Omgaan met emoties en angsten tijdens de zwangerschap

Toen ik jonger was, ongeveer 12 jaar, begon ik last te krijgen van depressies die heel lang aanhielden. Ik was van mezelf een stil en teruggetrokken meisje en ik heb nooit hulp gezocht. Totdat ik ouder werd en besefte dat mijn gevoelens niet normaal waren. Ik ben een traject in gegaan om te leren mijn gedachten te veranderen. In die tijd ben ik ook op zoek gegaan naar andere manieren om mezelf te helpen en kwam ik op meditatie uit. Tot aan mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb ik geleerd om te gaan met mijn (negatieve) gedachten en gevoelens. Na die ingrijpende gebeurtenis heb ik een periode van rouw door gemaakt, waarna het weer beter met mij ging. Tot nu.

Sinds een week of twee merk ik dat ik meer last heb van huilen, negatieve gedachten, stress en de druk om alles af te krijgen op tijd. Ik heb hier met niemand over gepraat. Mijn vriend was druk bezig met de kamer en had aangegeven er stress van te ervaren, waardoor hij niet kon helpen in het huishouden. Mijn vriend heeft een lichte vorm van autisme, waardoor hij door de druk het overzicht niet meer ziet en daar veel stress van ervaart. Ik probeer hem daarbij bij te staan door niet teveel druk op hem te leggen.

Alleen zelf ervoer ik die stress ook, maar ik wilde hem niet belasten. Ik heb mijn gevoelens voor mezelf gehouden en nu is het tot een uitbarsting gekomen. Ik ben naast mijn werk bezig met een HBO studie, waar veel tijd in gaat zitten. Daarnaast gaat het momenteel niet lekker met mijn vader , waardoor ik nog meer stress ervaar. Naast mijn werk, de studie en het huishouden lukt het mij gewoon niet meer om tot rust te komen. Ik ervaar veel meer stress, waardoor ik ook veel meer negatieve gedachten heb. Dat heeft tot gevolg dat ik veel angsten ervaar. En boosheid. En verdriet. Maar ik praatte er met niemand over.

Gisteren is het tot een uitbarsting gekomen. Op mijn werk gaat het al een tijdje niet lekker, ik heb vaak angsten niet bij het team te horen. Zaken die ik nog heb meegenomen vanuit mijn verleden en nog niet heb verwerkt. Ook op school ervaar ik dezelfde angsten en daarnaast stress om alles op tijd af te krijgen. Het huishouden gaat achter lopen en ik vraag wel hulp aan mijn vriend, maar hij geeft aan dat zolang hij bezig is met de kamer verbouwen (wat voor hem erg stressvol is) dat hij liever niet ook het huishouden erbij wilt nemen. Ik nam hem dat wel kwalijk, maar ik heb zelf niet aangegeven dat ik momenteel op mijn laatste loodjes liep.

De uitbarsting kwam door een incident waarbij een vriend van de familie opmerkingen maakte over zwangere vrouwen. Omdat ik erg moe was, had ik een dutje gedaan. Dat vond hij al vreemd. Daarnaast zei hij, waar ik bij was: "Nou, ik wil nooit een zwangere vrouw, want dan moet je in het huishouden gaan helpen." Ik werd daar zo boos om dat ik eerst enorm dichtklapte in mezelf. Tijdens de maaltijd probeerde ik mezelf in te houden om niet boos te worden. Maar ik was erg stil en teruggetrokken. Toen mijn vriend en ik weggingen, zei die man en mijn broertje tegen de vriend: "Nou, succes hè." Ik interpreteerde dat alsof zij hen succes wensten om met mij om te gaan. Dat was voor mij de druppel en ik barstte in woede uit.

In de auto uitte ik mijn ongenoegen over wat er allemaal gebeurd is. Dat ik die opmerkingen absoluut niet leuk vond. Voor mijn gevoel wordt het mij afgerekend dat ik moe ben, dat ik het moeilijk heb. Mijn vriend schrok wel van mijn reactie. Hij had totaal niet door dat ik er zo doorheen zat. Logisch ook, want ik had nooit wat gezegd. Ik heb mijn vriend thuis afgezet en ik ging door naar een repetitie van het orkest waar ik bij speel. Toen ik later die avond thuiskwam had mijn vriend plotseling alles opgeruimd en schoon gemaakt. Ik wist niet wat ik zag. Ergens vind ik het wel jammer dat het eerst tot zo een uitbarsting moet komen, totdat hij beseft dat ik ook hulp nodig heb.

Vandaag heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik heb namelijk allang hulp gezocht bij de POH GGZ. En ik ga naar een psycholoog, maar de eerste afspraak is pas in augustus. Zij hebben mij aangeraden om mezelf ook aan te melden bij de poli voor kwetsbare zwangeren en dat ga ik vandaag doen. Ik ben namelijk bang om erger mee te maken na de bevalling. Mijn vader heeft schizofrenie, waardoor er bij mij een grotere kans is op postnatale depressie. (Althans, daar ben ik bang voor.)

Ik vind het verschrikkelijk dat ik mezelf nu zo voel en dat ik zo gestrest, angstig, verdrietig en boos ben. Ik hoop dat ik snel terecht bij hulp kan, om te leren om te gaan met de heftigheid van de gevoelens door de hormonen. Nadeel is dat ikzelf ook in de psychiatrie werk, waardoor ik het gevoel heb dat ik aan het falen ben. Ik weet dat het niet zo is, maar mijn gevoel is momenteel sterker dan mijn rationele gedachten.

Toegevoegd door de redactie:

Je zwangerschapstest is positief, je bent door het dolle heen, maar direct kan je een vreemd gevoel bekruipen van; dit is echt, er is geen weg meer terug. Mijn onbezorgde leven is voorbij. Bij de meeste vrouwen zal dat gevoel snel weer plaats maken voor blijdschap. Maar denk niet dat je de enige bent. Bijna elke zwangere vrouw voelt tijdens haar zwangerschap wel eens twijfel, wil ik dit echt? Lees verder over Je zorgen en angsten.

Heb jij de Zwangerschapsblues? Sommige vrouwen vinden hun zwangerschap helemaal niet leuk. Het kan zijn dat je tijdens je zwangerschap zo ziek bent van de zwangerschapskwalen of je zo moe voelt dat je je afvraagt wat hier leuk aan is. Vaak zie je dat je je na de eerste 3 maanden beter begint te voelen. Je energie komt (meestal) terug en je buik begint nu meer te groeien. Daardoor zal ook het vertrouwen in je zwangerschap meer gaan groeien en kun je er meer van genieten.

Hormonen spelen een hele belangrijke rol tijdens de zwangerschap! Er zijn verschillende hormonen met een allemaal een andere werking. Hormonen kunnen je lichaam volledig in de war schoppen en zorgen voor de nodige kwaaltjes. We hebben de zwangerschapshormonen voor je op een rijtje gezet en vertellen welke rol ze spelen tijdens de zwangerschap.