Geen onbezorgde zwangerschap - kans op trombose in de placenta

De zwangerschap verliep wel prima. Vanaf 4 weken ging ik al af en toe naar fysio om bekkeninstabiliteit zo lang mogelijk uit te stellen. Na 9 weken was de extreme misselijkheid gelukkig voorbij. Het ging best prima en kon nog best wat doen! Wat voelt het fijn om weer zwanger te zijn en een tweede te verwachten. We zijn enorm benieuwd naar de kleine en Naud krijgt in de gaten dat er een baby in mama’s buik zit. Vaak even voelen aan mijn buik, een kusje en baby baby zeggen.

Bij de 13 weken echo hebben we het met de verloskundige over de vroeggeboorte van Naud en wat dat betekent voor deze zwangerschap. Ze gaf aan dat we vrijblijvend een gesprek konden aanvragen bij de gynaecoloog, want er zijn wel opties en medicijnen om de kans te verkleinen. Wij wilden graag het gesprek aangaan en kijken wat de opties zijn en dan daarna de keuze maken of we er wel of niet iets mee gaan doen, maar dan zijn we in ieder geval goed geïnformeerd.

Even later hebben wij een telefonische afspraak met de gynaecoloog. We besloten om te beginnen met progesteron om de kans op nog een vroeggeboorte te verkleinen. Daarnaast kregen wij iets te horen waar we best wel even van schrokken en wat we nog niet wisten.

De gynaecoloog vertelde dat er toch wel iets vreemds aan de hand was met de placenta van Naud. Die was na de bevalling opgestuurd voor onderzoek en daar was uitgekomen dat er trombose in de bloedtoevoer zat. Dat is best gevaarlijk en kan uiteindelijk ook zorgen voor een doodgeboren kind. Dat is niet iets wat je wilt horen, maar wel van belang. Deze uitslag is echter nooit eerder met ons gedeeld en dat was natuurlijk wel erg vreemd.

We besloten om te beginnen met het slikken van Ascal/aspirine en spuiten van Fraxiparine om bloed te verdunnen en de kans op trombose te verkleinen. Ik krijg extra groeiecho’s om de groei goed in de gaten te houden. Dit gaat nog gewoon via de verloskundige en de gynaecoloog kijkt op afstand ook mee. Als de groei afvlakt of minder wordt, dan gaan ze de bloedtoevoer verder onderzoeken. Daarnaast laten ze mij niet langer doorlopen dan 38 weken.

Ze geven aan dat de kans groot is dat ik die 38 weken niet ga halen, maar anders word ik met 38 weken ingeleid. Mijn wens is thuis bevallen, maar dan heb ik daar maar 1 week de kans voor. De kans voor een tweede ziekenhuisbevalling is dus groot, maar dat is dan maar zo. Daar houden we dan maar rekening mee. Als ik de 36 weken kan halen ben ik daar al in ieder geval blij mee!

Er is in deze zwangerschap ontzettend veel gebeurd, zowel in de familie met ziektes, overlijden, maar ook de opkomst van de tweede Coronagolf en die nieuwe varianten maakten mij ontzettend onzeker. Naast de zorgen voor Naud met z’n astma (wat nog steeds zorgelijk is en maar niet beter wordt), de gezondheid van de kleine en alles werd het mij teveel. Ik sloot mezelf op, werd erg somber en prikkelbaar, voelde mij niet fijn en durfde niet goed meer naar buiten. Ik was bang om opgeroepen te worden om te werken (invallen op school als juf), want ik wilde niet besmet raken. Uiteindelijk heb ik het aangegeven bij de verloskundige en zij heeft mij doorgestuurd naar de POP poli.

In overleg met werk besloten dat de ziektewet het beste was in mijn situatie. Inmiddels begonnen mijn bekken ook op te spelen en mentaal kon ik niet veel meer hebben. Mijn concentratie was helemaal weg en ik was vooral moe en down. Ik heb gesprekken gehad bij de POP poli en daar hebben we samen een behandeltraject samengesteld aan de hand van mijn behoeften en zorgvraag.

Deze zwangerschap moet ik echt een stapje terugdoen en hulp vragen en ook accepteren. Iets wat ik heel lastig vind en daarom ook zo lang mogelijk heb uitgesteld. Maar uiteindelijk merkte ik aan mezelf dat ik tegen grenzen aan liep en steeds vaker hulp nodig had. Onze lieve buren willen graag helpen, vinden het ook wel echt leuk om met Naud te spelen, op te passen en willen ook graag helpen met huishouden of iets anders. Papa is vaak geweest om op Naud te passen en met hem te spelen en mijn beste vriendin komt ook met regelmaat.

Ik ben heel blij met de hulp die ik krijg. Dan merk je wie je echte vrienden zijn en hoe goed mensen zijn in je omgeving. Zoveel lieve mensen die willen helpen; buren, kennissen en uiteraard lieve familie en vrienden. Ik ben ze allemaal enorm dankbaar! Hulp vragen en krijgen is echt het moeilijkste wat er is. Maar het is nu eenmaal zo en ik moet dat echt accepteren.

Ik doe er alles aan om die kleine zo goed mogelijk ter wereld te brengen en daar hoort dit nu ook bij.