Trouwen met vier maanden zwangerschap blog

In één woord Fantastisch! Dat is zoals ik onze trouwdag omschrijf, maar het echte gevoel is helaas niet met woorden te omschrijven. Het is zo’n beleving, dat valt niet te omschrijven.

Na maanden van plannen (3 maanden) was de dag zelf in een oogwenk voorbij. Nu 2,5 week later heb ik steeds het gevoel dat ik de locatie of de bloemist moet bellen om de laatste dingen door te nemen, maar dat hoeft natuurlijk niet meer. Maar dat geeft wel aan hoe druk je er mee bezig bent geweest, hing bijna wekelijks met ze aan de telefoon of ging wel bij ze langs.

Op de dag zelf liep alles op rolletjes, ik was alleen één ding vergeten te regelen. Mijn moeder houdt niet van taart, (ik weet het ongelooflijk maar waar) dus toen wij de taart aansneden en gingen eten had zij dus niets. Gelukkig is ze zelf mondig en is ze om een broodje gaan vragen, die ze kreeg en er heerlijk uitzag. Zo stom, aan alle allergieën, kindermenu’s en andere dingen denk je, behalve aan je moeder die niet van taart houd. Voelde me daar best rot over.

De trouwambtenaar en vele anderen, moesten ook steeds even benadrukken hoe wij elkaar ontmoet hebben. De trouwkaart was namelijk in de stijl van Tinder en voor de oudere garde was dat niet helemaal duidelijk, maar ja die kennen dat natuurlijk ook niet.

Ongeveer 2.5 jaar geleden, hadden we een match op Tinder en sindsdien zijn we samen. Voor vele mensen is dit bijzonder, maar dat valt best wel mee. Ik/wij kennen vrij veel mensen die hun partner via Tinder gevonden hebben of net als wij al getrouwd zijn met hun Tinder Match. Kortom alles is mogelijk.

De dag na de bruiloft zijn we drie dagen naar Brugge gegaan en hebben mega luxueus in een 5* hotel doorgebracht. Ik kan dit iedereen een keertje aanraden, wat is dat gaaf om mee te maken. Je moet niet langer dan 3 dagen gaan, want anders is het echt niet te betalen, maar bijzonder is het wel. Brugge zelf is een schitterende stad, waar genoeg te doen is en te zien, kortom een erg mooie stad.

Anderhalve week na de bruiloft hadden we dan eindelijk de 20 weken echo, ik was toen 21 weken zwanger. Alles zag er goed uit, tot hoever dat natuurlijk mogelijk is om te zien. Natuurlijk konden we ook eindelijk het geslacht te weten komen, maar ik wilde het niet weten. Tot grote ergernis van mijn man, want die houdt niet van verrassingen. Maar hij begint er niet meer over. Over ongeveer 18 weken weten we wat het geworden is, zo spannend.

Ook kunnen we sinds deze week de kleine samen voelen aan de buitenkant van mijn buik. Ik voelde de kleine soms al bewegen, maar dat waren een soort van vage veegjes in mijn buik. Nu zijn het echt plopjes in mijn buik en voel ik de kleine ook meerdere keren per dag. Voor mijn man begint het nu ook wat echter te worden. Tuurlijk, hij ziet mijn lijf en dan vooral mijn buik veranderen, maar dit maakt het net wat echter en tastbaarder.

Over drie weken hebben we een afspraak bij de gynaecoloog om te kijken welke pijnmedicatie ik tijdens mijn bevalling mag hebben. Ik heb namelijk Scoliose en ben daar ook meerdere keren aan geopereerd. Daardoor kan ik geen ruggenprik meer krijgen. Heel benieuwd wat ik dan wel mag en kan nemen, ik weet dat lachgas een optie is, maar daar houdt het wel een beetje mee op. Kortom zeer spannend allemaal.