‘Wacht maar, komt vanzelf.’
Dat hoorde ik ook toen ik nog twijfelde over het moederschap en uitte, als dertiger, geen rammelende eierstokken te hebben. Eenmaal ‘bij de club’ is het nog steeds niet goed genoeg: ik word geacht te voldoen aan de heersende moraal. Een (ietwat) afwijkende visie op opvoeden, ontwikkeling, kinderkamer of het moederschap, wordt met de grond gelijk gemaakt. Allemaal onder het mom van ‘wij weten wat goed voor jou is, later zal je het zelf ervaren’.

Na de eerste, zeer geslaagde ‘ontmoeting’ met ons mini-mensje, verspreidt het nieuws zich razendsnel. Enthousiaste reacties maken in mum van tijd plaats voor goedbedoelde, doch dwingende adviezen. Bij een groot aantal moeders is er maar één norm. Met bijna religieuze toewijding verkondigen zij die aan ‘heidenen’.

Ik had er al wel eens van gehoord, maar nu pas ondervind ik de impact van de moedermaffia aan den lijve. Hun zeer expliciete opvattingen op internet kan ik gemakkelijk naast me neerleggen. Tot mijn verrassing merk ik echter dat ook enkele kennissen en vriendinnen tot deze club zijn toegetreden. De gesprekken met hen leiden steevast tot pittige discussies, gefronste en (licht) afkeurende blikken.

Ja, het is misschien egoïstisch, maar ik neig er toch echt naar geen borstvoeding te geven. Voelt niet goed, ook al weet ik dat het veel voordelen biedt.

Zeker, het is wellicht naïef om te zeggen dat het kleintje bij ons in het leven stapt en wij ons leven niet volledig rondom hem/haar gaan organiseren. Een box is ongetwijfeld handig als je kind gaat kruipen, maar ik zie zo’n lelijk ding in de huiskamer simpelweg niet zitten. En nee, er staat bij ons nog geen Tripp Trapp stoel paraat. Die kopen wij wel als het kleintje daar aan toe is.

Samengevat: wij voldoen niet aan het ideaalplaatje. Een eigen koers varen blijkt nog niet zo eenvoudig en vraagt de nodige uitleg. Zo aan het einde van mijn eerste trimester kom ik er met ‘wacht maar, komt vanzelf’ nog relatief makkelijk vanaf (dat ik daar misschien wel helemaal niet op zit te wachten is een detail).

Vanzelfsprekend zijn er ook genoeg momenten - bij het zoeken naar tips en ervaringen - dat ik erg vatbaar ben voor de moraal van de moedermaffia. Maar overtuigen doet ze (nog) niet. Wel ontketenen ze een waardevol proces: deze periode is hét moment om mijn eigen waarden, normen en opvattingen uit te dragen. Niet mee te gaan met wat hoort, zou moeten of iedereen doet, maar dat nastreven wat voor mij en mijn man belangrijk is. Werken aan een eigen, unieke gezinssituatie.