Postnatale depressie en wennen aan het leven met een baby

Ik wilde al zo lang een kindje, zoals jullie in een eerdere blog konden lezen. De wens was zo groot en beheerste m’n leven. En dan opeens is m’n kindje geboren en zit de kraamweek erop en dan begint het normale leven weer… ik vond dit zo erg wennen.

De hele kraamweek deden m’n vriend en ik letterlijk alles met kleine Zoë samen. Van luier verschonen tot flessen maken. Dit was zo onwijs fijn en kijk daar zo goed op terug. Maar toen zat de kraamweek erop en ging mijn vriend weer naar zijn werk en ging hij weer sporten ’s avonds. Dat terwijl ik de hele dag met Zoë in de weer was geweest en erg moe was. Op dat moment had ik ook geen autorijbewijs en kon dus ook nergens naar toe.

Ik had in die tijd gedachtes waar je echt nooit aan wil denken… bijvoorbeeld; Wat als ik haar nou ergens naartoe breng (familie), dan heb ik mijn leven weer terug. Gelukkig was ik niet zover heen dat ik dit deed, want ik voelde me al schuldig voor het hebben van deze gedachtes.

Op een dag kwam m’n vriend thuis en ben ik in huilen uitgebarsten. Alles moest er gewoon echt uit. Ik heb hem alles verteld en ik heb ook hulp gezocht. Ik moet zeggen, mijn familie wist dit niet, want ik durfde het gewoonweg niet te zeggen. Achteraf had ik gewoon hulp moeten vragen en accepteren.

Ja, ik ben bang voor de reacties op deze blog. Waarom deel ik toch dit verhaal met jullie? Omdat het niet altijd rozengeur en maneschijn is met een baby. Het is gewoon echt heel pittig om alleen maar mama te zijn. En daarom werk ik ernaast ook. Maar ook denk ik dat dit mij bij een tweede kindje nooit meer zal gebeuren, want ik weet nu precies wat me staat te wachten en ik kan ook overal heen met de kleine. Ik ben weer oprecht echt gelukkig. Ik ben nu 30 weken zwanger van de tweede en kijk echt uit naar de babytijd!