De drukste tijd van het jaar zwanger zijn is even afzien

We zijn alweer aangekomen bij mijn 16e week. De tijd vliegt voorbij en wat is het ontzettend druk! De drukste tijd op stage is weer aangekomen en dat is natuurlijk Sinterklaas en daarna gaan we ook weer lekker door naar Kerst. Ik zit zelf in de Sint-commissie en ik zorg er samen met collega’s en ouders voor dat het een groot feest wordt bij ons op school. Leuk om dit zo een keer mee te maken en organiseren. Mijn LIO is alweer bijna voorbij, nog 4 weken te gaan.

Wat tel ik de weken en de dagen af en wat is het ontzettend zwaar! Al een tijdje heb ik flink last van mijn rug en het wordt alsmaar erger. Ik werk met kleuters en nu is dat toch wel een flinke belasting voor mijn rug. Ik buk niet meer, ik til niks zwaars meer en als ik veters van kinderen moet strikken, mogen ze voor die keer op de tafel zitten (dit mag anders nooit).

Dit is puur uit noodzaak dat dit allemaal moet, want anders gaat het echt fout. Mijn rug schiet regelmatig op slot, verkeerd en heb enorme pijn bij mijn stuitje en het straalt uit naar mijn been. De pijn in mijn rug herken ik wel en dat heb ik vaker gehad door mijn HMS, maar de pijn bij mijn stuitje is nieuw.

Vorige week ben ik toch maar naar de huisarts gegaan en heb ik een verwijzing gekregen voor de bekkenfysiotherapeut, daar heb ik dan meteen maar ook een afspraak gemaakt. Ondertussen hebben we twee weken non-stop afspraken gehad en dat was echt teveel.

Ik had op stage veel te doen voor Sinterklaas, vergaderingen thuis van de flat met het bestuur, op en neer naar Zwolle om huizen te bezichtigen en andere afspraken. Daarnaast was ik ook niet helemaal fit en dit leidde tot een paar flinke huilbuien door vermoeidheid en pijn.

Er is ook goed nieuws, want we hebben een huis gevonden en gekocht! Per 1 april gaan we verhuizen naar Hasselt! We kijken er enorm naar uit om daar te gaan wonen. Een prachtige en kindvriendelijke buurt en een mooi, groot huis, met een leuke tuin! We kunnen er meteen in zonder teveel te doen, dus dat is perfect! En we hebben veel lieve familie en vrienden die ons willen helpen met verhuizen, dus dat gaat helemaal goed komen!

Na alle afspraken was het afgelopen vrijdag tijd om naar de fysio te gaan. Daar kreeg ik al snel te horen dat ik toch beginnende bekkeninstabiliteit heb, maar dat we er wel mooi op tijd bij zijn. Echter is het voor mij 4 weken nog echt uitzingen, want minder werken op stage kan helaas niet en ik wil wel een voldoende halen. De fysio gaat mij zoveel mogelijk ondersteunen deze weken om er doorheen te komen en daarna gaan we meer beginnen met opbouw van spieren. Ik moet op stage een bekkenband gaan dragen om de druk en pijn wat op te vangen en mij door de dag te helpen.

Ik word door de fysiotherapeut doorgestuurd naar een specialist op het gebied van stuitproblemen, want dat zit nu niet helemaal goed en is te gevoelig. Ik moet zoveel mogelijk rust nemen en afwisseling van liggen, wandelen en zitten. Het liefste ziet ze dat ik nu al halve dagen ga werken, maar helaas kan dat nu even niet. Het overvalt mij op dit moment wat, ik had het niet zo snel al verwacht. Ik moet de komende tijd meer naar mijn lijf luisteren en ook nee leren zeggen als het niet gaat.

Vroeger ben ik ook veel ziek thuis geweest en mensen hadden altijd een vooroordeel en als ik mij ergens voor afmeldde kreeg ik soms ook wel wat opmerkingen naar mijn hoofd. Daardoor vind ik het heel moeilijk om nee te zeggen en iets afzeggen, maar het zal toch moeten. Mijn gezondheid en die van de kleine gaan nu wel voor.

Nog maar eventjes volhouden, nog maar 4 weken uitzingen en dan ben ik klaar met stage en heb ik rust. Dan kan ik thuis rustig oefeningen doen, mijn onderzoek schrijven en mijn studie afronden. Het gaat mij lukken, maar het gaat even anders dan verwacht. Soms laat ik alles even gaan, heb ik maar een flinke huilbui, zet ik alles weer op een rij en gaan we weer door. We komen er wel, we moeten er alleen op een creatieve manier mee omgaan. Het hoort er nu gewoon eenmaal bij.