Daar was ik dan 39 weken en 5 dagen zwanger. Mijn uitgerekende datum 18 maart en 16 maart voor een geplande keizersnede. Daar ging de telefoon, vrijdag om 17.00u met de mededeling dat ik de volgende ochtend toch naar ander ziekenhuis moest vanwege het corona virus. Het gaf een dubbel gevoel, maar al snel begreep ik dat het echt niet anders kon. Het geplande ziekenhuis kreeg een corona unit en ontving daarom geen bevallingen meer.

Op 16 maart zou ik vroeg geholpen worden, om 8.00u. Hier had ik ook op aangedrongen, aanzien nuchter zijn en mijn zwangerschapsdiabetes geen pretje zijn voor mijn flauwtes. Na aanmelding bleek dat ze wisten wie ik was en wat ik kwam doen, maar dat ik op de spoedlijst stond. Dus geen vaste afspraak, maar alleen als ze een gaatje hadden zouden ze me helpen.

De fusie tussen de ziekenhuizen was er al een hele tijd, maar de onderlinge communicatie bleef hierbij nog achter. Excuses werden aangeboden, maar ik zag mij alweer flauw zijn tijdens deze geplande keizersnede. Mijn wereld stortte in. Zoals in mijn vorige blog beschreven zat het al niet bepaald mee.

Het wachten begon en het duizelde me. Na 14.00u kreeg ik een infuus met oppepper. Eigenlijk kon het me niets meer schelen, zover heen was ik. Gelukkig kwam de gynaecoloog langs die ik kende van mijn intake en hij bood aan de keizersnede te doen. Ik was eigenlijk ingepland bij een onbekende gynaecoloog. Hij voelde als mijn reddende engel.

Nooit verwacht dat mijn nuchtere ik zoveel waarde zou hechten aan een bekend gezicht. Ik ben werkzaam in de zorg en ik ben van mening dat de geboden hulp het belangrijkste is, niet wie het doet. Toch gaf het veel vertrouwen een bekend gezicht te zien.

Het zou na 17.00u worden en ik moest alles accepteren soort van. Tot ik om 15:15u opeens mocht komen. Dat was opeens soort van snel. Daarna ging alles heel snel en om 15:40 was hij er gewoon. De in mijn ogen perfecte zoon. Blij, totaal verliefd, mega misselijk, totaal uitgeput van de emoties… maar hij was daar!

Gezond en wel op mijn buik liggend wist ik nog niet dat dit het begin werd van herhaalde complicaties. De ruggenprik bleek ook deze keer mijn blaasfunctie te lang stil te hebben gelegd. Mijn zoontje bleef vanaf de keizersnede jammeren en moest een nachtje ter observatie. Er mocht niemand komen kijken, zelfs mijn peuter niet. Alles voelde als een valse start.