Het mooiste kloppende sneeuwballetje wat ik ooit gezien heb

Mijn vriend wist nog eerder dan ikzelf dat er iets anders was dan anders. Ik hoor je denken, ‘hoe kan dat?’ Nou dat zal ik even uitleggen.

Het was op een vrijdagavond toen mijn vriend vroeg: "Schat, je moet dit weekend toch ongesteld worden?” “Ja morgen, hoezo?” “Nou, je bent helemaal niet chagrijnig? Uuh, we hebben beide en een drukke week achter de rug, dus misschien dat er gewoonweg geen tijd was om chagrijnig te zijn?" Kortom het was niet iets waar bij mij een lampje ging branden.

Echter zaterdag gebeurde er niets en zondag was ik nog steeds niet ongesteld. De yoghurt smaakte wel raar op zondagochtend, maar ook daar was een verklaring voor. (De verpakking was beschadigd geraakt tijdens het vervoer naar huis, de dag ervoor.) Kortom ik had nog steeds niet het idee dat er iets anders was dan anders.

Echter, toen ik maandagochtend nog steeds niet ongesteld was, ging er bij mij een lampje branden. Pas op woensdag ochtend durfde ik een zwangerschapstest te doen. En warempel, hij was gewoon positief!

Super gelukkig, maar meteen schiet er ook van alles door je hoofd. Zo van 'ik heb ander halve week geleden op dat feestje, toch echt iets te diep in het glaasje gekeken. Heeft dat schade toegebracht enz. enz.' Gelukkig is dat niet het geval, maar vanaf nu geen alcohol voor mij en nog zoveel andere dingen die je ineens niet meer mag of beperkt mag eten/drinken. (Valt me vies tegen.)

Buiten wat je wel en niet mag eten en drinken, moet je ook ineens over hele andere dingen na denken. Wanneer vertel je het je ouders/schoonouders, wanneer aan de rest van de familie en niet te vergeten de vrienden maar ook je werkgever?

Dan komt de volgende vraag, naar welke verloskundigenpraktijk ga je, want ik wil nog niet aan iemand advies vragen omdat ze dan meteen weten dat je zwanger bent. Kortom, HELP!!!

Ondertussen ben ik ±8 weken zwanger en weet eigenlijk iedereen dat we ons eerste kindje verwachten. Sommige mensen wachten tot de eerste 3 maanden voorbij zijn, maar wij hebben zoiets van als het dan toch nog mis gaat dan weet iedereen meteen waarom we verdrietig zijn. Hoeven we dan tenminste niemand uit te leggen, waarom we verdrietig zijn.

Vandaag hebben we ook onze eerste echo gehad. Wat was ik nerveus, echt niet normaal! Gelukkig begonnen we meteen met de echo en niet eerst met het gesprek. Eerst uitwendig, maar daar kon ze niets op vinden, dan maar inwendig. Gelukkig was er toen wel het een en ander te zien. Niet heel veel, maar meer dan via de buitenkant.

Het is vergelijkbaar met een sneeuwstorm, waar een zwarte vlek in zit met daarin een wit ovaal vormige sneeuwbal. Maar het aller belangrijkste, er was duidelijk een kloppend hartje te zien. Het was het mooiste kloppende ovaalvormig sneeuwballetje, wat ik ooit gezien heb. Over 4 weken de tweede afspraak, of eerder als we voor een down onderzoek gaan, maar daar zijn we nog niet uit. Kortom wordt vervolgd!