Mijn verhaal van mijn bevalling

Het eerste moment dat wij hoorden dat wij zwanger waren, vonden wij het mooiste moment in ons leven. "Huh? Nee dat kan niet! De kans is minimaal bij mij mop." Dat was de eerste reactie van mijn man. Het is een wonder dat wij zwanger zijn geworden. De kans erop was minimaal in verband met het verleden van mijn man.

Direct verandert er een heleboel. Zo hadden wij nog geen huis, dus konden we niet lekker rommelen voor de babykamer!

Wij hebben het dezelfde dag nog verteld aan onze beider ouders. Je wilt het zo graag kwijt! Op internet hadden wij genoeg gelezen over het niet en wel vertellen of nog even wachten… Maar laten we eerlijk wezen, je eerste kindje is zo’n bijzonder moment om met iemand te delen. Als het mis gaat, dan heb je wel familie naast je staan die er voor je is, als dit nodig is.

Wij waren snel naar de winkel geweest om slofjes te halen met als tekst  oma's knuffel en opa's lieveling.

Wij gingen eerst naar mijn schoonvader en zijn vriendin. Wij hadden de zwangerschapstest meegenomen en gaven de test aan mijn schoonvader. Zijn reactie was geweldig: "Huh, jullie moeten me even helpen… Wat is dit?" Waarop mijn man antwoordde: "Geef hem maar aan je vriendin." Zo gezegd zo gedaan. Ze sprongen allebei een gat in de lucht.

Later op de dag gingen we naar mijn ouders. Ik weet dat nog heel goed. Mijn moeder had nachtdienst gehad, dus ik rende naar boven toe naar mijn moeder, die uiteraard nog uitgebreid ging douchen. Eenmaal beneden gaven wij de cadeautjes. "Ooh leuk hoor", zei mijn moeder. "Opa's lieveling, huh? Word ik opa?" was de reactie van mijn vader. Mijn vader zegt tegen mijn moeder: "Kijk nou eens goed!" "Huh, nee?? Jullie maken een grapje!" en ze begon te huilen. Ja geweldig was dat!

Mijn zwangerschap verliep verder prima, ik was volop in de zomer zwanger. Ik kreeg uiteindelijk hele dikke enkels van het vocht en was wel snel moe, maar verder ging het wel goed. Ik heb tot 28 weken gewerkt. Ik kon uiteindelijk niet meer. Ik kon geen schoenen meer aan. Ik werkte toen ook nog eens in de thuiszorg, dus dat best wel zwaar!

En we waren ook nog eens volop met verbouwen bezig, want op 13 april kregen wij de sleutel van ons huisje. Het was wel best wel veel: zwanger zijn, werken en nog eens verbouwen… maar met behulp van veel vrienden en familie kwam het allemaal goed.

Dinsdag 3 juli had ik heel veel last van heel veel harde buiken en nesteldrang. Alles moest geregeld zijn voordat onze kleine meid ter wereld kwam. Ik was ontzettend verdrietig… ja die hormonen gieren door je lijf heen. ’s Avonds rond 19:00 uur kwam mijn man thuis en hebben we samen heerlijk zitten eten en gepraat over hoe en wat.

We zaten heerlijk, maar ik had zo ontzettend veel pijn dat wij toch voor alle zekerheid de verloskundige hadden gebeld. Haar het antwoord was: "Dit hoort erbij. Jullie moeten nog even geduld hebben." We lagen om 22:00 uur heerlijk in bed nog wat te kletsen met elkaar en wat de meesten doen: we zaten nog even op Facebook.

Rond 23:15 moest ik ontzettend nodig naar de wc toe en ik kreeg toch veel pijn. Ik was het zo zat. Mijn man lag heerlijk in bed. Dat wilde ik ook wel. Plotseling om 23:47 braken mijn vliezen. Ik maakte mijn m’n man wakker en zei dat mijn vliezen gebroken waren. Hij sprong uit bed en pakte een handdoek. Hij deed het licht aan en belde de verloskundige op."Bedankt voor je telefoontje. Probeer weer wat te slapen, want het kan nog wel even duren", was het antwoord van de verloskundige.

4 juli volgende dag was er niets aan de hand. Het zette helemaal niet door. Ik was moe, maar ik vond het ook wel spannend. ’s Avonds werd ik gebeld dat wij ons om 21:00 uur moesten melden in het ziekenhuis voor een CTG scan.

Er werd besloten dat ik ingeleid moest worden, omdat ze doorhadden dit niet door ging zetten. Zo gezegd zo gedaan. We hadden alle spulletjes al meegenomen uit voorzorg. Eenmaal in de kamer lag ik daar op bed. Ik kreeg ’s nachts meteen een ruggenprik. Dit was heerlijk!! Het zette allemaal nog steeds niet door. Die kleine meid lag nog heerlijk in mama’s buik.

Op woensdag 5 juli was ik het meer dan zat. Ik kon/ wilde echt niet meer. Ik wist niet meer hoe ik moest liggen zitten of wat dan ook. Ik was er klaar mee. Ik had om 12:02 nog maar 2 cm ontsluiting en mocht eigenlijk nog niet persen. Om 12:30 kwam de gynaecoloog om te voelen of er al meer ontsluiting was. Dit was gelukkig wel het geval. Ik had toen 6 cm ontsluiting.

Je beseft je dan pas dat alles in een sneltrein gaat. Ik zei nog tegen mijn man: "Ik kan/wil het niet meer. Ik ben helemaal op." Hij zei: "Nog paar uurtjes dan zijn wij eindelijk papa en mama van een prachtige dochter!"

Ik mocht om 13:00 uur beginnen met persen en het was echt enorm zwaar! Maar alles voor een prachtige dochter. Ik wilde absoluut geen keizersnede (mits dit niet nodig was uiteraard). Om 16:36 zei de gynaecoloog: "Je moet nu echt alles geven KOM OP! Haar hartslag werd heel slecht… alles op alles gezet en om 16:47 is onze prachtige dochter Djez geboren!"

Dit is het mooiste moment in mijn leven geweest. Ik kijk hier ook heel fijn op terug. Inmiddels is ze alweer een halfjaar, maar wij praten hier thuis nog veel erover hoe het allemaal ging etc. 

Ik wil tegen alle moeders zeggen dat het echt allemaal goed komt en je niet moet opgeven! Het is allemaal voor een goed doel, een heel goed doel.