Mijn zwangerschapsbrein op het werk

Tijdens de conferentie in januari had ik mezelf stellig voorgenomen om keihard te gaan werken aan mijn project zodra ik thuis zou komen uit San Francisco. Want tijdens de conferentie had ik veel mensen gesproken over mijn onderzoek en had daar veel nieuwe ideeën uit opgedaan. Echter, mijn zwangerschapsbrein dacht daar heel anders over.

Ik zat in die laatste zes weken voor de uitgerekende datum en zonder zwangerschapverlof zou ik die ook alle zes moeten werken. Werk aan de winkel dus! Dingen die ik niet erg vond aan de afwezigheid van verlof was dat ik elke dag een ‘strak’ ritme had. Gewoon om 7 uur opstaan, douchen, ontbijten en naar mijn werk. Daarbij vond ik het sociale contact op het werk ook erg prettig.

De eerste week na de conferentie weet ik de afwezigheid van mijn productiviteit nog aan het feit dat ik net terug was van de conferentie en daardoor nog wel moe zou zijn. Maar de dagen vorderde en ik kon nog steeds niet zeggen dat ik elke dag een volle dag productief was.

Er waren zelfs steeds meer middagen (als ik geen afspraken had) waarin ik thuis lunchte, een schoonheidsslaapje hield en daarna achter mijn eigen laptop verder werkte. Maar dit werd per week meer een regel dan een uitzondering en de totale productieve uren liep achteruit.

Toen ik het patroon begon te zien, was ik ontzettend teleurgesteld in mezelf. Ik moest een paper schrijven! Waarom lukte dat nou niet? Ja, ik had wel gehoord van het ‘zwangerschapsbrein’ of ‘zwangerschapsdementie’, maar ik geloofde er vooraf niet in.

Nu ik bij mijn poging om dat paper te schrijven steeds vergat in welk wetenschappelijk artikel ik dingen had gelezen, was het mij wel duidelijk. Dit was niet het werk dat ik nu moest doen. Ik wilde ‘dom’ werk doen. Data in de computer zetten bijvoorbeeld. Een klein probleempje, ik was allang voorbij dat stadium voor dit onderzoek.

Daarbij werd het me ook niet makkelijker gemaakt is, dat ik vaker naar het ziekenhuis moest voor controle en dat in de kerstvakantie al was vastgesteld dat onze baby aan de kleine kant was. Toen was het advies geweest om meer te eten en meer te rusten (vandaar de schoonheidsslaapjes).

Maar tijdens deze laatste weken werd het er niet beter op. Ondanks dat ik wist dat het slechts een schattig was van de dokter, zat het me toch niet lekker. Alhoewel, ik mocht ook weer even gaan shoppen om toch ‘newborn’ (dat is hier een babykledingmaat gelijk aan maatje 50) rompertjes te gaan kopen.

Tijdens de vierde week na terugkomst van de conferentie was ik vrij doelloos door mijn notitieboek aan het bladeren, toen ik ineens ontdekte dat ik nog drie hele datasets te analyseren had (jeej! Dom werk!). Ik schaamde me een beetje tegenover mijn baas, omdat deze data (als ik het eerder had gezien) perfect in mijn conferentie praatje had gekund.

Toen ik het hem vertelde lachte hij alleen maar en vroeg me wanneer zo’n ‘zwangerschapsbrein’ normaal z’n intrede doet. Nou ja, blijkbaar dus voor de start van het derde trimester.

Dus ik ging vrolijk aan het klikken om ook deze data in de computer te krijgen. En wat voelde ik me opgelucht! Ik kon weer iets doen zonder dat ik mijn brein, dat toch niet aanwezig was, hoefde te gebruiken. Ook spraken mijn baas en ik af dat ik deze dat allemaal in Excel zou zetten zodat ik er thuis verder aan kon werken als ik met ‘verlof’ zou gaan.

Want ik zou met verlof gaan met ingang van de uitgerekende datum en dat was niet meer zover weg. Hier wederom, ik verzamelde alle benodigde data en ordende het keurig in Excel met de verwachting dat ik de eerste dagen van mijn verlof prachtige figuren en grafieken kon uitrollen… Het liep alleen ietwat anders (wordt vervolgd).