Een dag in mijn zwangerschap deel 1

Vandaag neem ik jullie mee in een doodgewone dag van mijn zwangerschap. Ik ben ik precies 26 weken zwanger.

6:00 uur: ik ben wakker, maar dan echt klaarwakker. Aan slaap is niet meer te denken, maar mijn wekker gaat pas over een uur. Ik geniet daarom nog van de rust. Gelukkig is mijn baby ook al wakker en kan ik lekker naar het getrappel in mijn buik voelen. Als ik mijn hand op de buik leg, reageert de baby erop en ik voel de schopjes tegen mijn hand.

7:00 uur: okay, nu ga ik dan maar echt uit bed. Omdat vandaag mijn wisseldag is, ga ik eerst naar toilet en daarna op de weegschaal staan. 60,4 kg. Dat betekent 0,1 kg aangekomen sinds de afgelopen week en in totaal nu 5,5 kg. Ik ga naar beneden voor het ontbijt. Mijn man is al begonnen de appel en de peer te snijden voor het muesli. Omdat ik de laatste dagen een beetje misselijk was na het eten, heb ik mijn ontbijt in twee porties opgedeeld.

7:45 uur: Puh… die trap naar boven. Het is weliswaar een steile trap, maar het is écht niet normaal dat het zo veel moeite kost om naar boven te gaan. Ik ga me klaarmaken en wil me aankleden. Wat doe ik aan? Iets waar ik een lekkere warme vest op aan kan doen. Zo veel keus is er eigenlijk niet. Omdat ik het zonde vind om voor die paar maanden te veel nieuwe kleren te kopen, doe ik toch vaak een beetje hetzelfde aan. Dan maar een stretch shirt van voor de zwangerschap. Maar wat zie ik daar: vetvlekken midden op mijn buik. Geen energie om nog eens om te kleden. Dus doe ik er ook nog eens een sjaal over heen.

8:15 uur: Ik zit voor mijn laptop. Voordat ik echt begin, lees ik op mijn zwangerschapsapps (3 stuks en elke met andere informatie) welke ontwikkeling de baby meemaakt en wat ik voor mezelf de volgende weken kan verwachten. Volgende week ga ik het derde trimester in, waar ik zeker respect voor heb. De baby weegt nog geen kilo, maar opent nu zijn ogen.

8:30 uur: Dus, nu begin ik echt. Dit is de dag dat ik aan mijn scriptie begin te werken. De laatste weken moest ik al een onderzoeksopzet maken. Ik heb een heel aardige en begripvolle scriptiebegeleider en gisteren had ik nog een heel goed gesprek met hem. Hij hielp me om de laatste belangrijke bronnen op te sporen. Ik weet daarom nu precies wat ik de volgende weken moet doen en ben optimistisch dat ik mijn scriptie met kerst af heb.

Zo kan ik toch nog een beetje van mijn verlof genieten. Ach ja: Mijn man bracht mij ook nog mijn lekkere ochtendthee. Voor de zwangerschap heb ik daarvan ongeveer 5 mokken per dag gedronken. Ik mag vanwege de artritis geen koffie drinken en dit is dan een opwekkende groene thee met frambozenblaadjes en munt. Alles ingrediënten die niet zo goed zijn in de zwangerschap. Daarom geniet ik van deze ene mok des te meer.

10:00 uur: tijd voor een pauze. Deel nummer twee van mijn ontbijt. Nu nog lekkerder. Daarbij bekijk ik de folder van baby dump. Ze hebben een matras in de aanbieding. Omdat mijn man vandaag ook vanuit thuis werkt, bespreken wij meteen dat wij die willen hebben en deze week nog naar Utrecht naar de baby dump gaan. Mooi meegenomen: zij geven een cadeau aan elke zwangere en die wil ik graag gaan halen.

12:00 uur: nu ben ik best kapot. Ook al is het geen lichamelijk uitdagend werk dat ik moet doen, kost het mij heel veel energie. Wij gaan nu lunchen. Gisteren was mijn man jarig en ik heb voor hem een ovenschotel met Spätzle en groente gemaakt. Gelukkig was er nog iets van over en kunnen wij hiervan een tweede keer genieten. Daarna ga ik op de bank liggen.

Mijn man maakte nog een Cappuccino voor mij. Ik schreef net al dat ik geen koffie meer mag. Ik heb ook echt 5 jaar geen koffie meer gedronken. Maar de laatste weken had ik zo een zin in Cappuccino! En wat doet mijn man? In plaats van me te steunen wakkert hij mijn verslaving weer aan! Hij kocht cafeïnevrije koffiebonen voor mij en maakt van amandelmelk Cappuccino voor mij. Super lekker! Ik gun het me nu twee keer per week. Met een stukje zelf gemaakte 100 % chocola… hemels!

13:45 uur: genoeg gerust (naja, eigenlijk niet, maar ik moet toch weer verder). Het internet doet het niet fatsoenlijk, waarom ik eigenlijk niet echt meer wat gedaan krijg, voordat ik naar mijn afspraak met de verloskundige ga. Het is aan het einde van de stad en daarom ga ik met de fiets. Soms gaat het fietsen beter en soms slechter. Deze keer iets slechter. Als ik bij de praktijk aankom, heb ik harde buiken. Maar die trekken gelukkig weer snel weg.

In deel 2 lees je van de rest van mijn dag en hoe het bij de verloskundige was.