Bevallingsverhaal | De geboorte van Chlo Isabel

Zoals beloofd zou ik, naar aanleiding van mijn vorige blog, over de bevalling vertellen. Het is inmiddels 8 maanden geleden, dus ik ben oprecht ook erg benieuwd hoe helder het nog voor mij is allemaal! Veel leesplezier en vooral succes, het was een bevalling van ruim 22 uur, dus ik heb veel te vertellen haha.

Het was vrijdagavond 3 januari. Ik had eind van de middag heb ik een check bij de verloskundige en ze zouden me voor de derde keer proberen te strippen. Helaas weer zonder succes. M’n baarmoedermond lag zo ver naar achter gekanteld, dat ze er niet bij kon. Ik grapte nog dat mijn man het anders even moest doen, die heeft veel langere vingers. Wegens mijn bekkeninstabiliteit en astma -waar ik enorm veel last van had- werd ik vanaf week 37 al gestript. Tot zover nog zonder succes. Tot ik dus rond 9 uur ‘s avonds op het toilet zat en dacht dat mijn vliezen braken.

Wegens het tijdstip en de onregelmatige weeën -die ik overigens al een week had- besloot ik de volgende ochtend de verloskundige te bellen. Zaterdagochtend kwam ze dan ook meteen langs om te checken. Chloë lag mooi ingedaald, harttonen waren goed, maar mijn vliezen waren niet gebroken helaas. Wel was mijn bloeddruk ontzettend hoog, en kreeg ze met geen mogelijkheid beweging in Chloë. Ik gaf al aan dat ze sinds die avond daarvoor al erg rustig was. De verloskundige vertrouwde het niet helemaal, en stuurde ons naar het ziekenhuis voor een CTG. Ze toucheerde nog even, en kon nu eindelijk de boel goed strippen.

Aan de CTG waren mijn beginnende weeën al duidelijk te zien. Chloë haar harttonen waren ook hier prima, maar mijn bloeddruk bleef stijgen. De laatste weken voelde ik mij al ontzettend beroerd en leek met de minuut meer vocht vast te houden. Na wat testen en onderzoek kwam de gynaecoloog vertellen dat Chloë nú gehaald werd.

Ik had pre-eclampsie en dat zou ook verklaren waarom ze zo rustig was. Ze zat niet meer lekker daar. Uiteraard raakte ik hier helemaal overstuur van. Ik ging naar het ziekenhuis met het idee dat ik een CTG zou krijgen en dan weer lekker naar huis mocht. Daar ging mijn gewenste thuis- en tevens badbevalling.

Hier ging alles ineens heel snel. Binnen no-time kreeg ik een ballonkatheter, die er ook binnen no-time weer uit was. Na zo’n 3 uurtjes puffen en flinke weeën opvangen, perste ik -tegen alle verwachtingen van het personeel in- de ballon eruit. Met als resultaat: 4 cm ontsluiting. Met een gigantische grijns zei ik tegen manlief: “Goh, dat ging snel. Nog even en dan hebben we een baby!” Haha grappenmaker, little did I know dat we nog een héle lange dag voor de boeg hadden.

Toen de ballon eruit was, kreeg mijn buik even rust. Ik had hier en daar een hele kleine wee, die wel pijnlijk waren, maar goed op te vangen. De verloskundige zei dat ik anders even moest proberen te slapen, om energie te besparen. Maar mijn lichaam zei dat ik moest staan, wiegen, lopen en niet liggen en slapen.

Nog geen uur later begonnen de weeën weer. Ik stapte onder de douche, waar ik mijn tijd tijdens de ballonkatheter ook doorbracht. Het warme water voelde heel fijn tijdens een wee. Achteraf gezien had ik vanaf hier ook al persdrang, maar ik dacht dat het erbij hoorde, dus ik heb dit nooit aangegeven.

Goed, ik wilde graag in bad, dus die werd voor mij klaargemaakt. Ik moest wel eerst aan de CTG, voordat ik in bad ging. Hier begon de paniek. Foetale nood, nog steeds 4 cm ontsluiting en een bloeddruk die de pan uit rees. Ik moest op bed blijven liggen, zodat ze Chloë in de gaten konden houden. Ze had het niet meer fijn door mijn hoge bloeddruk en de weeën. Het moest opschieten nu.

Een uur of anderhalf later, werd Chloë haar hartslag weer redelijk stabiel en mocht ik in bad. Ondertussen hadden ze al een elektrode op haar hoofd geplaatst -en daarbij dus ook de vliezen gebroken- om haar beter in de gaten te kunnen houden. Ik zat inmiddels in een weeënstorm, met buik en rugweeën, een ongekende helse pijn in mijn schaambot en persdrang. Het bad was fijn, maar de weeën kwamen zo snel op elkaar dat ik niet eens op adem kon komen.

De teller stond inmiddels op 18 uur sinds de eerste wee. Ik had niet geslapen, niet gegeten, ik was helemaal gesloopt. De verloskundige kwam toucheren en ik zat wederom nog steeds op 4 cm. Ze zei dat ik een ruggenprik moest, omdat het nog heel lang kon duren zo. De pijn in mijn schaambot klonk haar bekend in de oren, dus ze regelde ondertussen een echo apparaat.

