De bevalling en geboorte van Boaz

Dit het vervolg. Het begin van deze bijzondere bevalling lees je in deze blog: Begin van zwangerschapsvergiftiging HELLPsyndroom.

Omdat alles er zo goed uitziet en ik al 4-5 cm ontsluiting heb, gaan zij mijn vliezen breken. Vervolgens is het afwachten of mijn lichaam zelf iets gaat doen of dat ik weeënopwekkers toegediend ga krijgen. Ik hoop van harte dat mijn lichaam zelf gaat werken. Na ongeveer een half uurtje wachten, krijg ik lichte menstruatiekrampen in mijn buik. Zouden dit weeën zijn of wil ik dit alleen maar voelen?

De verpleegkundige ziet weeën activiteit op de monitor, dus dat is positief. Mijn lichaam is zelf aan de bevalling begonnen. De verpleegkundige zal na 1,5 - 2 uur terugkomen om te controleren hoe het ervoor staat. Ongeveer één cm per uur is wat zij verwachten. In het begin komen de weeën af en toe en zijn ze nog niet heel sterk en ook heel onregelmatig en vervelend. Met goed ademen is het prima te doen en ik kan ondertussen nog mijn ontbijt eten.

Ik probeer af en toe van houding te veranderen, om zo lang mogelijk uit bed te blijven. Ik ga regelmatig naar het toilet, omdat het belangrijk is om mijn blaas zo leeg mogelijk te houden. Tijdens deze periode denk ik aan de ademhalingsoefeningen en houdingen tijdens het persen. In mijn zwangerschap heb ik een zwangerschapsyogacursus gedaan, waar ik hopelijk veel aan ga hebben.

Na 1,5 uur komt de verloskundige terug om te onderzoeken hoeveel ontsluiting ik heb. De weeën worden steeds sterker en komen ook steeds regelmatig. Er zitten nog maar een paar minuten tussen de weeën. De verpleegkundige voelt en constateert dat er nog maar 1-2 cm bijgekomen is. Precies zoals zij verwacht had, dus het gaat netjes, maar naar mijn idee nog niet heel erg snel. Zeker omdat de weeën heel snel achter elkaar komen en ook erg pijnlijk worden nu.

Met ademhalingsoefeningen zijn ze nog wel goed op te vangen, maar ik ben benieuwd hoe lang ik dit nog vol moet gaan houden. Ik probeer op een yogabal te zitten, terwijl mijn man mijn rug masseert, vervolgens hang ik over het aanrecht, om weer terug in bed te gaan zitten / hangen /liggen. Vervolgens voel ik mij zo slecht door de pijn, dat heel mijn ontbijt er weer uit komt, gelukkig net op tijd bij de wastafel... jeetje, wat is dat vervelend zeg, maar het lucht aan de andere kant ook wel op.

Mijn lichaam is zich nu echt klaar aan het maken voor het laatste stukje. De verpleegkundige is ondertussen alles al gereed aan het maken. Ze heeft het vermoeden dat het allemaal nog wel eens snel kan gaan. Ik ben niet erg hoopvol na de vorige controle door de verpleegkundige, maar je weet het maar nooit. Na ongeveer een half uur komen de weeën non-stop achter elkaar. Er zit bijna geen tijd meer tussen en het is heftig om ze weg te puffen. Met hulp van mijn man en moeder, lukt het toch aardig.

Vervolgens voel ik ineens hele erge drang om te persen. Vanbinnen voel ik dat de baby al gaat zakken en in mijn geboortekanaal komt. Ik druk op het alarm en hoop dat de verpleegkundige snel komt. Ik kan de drang gewoon absoluut niet tegenhouden. De verpleegkundige en de co-assistent komen er weer aan, maar zij verwacht niet dat er veel veranderd is. Ik moet de persdrang wegpuffen en niet aan toegeven.

Zij probeert tussen de weeën door te voelen, maar dat is bijna niet mogelijk. Op het moment dat zij onderzoek doet, constateren ze dat ik volledige ontsluiting heb en dat ze het hoofdje al kan voelen. Ik wist dat het snel ging en ook dat ik het niet meer tegen kon houden. Zij gaan alles klaarzetten om te beginnen met de bevalling.

Het is fijn om over te gaan naar het persen. Op dit moment moet je de weeën wegzuchten en kun je niets met de pijn. Zometeen kan ik de pijn gaan gebruiken om de baby eruit te persen. De uitdrijving duurt vervolgens een half uurtje, het gaat allemaal ontzettend snel. De pijn is prima te doen en voor mijn gevoel gaat het ontzettend snel. Ik krijg complimenten van de verpleegkundige voor mijn kracht, inspanning en uithoudingsvermogen.

Ik ben helemaal ontroerd, verdoofd en ontzettend blij als ik onze zoon in mijn armen krijg. Ongelofelijk wat een prestatie je geleverd hebt en uiteindelijk is alles 'goed' gegaan. Ik ben op 2 plekken uitgescheurd en dit wordt gehecht. Ook heb ik een halve liter bloed verloren, daarom spuiten ze twee keer oxycotine in om de wond in mijn buik te laten stoppen met bloeden.

Onze zoon wordt op mijn borst gelegd en de eerste minuten kan ik alleen maar met open mond naar hem kijken, zo bijzonder. Na een half uurtje wordt hij gewogen, gemeten en wordt hij gecontroleerd. Daarna wordt hij weer lekker bij mij op mijn borst gelegd. Er wordt geprobeerd of hij aan de borst wil drinken, maar daar moet hij nog weinig van weten.

Hij is uiteindelijk niet super groot en zwaar, maar hij is boven het minimum wat hij moet wegen op deze 'leeftijd'. Dus uiteindelijk waren beide groei-echo's niet helemaal juist geweest. Wij krijgen gelijk beschuit met muisjes aangeboden. Na ongeveer een uurtje wordt Boaz aangekleed door de verpleegkundige en zijn papa en stap ik snel onder de douche. Ik heb daar absoluut geen zin in en kan ook nog amper op mijn benen staan. Toch is het wel even lekker om alles van je af te spoelen.

Boaz is de hele tijd aan het slapen en verder een tevreden baby. Hij huilt bijna niet en ligt heerlijk in zijn wiegje of bij papa of mama. Wij krijgen vandaag bezoek van de opa's en oma's en ook mijn zusje komt langs. Boaz wordt elke 3 uur aan de borst gelegd, maar hij drinkt nog steeds weinig en heeft nog niet zoveel zuigbehoefte.