Persweeën het hoofdje staat | de badbevalling van Nora

Ik hing over de zachte rand van het opblaasbad en ik begon druk te voelen, dus ik riep heel klassiek "Ik moet poepen", waarop ze zeiden "Nee hoor, dat is gewoon het hoofd van je meisje wat daar tegenaan drukt." Dat wist ik ook wel, maar het gevoel te moeten poepen was toch echt hetzelfde.

Rond dat punt had ik af en toe een lichte persdrang, waar ik gewoon aan meegaf. Er was niemand op de kamer behalve ons drietjes, en ik beleefde de bevalling op dat punt echt als een hele roes. Tijd bestond niet meer. Niks bestond meer tussen de weeën door. Alleen de wee, en rust, en weer een wee, et cetera.

Op een gegeven moment hing ik achterover, ontspannen over de rand. Ik was volledig "zen", maar wel kapot moe. Achteraf was dat denk ik het moment van "rest-and-be-thankful". Dat moment dat je 10 cm ontsluiting hebt bereikt, dan last je lichaam soms even een rust-moment in, waar er even geen activiteit is. Sommige verloskundigen worden dan heel zenuwachtig omdat ze dat blijkbaar niet weten, hoorde ik voor de bevalling, terwijl het een normaal natuurverschijnsel is. Er was geen verloskundige, dus ik heb geen stress meegekregen.

Hoe meer ik van die persweeën had, hoe minder pijn ik had, want mijn lichaam ging eindelijk persen. Ik kon het ook niet meer tegenhouden, heel mijn lichaam deed mee. Zat ik daar " uuugghh, uuuhhh" ff-ff-fff-ff uuggg" et cetera. Ik kon het voor mezelf nauwelijks bevatten dat ik ècht aan het bevallen was.

Toen ze eraan kwam had mijn man links mijn hand vast en mijn moeder rechts mijn hand, en de doula voor me. Toen wilde mam volgens mij foto's maken, en wisselden de doula en mam. Vervolgens vroeg ik mam, of ze liever mijn hand wilde vasthouden of dat ze liever voor me ging zitten. Ze ging liever op een stoel voor me zitten, en mijn man linksachter en de doula rechtsachter.

In overleg met zijn vieren, heb ik toen besloten om de verloskundigen te gaan roepen, want ze kwam eraan. Komt er een dame binnen, vraagt ze: "Waarom hebben jullie geroepen?", waarop ik snauwde: "Ja, omdat het hoofdje staat!" Ze kwam dichterbij en deed het gordijn een stuk open, waar daglicht te zien was. Ik snauwde weer en zei "doe dicht, geen licht! ", waarop zij zei "Ja maar dan kan ik niks zien!" waarop ik weer zei "ja dan kom je maar dichterbij!". Echt, wat was ik een kreng.

De doula zei, misschien kun je de achterste gordijnen open doen, dan heeft mevrouw daar minder last van. Komt de verloskundige aan met een gigantische lamp (in mijn beleving was het ding zo groot als een laptopscherm van 15 inch, dus ik deed maar weer mijn ogen dicht).

De doula riep nog van je kunt haar nu voelen met je hand als je wil. Toen ik met mijn hand voelde, voelde ik een soort van zachte bobbels over elkaar heen steken en ik wist dat haar schedel over elkaar heen geschoven zat en het hoofdje naar buiten aan het komen was.

De weeën die hierop volgden deden ontzettend veel pijn, de boel stond van onder in brand en het was inderdaad een 'ring van vuur' zoals ik die voelde van onder. Ik heb nog even flink verbaal geuit dat het zeer deed en ik zag ondertussen 3 verpleegkundigen de kamer voorbereiden. Eentje haalde zo'n blauwe reanimatiekar tevoorschijn (tegen mijn moeder: "Niet schrikken mevrouw, dat is normaal, uit voorzorg.") en de andere twee verpleegkundigen die met buisjes in plastic bezig waren. De een zei tegen de ander: "Ik weet dat er in het geboorteplan staat geen syntocinon, maar uit voorzorg hebben we die toch paraat."

Vervolgens kwamen er nog een paar persweeën waar mijn man, moeder en doula alle drie door elkaar riepen dat ik het geweldig deed en fantastisch en dat ze er bijna was en dat ik door de pijn heen moest persen.

"Pers dóór de pijn heen", stond op repeat in mijn hoofd. Dus ik zette alles op alles en ik voelde tegelijkertijd een hoop kapot scheuren en tegelijkertijd schoot ze uit mij in het water met haar hoofd en halverwege met haar lichaam. Dus ik kijk helemaal verbluft naar beneden, en er zat ineens links een verloskundige naast me over de rand van het bad mee te kijken. Ze zei "pak haar maar aan!" Dus ik zoek onderwater met mijn handen en ik voel dat ik haar hoofdje en armen vast heb.

Bij de volgende wee schiet ze er helemaal uit en haal ik haar direct naar me toe boven water. Chris, mam en Desie juichen en de verloskundige haalt de navelstreng omhoog, voor mijn neus zodat we hem kunnen zien kloppen. Ik voel hem ook (hij voelt zacht en stug tegelijk) en we laten de navelstreng uitkloppen. Hij wordt daarna afgeklemd en Christian knipt de navelstreng door. Ondertussen bewonder ik ook ons mooie meisje, ze heeft een flinke bos haar op haar hoofd. "Welkom op aarde Rosa", zeg ik.

