De weken voor mijn bevalling

24 september was ik uitgerekend van onze zoon. Ik had een onwijs fijne zwangerschap, geen pijntjes of kwaaltjes en alleen maar een klein bescheiden buikje. Maar ineens, begin augustus begonnen de weeën al, ik was toen 32 weken en 3 dagen. Ik had de hele dag al een soort van gekke buikpijn en deze werd in de loop van de dag erger.

Ik was eerder weg gegaan van mijn werk om urine in te leveren bij de huisarts. De verloskundige dacht aan een blaasontsteking, alleen de uitslag was negatief. Ik was thuis in bed gaan liggen en werd rond etenstijd wakker van de hevige pijn.

Mijn man vond dat de verloskundige meteen moest komen dus die belden we. Ze was er erg snel en vond de hevige pijn verdacht, ook omdat de uitslag van mijn urine negatief was. De verloskundige voelde nog geen ontsluiting maar maakte zich wel zorgen. Ze belde naar het ziekenhuis en zei dat we ondertussen een tas met spulletjes moesten pakken?! Voor ons toch een gevoel van paniek!

We moesten direct naar het ziekenhuis gaan en in het ziekenhuis aangekomen meteen aan het CTG, bleek ik regelmatige weeën te hebben. Er werden allerlei testen gedaan en mijn baarmoedermond was al verweekt maar nog niet volledig verstreken.

Die nacht kreeg ik meteen weeën remmers en longrijping voor de baby. Stel dat de baby eerder geboren zou worden, dan waren zijn longentjes alvast gerijpt en zou hij misschien wel zelfstandig adem kunnen halen. Die longrijpingsprik moest ik 2 keer: er moest 24 uur tussen zitten, maar ik moest dus ook nog een aantal dagen blijven voor rust.

Ik mocht alleen naar de wc en douchen en voor de rest moest ik blijven liggen. Mijn man ging eind van de week toch weer werken omdat baarmoedermond niet snel kleiner werd en hij anders toch niet veel kon doen. De weeën waren overdag wel te doen maar 's avonds of 's nachts werden deze erger. Dan werd ik weer van de zaal afgereden en kwam ik op de afdeling waar ik de hele nacht aan de scan kon liggen.

Op een dag kregen we een rondleiding op de afdeling neonatologie waar ze vertelden hoe en wat als ons kindje eerder zou komen. Voor ons best heftig om te zien, maar zo waren we wel een beetje voorbereid. Uiteindelijk mocht ik na 6 dagen naar huis met inmiddels 1,5 cm ontsluiting, met als afspraak dat ik thuis ook rust zou nemen.

De weeën bleven komen en ik ben in de weken na de eerste opname (32 weken) en de bevalling (37,5 weken) maar liefst 5 keer opgenomen met hevigere weeën en elke keer werd in na een nachtje weer naar huis gestuurd zonder baby!

De laatste keer dat ik opgenomen werd was een zaterdag avond toen 36 weken. 's Nachts mocht ik toch naar huis (Ik had maar 3 cm ontsluiting opgebouwd). Ik was zo verdrietig dat we weer naar huis moesten zonder baby, dat de arts zei dat ik die maandag erop met de gynaecoloog maar moest bespreken om te worden ingeleid. Zelfs met slaapmedicatie van het ziekenhuis kon ik niet door de pijnlijke weeën kon slapen. Ik was helemaal uitgeput.

Maandag kwam ik in het ziekenhuis op afspraak bij de gynaecoloog en ze had voor vrijdag een plek voor inleiding. We deden nog een echo want de baby bleek bij eerdere echo's erg klein te zijn en ze wilde kijken of hij misschien al een groeispurt had gehad, of dat de kinderarts ook bij de bevalling moest zijn. De baby bleek 2700 gram te zijn dus zou ik gewoon kunnen bevallen zonder backup van de kinderarts.

Na de afspraak belde ik meteen mijn man om te zeggen dat vrijdag, 8 september de dag van de geboorte van onze zoon zou zijn. We hadden afgesproken om het lekker voor ons zelf te houden.

Die week kon ik nog eventjes voorbereiden: huisje schoon, de vluchttas nog een keer opnieuw inpakken (hij had al die weken in de auto gelegen, zo hadden we hem altijd mee voor het geval dat), genoeg boodschappen in huis en natuurlijk de beschuit met muisjes klaar leggen.