Peuter mama met Diabetes type 1 en zwanger - deel 3

Het werkt allemaal niet mee en de vermoeidheid slaat toe. Hopelijk vliegen de komende weken voorbij en krijg ik in het tweede trimester mijn energie weer terug. O ja, en die belangrijke eerste echo! Lees je mee?

Hallo baby! Oké, embryo heet het officieel, maar dat klinkt zo eng.

Hèhè eindelijk! Dinsdagochtend 11 februari om 8 uur zaten we in de auto onderweg naar onze afspraak met de gynaecoloog. Wat vonden we het spannend! Gelukkig hoefden we niet lang te wachten voordat we aan de beurt waren. We moesten wat vragen beantwoorden en de gynaecoloog begon daarna meteen te vertellen dat hij de baby met 38 weken wil halen. Mits alles goed gaat natuurlijk. I.v.m. mijn Diabetes is het protocol dat je met 38 weken ingeleid wordt of een keizersnee krijgt.

Nou, ik denk eerst die echo maar eens om te zien of het überhaupt wel een goede zwangerschap is. Wat in werkelijkheid een paar seconden duurde, voelde voor ons alsof het een eeuwigheid duurde. Maar, kijk daar! Een klein mini mensje! Naja mensje? Het had nog geen armen en benen enz., maar goed het is wel onze baby! Op de goede plek en met een kloppend hartje. Wat waren, en zijn, we ontzettend blij. Deze dag kon niet beter!

Na ons bezoek aan de gynaecoloog ’s morgens hebben we ’s avonds een bezoek aan mijn ouders gebracht. Mijn schoonouders pasten op, want zij waren al op de hoogte van de zwangerschap. Eenmaal bij mijn ouders aangekomen waren ze verbaasd dat mijn man en ik ’s avonds langskwamen zonder Mirthe.

Toen we ons goede nieuws verteld hadden, waren ze super enthousiast en heel erg blij! Mijn zusje kwam ook nog langs en die hebben we het ook meteen verteld. Dit wordt kleinkind nummer vier voor mijn ouders. Mijn zusje heeft een jongetje van bijna 3 en is mei uitgerekend van een meisje.

Oké, mijn bloedsuikers… De sensor ben ik helemaal klaar mee! Vergeleken met de Freestyle Libre die ik hiervoor gebruikte, en stiekem nog steeds, is de Guardian 3 wel een hele stap terug. Hij kan een week mee en je moet alsnog een aantal keren per dag je bloedsuiker meten met een vingerprik. ’s Nachts vliegt mijn bloedsuiker omlaag en de sensor stuurt dit naar de insulinepomp die daarop de toevoer van insuline tijdelijk stop zet. Dit zou moeten voorkomen dat je bloedsuiker te ver doorschiet naar beneden en je bewusteloos raakt.

Maar goed als de insulinepomp tijdelijk stopt dan trilt de pomp. Op zich niet erg, maar zolang de pomp geen aandacht krijgt in de vorm van een knopje indrukken dan blijft hij trillen en gaat op een gegeven moment een luid alarm afgeven. Hierop moet je weer een vingerprik doen en de uitslag van de meting in de pomp zetten.

Nu heb ik van de 4 sensoren al 3 gehad waarbij de sensor uitgeschakeld werd tijdens het doorgeven van de bloedsuiker. En dan moet je dus een nieuwe sensor inbrengen. Het inbrengen van een nieuwe sensor duurt altijd wel even, omdat de sensor eerst twee uren op moet starten en daarna een bloedsuiker nodig is.

Maar goed, wat zijn dan de voordelen? Nou, je krijgt hierdoor wel een totaalbeeld van je bloedsuikers en de hoeveelheid insuline die je op een dag nodig bent. Vanuit het ziekenhuis kunnen ze goed monitoren hoe het gaat en kunnen ze sneller bijsturen. En een ander voordeel is dat bij een hypo (een te lage bloedsuiker) de pomp tijdelijk geen insuline geeft. Dus allemaal super natuurlijk als die sensor dan ook zijn werk blijft doen. Buiten het gedoe met de sensor, merk ik al wel een verbetering in mijn bloedsuikerwaardes en daar is het om te doen.

De volgende keer meer over mijn bloedsuikers en de nu al zichtbare veranderingen van mijn lichaam! En hoe reageerden ze op het werk toen ik aangaf dat ik zwanger ben?