Vervolgens zegt de verloskundige dat ik nu meteen het water uit moet, omdat het water wel erg rood begint te kleuren. Dat ben ik met haar eens, het is al dieprood. Ik geef Rosa voorzichtig aan Christian en ik word uit bad geholpen naar het verlosbed zodat ze de boel konden bekijken.

Terwijl ik erheen loop, zegt een verloskundige tegen me: "Wil je een ijskompres?" "Nee dank je", zeg ik. Stomste antwoord ever, daar heb ik spijt van gekregen. Ik zag er vanonder uit als zo’n baviaan, echt niet normaal (wel dus, want dat heet bevallen). Ik heb nog 4 dagen daaronder helemaal niks gevoeld (vandaar dat de kraamzorg zo verbaasd was dat ik zo goed kon zitten). Ik zou, zelfs als je een bevalling in het ziekenhuis plant, ervoor zorgen dat je thuis een ijskompres klaar hebt, bijvoorbeeld vochtige washandjes of kraamverband in de vriezer in een bakje.

Ik ben inmiddels het bed opgeklommen en zeg dat ik wil hurken voor de placenta. Ze helpen me rechtop, hurken op bed en met 1 keer persen van mij, zonder wee, floept de hele placenta eruit op het bed. Die wordt netjes in een emmertje met deksel gedaan zodat hij mee naar huis kan. De placenta was heel en zag er keurig uit, ondanks de 42 weken en 3 dagen.

Ondertussen blijf ik bloed verliezen, en ze beginnen te twijfelen of wel alle vliezen mee zijn gekomen. Want als er een restje is achter gebleven, dan blijf ik daardoor flink bloeden en dan gaat het mis. Dus ze adviseren me dat ik syntocinon in me laat spuiten omdat ik nu al te veel bloed aan het verliezen ben. Ik ga akkoord, want ik begrijp hoe serieus het is. Na twee keer mis prikken, zetten ze een infuus in en spuiten ze me vol. Verder masseren ze de hele tijd mijn buik (en baarmoeder) om ervoor te zorgen dat mijn baarmoeder actief blijft krimpen.

Mam zegt dat als ik een bloedtransfusie nodig heb, dat zij haar bloed graag wil afstaan. Ze week geen moment van mijn zijde en was doodserieus. Ook mijn man ziet wat wit. Hij stond rechts naast me en kon ook alles zien.

Ook hebben ze uitgelegd dat ze graag een blaaskatheter willen plaatsen, omdat de baarmoeder niet goed kan krimpen als je een volle blaas hebt. "Het doet geen pijn", zegt ze. Ik heb gezegd dat ze het voorzichtig moeten plaatsen omdat ik er de vorige keer behoorlijk last van heb gehad. Het ding werd geplaatst en het deed wel pijn. Tsja, een bevalling et cetera gaat niet over rozen. Maar het is het waard. Ze dreigden haast continu dat ik naar de OK moest als ik nu niet stopte met bloeden, om de boel inwendig te laten leegschrapen. Geen pretje.

Desie vertelde me achteraf dat ze toch een heel stuk van de vliezen uit mijn baarmoeder hebben gehaald, en dat hebben ze heel voorzichtig rond een stokje gewikkeld. Die vliezen kunnen makkelijk scheuren, dus ik heb geluk gehad dat ik niet naar de OK moest. Dat er toch nog een stuk uit is gehaald, is helemaal langs me af gegaan. Het bloeden is inmiddels naar wens afgenomen en het gevaar is geweken.

De arts-assistent die eindverantwoordelijk over de afdeling was, heeft ondertussen plaatsgenomen op de stoel tussen mijn benen, omdat ze zien dat ik gehecht moet worden. Ik word (ook inwendig) gehecht (de laatste steek is zonder verdoving gedaan, au) en ze nemen die dag bloed af om mijn ijzergehalte te meten. In mijn ogen is die perineum-massage-olie gewoon een marketingpraatje, want van binnen ben je sowieso zacht en daar ben ik toch gescheurd. Mocht er iemand zijn die niet is ingescheurd.

Met de baby, Rosa, gaat alles goed, ze weegt 3590 gram en ze is 46 cm lang. Ze probeerde wat te drinken en heeft de rest van de dag voornamelijk geslapen.

Ze hebben officieel genoteerd dat ik 1,2 liter bloed heb verloren (fluxus postpartum), maar later hebben Chris en moeder onder het bed nog een flinke plas bloed gevonden wat de verloskundigen over het hoofd hebben gezien, dus naar schatting heb ik eerder 1,5 liter bloed verloren. Ik hoef geen ijzertabletten te slikken, maar ik eet wel ijzerrijk en ik slik thuis floradix gemengd met sinaasappelsap bij.

Die dag werd op mijn verzoek de blaaskatheter verwijderd en toen ik had bewezen dat ik kon lopen, en dat ik kon plassen op de wc binnen 4 uur na verwijdering, was het veilig genoeg om me naar huis te sturen.

We zijn zondag binnen gekomen in het ziekenhuis. Om 4 uur in de middag is de ballonkatheter geplaatst. Ongeveer 24 uur later had ik voldoende ontsluiting dat de ballon eruit kon en op dinsdagochtend om 07:50 is onze kleine Rosa geboren. Dinsdagavond rond 21:30 zijn we naar huis gegaan met ons kersverse wondertje.