'Achter gesloten deuren' mijn miskraam verwerken

Eenmaal aan het werk. Druk, druk, druk… Al snel is alles ‘normaal’ in iedereen zijn ogen, de eerste dagen wordt er nog over gepraat, daarna wordt het alsof het nooit gebeurd was. Niet dat het erg is, ik wilde er helemaal niet meer over praten. Elke ochtend stond ik op om naar het werk te gaan, ik veegde mijn tranen weg maar mijn ogen bleven dik. In de loop van de ochtend trokken die pas bij.

Overdag op het werk, met afleiding, ging het wel… soms, oké, misschien is ‘vaak’ een beter woord dan ‘soms’, veegde ik nog een paar tranen weg stiekem op de WC. Mijn leidinggevende vroeg vaak hoe het met mij ging en ik antwoordde haar altijd met “het gaat goed hoor”.

Eindelijk 17:00… Hup in snelle pas naar mijn auto, eindelijk alleen… eindelijk hard huilen, dus dat deed ik dan ook. Thuis aangekomen sloeg ik de voordeur dicht, zakte door mijn knieën en huilde daar nog even door. Ik veegde mijn tranen weg en gooide wat water over mijn gezicht. Volgende stap: Eten koken, het is 17:30u… vriendlief is over 3 kwartier thuis.

“Hoe was je dag?” is de standaard vraag die wij elkaar elke dag stellen, die elk koppel aan elkaar stelt volgens mij. Ik antwoordde meestal met: “Same old, same old” (voor de mensen onder ons die het interesseert is het een Engelse uitspraak die vertaald wordt als; “Niks bijzonders, zelfde als altijd…”)

Dan ging vriendlief vertellen hoe zijn dag was… niet omdat hij niet in mij geïnteresseerd was, maar ik denk meer, omdat hij ook niet wist hoe daarop te reageren. Hij weet tenslotte als geen ander dat je mij met rust moet laten als ik verdriet heb… dus in zoverre deed hij dat ook.

‘s Avonds had ik min of meer mijn moment van rust, ik had afleiding… Totdat ik weer alleen onder de douche stond of in bed lag in het donker. Dan liepen de tranen weer over mijn wangen en huilde ik mezelf in slaap.

Op een gegeven moment bleken al mijn dagen er zo uit te zien. Er kwam geen eind aan mijn verdriet, maar niemand van de buitenwereld had het door… want zo ben ik, altijd aan het lachen,  altijd in voor een grapje en ik ga nooit gezelligheid uit de weg. Voor de buitenwereld bleef ik hetzelfde, maar vanbinnen was ik aan het schreeuwen, aan het huilen en was ik gewoonweg gebroken.

Mijn verdriet, sterker nog… het opkroppen van mijn verdriet ging zijn tol eisen, ik maakte fouten op mijn werk, ik was thuis niet meer te genieten en had nergens meer zin in. Mijn vriend stelde voor om eens met iemand te gaan praten… “Ik? Met een zielenknijper gaan praten?” Ik zag het totaal niet zitten, want, zo ben ik toch helemaal niet?! Toch kwam ik dagen later tot de beslissing, nadat we onze zoveelste discussie hadden gehad, dat het misschien toch beter was om met iemand te gaan praten. De volgende ochtend belde ik vol goede moed de huisarts op. Ik kon al vrij snel terecht bij de praktijk ondersteunde psycholoog.

Na 4 ‘sessies’ in 8 weken zei de psycholoog tegen mij dat als ik haar hulp nog een keer nodig had, haar altijd mocht bellen. In 4 keer een uurtje was alles besproken, al mijn verdriet op tafel gegooid, ik kon ook echt zeggen dat ik mij beter voelde, een plekje gegeven had ik het nog niet helemaal… maar ik kon er in ieder geval over praten zonder in tranen uit te barsten.

Het was ondertussen alweer januari. Al de feestdagen waren voorbij en nog maar 1,5 maand tot onze bruiloft! Ik zou Emilie niet zijn als ik alles nog niet geregeld had. Tussen al het verdriet en pijn door had ik toch in een zeer korte tijd een mooie locatie, lekker restaurant, bruidsjurk (en natuurlijk mijn vriendlief een mooi pak), boeket, naamkaartjes voor op tafel geregeld en zelfs de bedankjes zelf gemaakt.

Halverwege de maand januari kreeg ik een e-mail van de bruidsambtenaar of ik en mijn toekomstige man een verhaal willen schrijven over elkaar. Er mocht van alles in staan; hoe we elkaar ontmoet hebben, wat we leuk aan elkaar vinden, wat we meegemaakt hebben, noem het maar op…

“Uh ja, nou dat mijn vriend een man van weinig woorden is, had ik al verteld hè?” O, wat vond hij het moeilijk om op papier te zetten wat hij geweldig vond aan mij. Je kan het opvatten als belediging, maar dat deed ik niet hoor!

Hieronder mogen jullie een stukje lezen dat ik over mijn vent geschreven heb. Het is in een mooi verhaal verwerkt op de dag zelf.

“Echt het aller-leukste vind ik aan hem/ons dat we zo kinderachtig, speels Engels met elkaar praten… We praten het overal, bij onze ouders, in de supermarkt, midden op het terras. Ons koosnaampje voor elkaar is dan ook “Honey”. Moet je voorstellen dat hij aan de andere kant van de winkel staat en ik hem iets wil laten zien;  “HONEEEEYY” klinkt het dan…Geweldig toch?!”

Zo, ik heb binnen een uur mijn verhaal geschreven en nu kon het aftellen voor onze bruiloft echt beginnen. Met mijn hoofd nog bij onze baby en het verdriet wat er nog steeds was, maar niet meer op de voorgrond lag. Zou ik het hebben verwerkt of weg hebben gestopt in een kamertje achter een gesloten deur?