Terwijl de anesthesist, na zo’n 40 minuten wachten, de ruggenprik probeerde te plaatsen kwam de verloskundige binnen om een echo te maken. Door mijn scoliose ging het prikken niet helemaal lekker, en moest hij 10 keer opnieuw prikken, alvorens hij een plekje kon vinden. Manlief ging bijna van z’n stokkie en ik dacht oprecht dat ik zou sterven van de pijn.

Vanaf dit punt zat ik er helemaal doorheen. Ik heb keihard geschreeuwd dat ze eruit gesneden moest worden. Ik kon niet meer. Toen de verloskundige een echo maakte en zag dat Chloë een sterrenkijker bleek, viel alles op z’n plek. Ik werd met man en macht op handen en knieën gezet, in de hoop dat Chloë zou gaan draaien. De ruggenprik werkte niet, dus ik schreeuwde het nog uit van de pijn. Doordat Chloë haar hoofd verkeerd lag, drukte ze tijdens een wee op mijn schaambot in plaats van baarmoedermond. Ze moest draaien, anders werd het alsnog een keizersnede.

Ruim een uur later kwam de anesthesist de ruggenprik opnieuw plaatsen. De teller staat inmiddels op 21 uur nog wat. Na twee keer opnieuw prikken, zat de ruggenprik nu eindelijk goed. Ik voelde alles nog, maar ik had gelukkig geen rugweeën meer en Chloë was ondertussen een kwartslag gedraaid. De buikweeën kon ik nu super goed en rustig opvangen, en ik ontspande eindelijk weer.

Binnen een uur kwam de verloskundige toucheren, en zat ik op 10 cm ontsluiting. Het einde was eindelijk in zicht! De ruggenprik werd uit gezet, en ik moest op mijn linkerzijde liggen. Chloë was helemaal naar boven gekropen. Dit zou nog wel 1.5 à 2 uur kunnen duren, zei de verloskundige. Ik keek haar verschrikt aan. Dikke doei! Kind gaat er nu uit. Ze verliet de kamer.

Ik ging op handen en knieën zitten en kreeg mijn eerste perswee. Ik moest even schakelen, maar bij de tweede wee perste ik goed mee en kon ze haar hoofdje al zien. Terwijl ik in alle rust door perste, kwam er een onbekende verloskundige snel de kamer binnen om te assisteren. Er zaten lange pauzes tussen m’n persweeën, maar na 3 weeën en 15 minuten is Chloë Isabel geboren. Ons zondagskindje, geboren op 5 januari om 15:17u.

Tijdens het laatste stukje was er weer foetale nood. Het ging nu waarschijnlijk veel te snel voor haar. D’r schouder zat ook nog vast, dus die moest eruit getrokken worden door de verloskundige. Toen ik Chloë zag, schrok ik. Het eerste wat ik dacht was: ze leeft niet meer. Ze was helemaal grijs van kleur, ze huilde niet, ademde niet, bewoog niet. Ze deed helemaal niks. Niet zo’n pasgeboren baby als wat ik in films altijd zie.

Ik pakte haar op, en haar hele lijfje was slap. De verloskundige zei dat ik haar terug moest leggen, en begon te sjorren aan haar slappe lijfje. Uit instinct wreef ik over haar buikje. Ik bleef maar denken dat we een begrafenis moesten regelen, maar ik raakte niet in paniek. Ik denk door de verloskundige die kalm bleef. De navelstreng gaf haar nog zuurstof en bloed, dus er was geen reden tot Directe paniek. Na een tijdje begon ze eindelijk te ademen, mocht ik haar weer pakken en ging ze van APGAR 1 naar 9.

De placenta liet lang op zich wachten. Er werd geroepen dat ze een OK gereed gingen maken, omdat hij er met geen mogelijkheid uit kwam. Er werd een spuit in m’n been gezet, en ik moest persen (hoe dan? Dat lukte ineens niet meer) terwijl er 3 man op mijn buik aan het duwen was. Net op het nippertje, kwam hij eindelijk los. Hij werd in een celstofmatje ingewikkeld en naast mij gelegd.

De navelstreng zat er nog aan vast, dit wilde ik graag. Chloë had inmiddels een 10 gescoord en dronk gulzig aan de borst. Zo hebben we ruim 2 uur samen gelegen. Huid op huid, lekker knuffelen en elkaar bestuderen. Daarna ben ik gaan douchen, is Chloë aangekleed en mocht ik nog even wat eten. Wegens mijn pre eclampsie moest ik blijven, maar ik verlangde zo naar thuis. We zijn dus, tegen medisch advies in, om 18:30u naar huis vertrokken. Ik lag al sinds zaterdagochtend in het ziekenhuis, ik vond het wel prima. Blij om weer thuis te zijn. In alle rust ons meisje leren kennen. Ze was er. Ze was er eindelijk.

Hè, mocht je tot zover zijn gekomen: bedankt voor het lezen en tot een volgende blog: Mijn kraamweek!