Ruggenprik: voor aanstellers of een feestje?

Tijdens mijn eerste zwangerschap stond ik er nog een beetje onwetend in. De verloskundige vroeg me of ik een ruggenprik wilde of hoe ik daar over dacht. Tja, hoe kan je weten of je een taart lekker vindt als je hem nog nooit hebt geproefd? Ik stond er open in. Ik wist namelijk wel al 100% zeker dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen, dus dan kon ik altijd nog zien.

Maar ergens voelde het als een uitdaging om het zonder te doen, al had ik geen idee waar ik het over had. Ik weet van mezelf dat ik best wat kan hebben en als die andere vrouwen in de rimboe natuurlijk kunnen bevallen, dan moet ik dat toch ook kunnen?!

Met 41½ weken zwangerschap kreeg ik –na 3 x keer gestript te zijn- de eerste weeën. Joehoe, maar liefst 4 centimeter ontsluiting bij aankomst in het ziekenhuis. Bij binnenkomst werd mij direct gevraagd of ik een ruggenprik wilde. Ik had nog eigenlijk nergens last van, maar mij werd duidelijk gemaakt dat er nu tijd voor was en misschien straks niet meer. Fuck it, dacht ik, ik doe het gewoon, ik neem die ruggenprik. Terwijl het proces in gang werd gezet, begon ik steeds meer pijn te voelen. De lach verdween langzaam van mijn gezicht en de weeën kwamen sneller.

Volgens de verloskundige zou het zeker nog uren gaan duren, want het was mijn eerste kind. Ik had haar alleen niet verteld dat ik in de laatste weken van de zwangerschap acupunctuur had gedaan om de ontsluiting sneller te laten gaan. Dat had ik ergens gelezen en dat leek me wel wat. Maar goed, ik zat vervolgens bij de anesthesist en moest stilzitten. Het was bijna onmogelijk, maar ik zette alles op alles. Yes, de ruggenprik zat erin.

Toen we weer op de verdieping aankwamen rijden, kwam de zuster naar me toe. Ik voelde me vast beter. Uit aardigheid antwoordde ik: “een beetje”, maar eigenlijk voelde ik me alleen maar slechter.

Dat was eigenlijk niet mogelijk, dus de gynaecoloog werd erbij gehaald. Hij kon het bijna niet geloven, maar ik had 10 centimeter ontsluiting en persdrang en de prik zat er nog maar net in. Mijn man moest ergens gezocht worden op de gang, want hij dacht dat het nog uren zou duren en wilde een tijdschriftje voor me kopen. Gelukkig was hij op tijd.

Het persen was een vreemde ervaring, want ik voelde niks door de verdoving, maar daar was hij! Ik kreeg een aantekening dat ik bij een volgende bevalling eigenlijk geen tijd zou hebben voor een ruggenprik, dat was alleen maar zonde.

Bij de tweede en derde heb ik het ook zonder ruggenprik gedaan. Gelukkig gingen ook deze bevallingen snel, maar ik moest –op z’n zachts gezegd- wel mijn kiezen flink op elkaar houden.

Bij kind 4 wilde ik het anders, zoals ik vaak had gehoord bij vriendinnen: een ruggenprik voordat de weeën beginnen, niks voelen en op een scherm zien dat je net een wee hebt gehad. Mijn verloskundige voelde hier niets voor. Volgens haar ben ik een koningin in bevallen en was dit nergens voor nodig.

Gelukkig kan ik ontzettend goed doordrammen (weet nu van wie mijn kinderen het hebben) en had ik haar overgehaald. Eenmaal in het ziekenhuis vroeg ik om de prik. Op het moment dat ik het vroeg kwam er een spoedje tussendoor. Daar moest ik echt op wachten. Natuurlijk respect voor het spoedje, maar ik baalde wel.

De weeën werden erger en ik wist uit ervaring dat ik na 6 centimeter geen prik meer zou krijgen. In mijn idee duurde en duurde het en eindelijk ging de deur open. Mijn reddende engel. Alleen zag ik al aan het gezicht van mijn reddende engel dat hij zijn twijfels had. Er moest eerst gevoeld worden hoeveel centimeter ik had. Ik weigerde en smeekte om de prik. En ja hoor, overgehaald!

Tijdens het zetten mompelde hij nog dat het hem niets zou verbazen als de baby er snel zou zijn. De prik zat erin en ik kreeg weer een raar gevoel, niet het gevoel wat mijn vriendinnen omschreven van met een tijdschrift en een kop thee lekker wachten. Nee… 10 minuten na de prik kreeg ik persweeën en 30 seconde later was hij er. De anesthesist was nog in de kamer en feliciteerde me hoofdschuddend. Dit had hij al voorzien. Tja, handig was het niet, maar ik had wel m’n zin gekregen!