!